حضرت آیت الله العظمی امام خمینی

[sting]

با آمدنت بهار دل پیدا شد / بلبل به نوا آمد و گلها وا شد
ای کاش که رفتنت نمی دیدم من / با رفتن تو قیامتی بر پا شد . . .​

​

​

می سوخت چو شمع تا سحر در شب مرگ
بشکفت گل از گل رخش در تب مرگ
آرامتر از همیشه با یاد خدا
گل خنده زد و نهاد لب بر لب مرگ . . .​

​

​

هر دل شد حجله ای برای غم تو / هر دیده چو دجله است در ماتم تو
از یاد نرفته ای که دلها با توست / دل نیست مگر دلی که شد همدم تو . . .​

​

​

دل به عشق اش داده ام دلداده ام
بَهراین دل، دل فکاری گریه کن
می رسد خرداد و داد از یاد ِاو
کی توانم بردباری، گریه کن . . .​

​

افسوس که نو بهار آخر گردید
آن باغ پر از شکوفه پرپر گردید
اندوه ، اندوه از فراق آن گل
کز بوی خوشش جهان معطر گردید . . .​

​

دنیا به عزای تو یتیمانه گریست
هر مرد و زن و عاقل و دیوانه گریست
من کودک معصوم یتیمی دیدم
آنروز چه مظلوم و غریبانه گریست . . .​

​

تصویر تو را چو خاک در قاب گرفت
آئینه شکست و گریه بر آب گرفت
ای هم نفسم نماز آیات بخوان!
خورشید به گل نشست و مهتاب گرفت​

​

تنها نه دل و سینه و سر میسوزد
خورشید و ستاره و قمر می سوزد
هر شب که به گلزار تو آیم بینم
از داغ تو لاله تا سحر می سوزد​

​

هر کجا پا بنهی حسن وی آنجا پیداست
هرکجا سر بنهی سجده‏گه آن زیباست
همه سرگشته آن زلف چلیپای ویند
در غم هجر رُخش، این همه شور و غوغاست​

​

گریه کن ابربهاری گریه کن
بامن از این سوگواری گریه کن
دل ندارد طاقت هجران او
بادل من خود به یاری گریه کن​

تو بودی مظهری از استقامت
کلامت ثابت و بود با صلابت
تو رفتی با دلی آرام به باقی
پیامت ماند ولی جای تو خالی​

​

بنویس از غم آیینه و گل
بنویس از سپر سینه و گل
بنویس عشق دگرگون شده است
چهره آیینه گلگون شده است
بنویس از غم هجران بنویس
باز از داغ جماران بنویس​

​

ذرّات وجود، عاشق روی وی‏اند
با فطرت خویشتن، ثناجوی وی‏اند
ناخواسته و خواسته دلها همگی
هر جا که نظر کنند، در سوی وی‏اند​

​

درفراق چهرۀ مـولای خویش
نایدازمن هیچ کاری گریه کن
چون دهم شرح غم اش را با کسی
تا همیشه، سوگواری گریه کن​

​

بر دل من چو می نهی داغ فراق خود چه غم
هر چه نهی بنه که من سر با رضات می نهم
خون جگر چه می شود، کاسه به کاسه سر به سر
از سر مژه می چکد ، قطره به قطره نم به نم​

​

زخمی‏که‏ به ‏قلب‏ شیشه‏ هامان‏جاری‏است
در خونرگ سبز ریشه ‏هامان جاری است
با حنجره بریده هم می‏خوانیم
فریاد تو در همیشه ‏هامان جاری است​

​

با رفتن تو ترانه بی‏مفهوم است
منظومه عاشقانه بی‏مفهوم است
باید که چو ابر روز و شب گریه کنیم
لبخند در این زمانه بی‏مفهوم است​

​

بغض به سینه می رود پهنه به پهنه لب به لب
اشک زدیده می رود چشمه به چشمه، یم به یم
همچو هزار در غمت شاخه به شاخه، گل به گل
ناله زدل برآورم سینه به سینه، دم به دم
بر سر زلف عقده با حوصله شان می کشم
حلقه به حلقه مو به مو، طره به طره خم به خم
رحلت جانسوز امام خمینی(ره) تسلیت باد​

​

یارب قـوام راه خمیــنـی مـدام بــاد / جـاویـد رهــبـر ره و خــط قـیام باد
هجرامام؛ جان ودل از مومنین شکسـت / بـرجـان آن شکسته دلان صد سلام باد​

​

می فروشی گفت: کالایم می است
رونق بازار من ساز و نی است
من خمینی دوست دارم چون که او
هم خم است و هم می است و هم نی است​

