کابوس ها

[Ops]

رؤیاهایی ترسناک و اضطراب آورند. کابوس ها حتی پس از این که فرد از خواب بیدار می شود هم باعث اضطراب و ترس او می شوند. افراد از هر سنی دچار کابوس می شوند، اما این موضوع در کودکان شایع تر است. کابوس ها معمولاً قبل از سن 10 سالگی آغاز می شوند و دختران را بیشتر از پسران می آزارند.
به جز مورد اختلال استرس پس از سانحه (تروما)، به طورکلی کابوس ها نشان دهنده هیچ گونه شرایط خاص پزشکی و روانشناختی نیستند.
بیشتر کودکان و بزرگسالان گاهی اوقات دچار کابوس می شوند. به طور کلی برای کابوس درمان مورد نیاز نیست. با این حال، امکان وجود هر گونه مشکلات اساسی پزشکی و روانشناختی نباید منتفی شود. اگر اضطراب، افسردگی و یا استرس باعث کابوس شود، دکتر ممکن است مشاوره و یا تکنیک های کاهش استرس را توصیه کند. در موارد نادر، ممکن است داروهایی برای اختلالات خواب توصیه گردد.
اگر کابوس ها مدت زمانی طولانی باقی بمانند و الگوی خواب فرد را به هم بریزند می توانند به مشکل تبدیل شوند. چراکه این وضعیت می تواند به بی خوابی و ایجاد اشکال در عملکرد در طول روز منجر شود. در این شرایط فرد می تواند با پزشک درباره کابوس های شبانه اش مشورت کند. اگر فرد احساس کند دارویی به او نمی سازد می تواند از پزشک دارویی جایگزین بخواهد. پزشک پرسش هایی درباره استفاده فرد از محرک هایی مانند کافئین و الکل و نیز مصرف داروهای دیگر می پرسد.
آزمایش خاصی هم برای تشخیص کابوس ها وجود ندارد ولی در برخی از کشورها پزشک ممکن است به فرد توصیه کند مطالعه خواب انجام دهد. در مطالعه خواب، فرد شب را در یک آزمایشگاه سپری می کند و حس گرها بر ضربان قلب، امواج مغز، تنفس، کاهش میزان اکسیژن خون، حرکات چشم، حرکات پا و تنش عضلانی او نظارت می کنند.
اصطلاح پزشکی برای کابوس، پاراسومنیا است.
در اوایل سال 2012، کلینیک مایو اعلام کرد که از پرازوسین (prazosin)، که یک داروی فشار خون است برای درمان کابوس های مربوط به اختلالات استرس پس از سانحه (تروما) استفاده می کند.