هنر مسلّح به شما خواهد گفت: هیچ جای امنی در جنگ موقعیت های نمایشی وجود ندارد. اگر تمامی تعاریف هنر را جمع کنید، هم هی آنها در یک نقطه مشترک خواهند بود، کالای هنری کارکردی ورای کارکرد مصرفی دارد، کارکردهایی از قبیل بیان گری و نمایش. به عبارت دیگر کالای هنر خواهان فراروی از ارزش مصرف کالایی خویشتن است. یک کتاب شعر مانند یک دستمال کاغذی مصرف نمی شود. یک تابلوی نقاشی شاید مانند پرده ی اتاق خواب شما به دیوار آویزان باشد، امّا این کار جهت نمایش و نه مصرف صورت می گیرد. به نظر می آید هدف کالای هنری ارائه ی نظامی از نشانه ها و ایماژها برای بیان گری و نمایش است. امّا کالای هنری این خصلت فراکالایی را به لطف نفی کارکرد مصرفی اش بدست می آورد. از این رو اثر هنری همواره آرزوی بقا و ماندگاری خویشتن را دارد.اثرهنری وارد تاریخ می شود. در موزه ها و گالری ها نگاهداری می شود. در کتابخانه ها و آرشیوها حفظ و جمع آوری می شود و اصولاً بازخوانی و بازنموده می گردد. کالا مصرف می شود و سپس به یک زباله تبدیل می شود. امّا مرگ اثر هنری نفی ارزش هنری اوست و نه پایان عمر مفید آن در پروسه مصرف. گویی کالاهای هنری مائده بهشتی را نوشیده اند و به خدایانی نامیرا مبدل گشته اند. کالاهایی که بر فراز ارزش مصرف کالایی خود زیست می کنند. امّا همچنان که هر اله های مقام خدایی اش را از پرستش بندگان به چنگ می آورد، باید گفت که مقام خدای گونه ی هنر بر فراز جهان تولید و تکثیر و مصرف کالاهای میرا از نفی متافیزیکی زیس ت مصرفی کالا بدست آمده است. هیچ خصلت ذاتی در خودِ اثر هنری وجود ندارد که آن را از کارکردهای مصرفی اش فراتر ببرد. تمامی بُعد استعلایی کالای هنری مرهون ساختِ موقعیت های متافیزیکی برای اثر هنری است...