در فراقت دیده‏ای بی نم نبود / با بهاران بازگرد ای جان جان
تا تو بودی رخنه‏ای بر غم نبود / رحلت امام خمینی تسلیت باد . . .​

​

اماما حرمت ایران تو بودی / تمام روح این سامان تو بودی
ز چشمم سیل اشک سرخ جاری است / دلم سرشار از ابر بهاری است . . .​

​

ای خمینی ای مسیحای زمان / ای تسلای دل و آرام جان
یاد تو ما را چراغ روشن است / عشق تو همواره در جان و تن است . . .​

​

ای امام ای خفته در دامان خاک / ای به هجرت، سینه ما – چاک چاک
جرعه نوش چشمهایت بوده‏ ایم / آری آری مبتلایت بوده‏ ایم . . .​

​

ناگاه با عروج تو چون روبرو شدیم / در انزوای تلخ غریبی فرو شدیم
دنبال تو تمام زمان را ورق زدیم / با دستهای خالی خود روبرو شدیم . . .​

​

تا تو بودی رخنه‏ای برغم نبود / زخم دل را حاجت مرهم نبود
با زلالی‏هایت ای تفسیر عشق / عشق‏ ورزی سخت بر آدم نبود
رحلت امام خمینی بر عاشقانش تسلیت باد​

​

اماما از فراغت جان ما سوخت
ز سوز درد و داغت جان ما سوخت​

با یاد تو ای امام، کاری داریم / گهگاه، شب جمعه، بهشت زهرا
با تربت پاک تو، قراری داریم​

​

او امام عاشقی‏ های من است / پیشگام عاشقی‏ های من است
او زِ هَر بندی رهامان کرد و رفت / با خداوند آشنامان کرد و رفت
رحلت آن پیر فرزانه تسلیت باد​

​

خدایا این چه غوغایی است اینجا
که گوید با شما درد دل ما
اماما رفتنت آتش به جان زد
نه تنها جان که بر روح جهان زد
رحلت امام خمینی تسلیت باد​

​

ای به خالِ لب دلدار گرفتار بیا
ای انالحق زده منصور سَرِدار بیا
رفتی و خون ز دل و دیده من جاری شد
ای امید دل خندانِ دل افکار بیا​

​

تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی / تو طبیب همه ای از چه تو بیمار شدی
تو که فارغ شده بودی ز همه کان و مکان / دار منصور بریدی همه تن دار شدی . . .​

​

ارتحال رهبر کبیر انقلاب حضرت آیت الله العظمی امام خمینی قدس الله نفسه الزکیه
حقا ًضایعه ای جبران ناپذیر و صدمه ای بزرگ بود​

​

امام عزیز با حیات ، ابتکارو تحرک خود که از آن روح بزرگ و دل روشن
بر می آید و همچنین با مرگ پر حادثه و عروج ملکوتی خود به اسلام و انقلاب خدمت کردند​

​

امروز (در ارتحال امام )دشمنان انقلاب اسلامی تو دهنی سختی از مردم خورده اند . . .​

هنر بزرگ حضرت امام این بود که دیوارهای بین اجتماعات مردم را
از بین برد و یک فضای وسیع با دل های آشنا بوجود آورد .​

​

خداوند امام عزیزمان را به عنوان گوهری یکدانه و ذخیره ای از سوی خود در میان ملت ما قرار داد .​

​

او زنده است تا اسلام ناب محمدی (ص) زنده است و او زنده است
تا پرچم عظمت اسلام و وحدت مسلمین و نفرت از ظالمین بر افراشته است​

​

آری امام خمینی زنده است تا امید زنده است و تا حرکت و نشاط هست و تا جهاد و مبارزه هست
.​

بزرگداشت امام برای ما ، جنبه اعتقادی ، ایمانی، انقلابی، عاطفی و ملی دارد​

​

امام خمینی یک حقیقت همیشه زنده است ، نام او پرچم انقلاب ،
راه او راه انقلاب و اهداف او اهداف این انقلاب است​

​

حقیقتاً برای انسانی بزرگ و شخصیتی بی نظیر مانند امام خمینی جا داردکه
برگزیده ترین انسانها و صاف ترین و پاک ترین دلها از احساس تکریم نسبت به او سرشار شوند​

​

امام به همه فهماند مه انسان کامل شدن ، علی وار زیستن و
تا نزدیکی مرزهای عصمت پیش رفتن افسانه نیست.​

​

وظیفه همه ماست که با توکل به خدا و تقویت روح اخلاص و
همبستگی ، حرکت عظیمی را که امام بزرگوار آغاز کرده اند ادامه دهیم​

​

راه ما راه امام خمینی است و در این راه با همه قدرت و قاطعیت خود حرکت خواهیم کرد​

​