شعری ازعلامه طباطبایی

[sting]

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد ​

رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد ​

تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت ​

از سَمَک تا به سمایش کشش لیلا برد ​

من به سرچشمۀ خورشید نه خود بردم راه ​

ذرّه ای بودم و مهر تو مرا بالا برد ​

من خَسی بی سروپایم که به سیل افتادم ​

او که می رفت مرا هم به دل دریا برد ​

جام صَهبا زکجا بود مگر دست که بود ​

که درین بزم بگردید و دل شیدا برد ​

خَم ابروی تو بود و کف مینوی تو بود ​

که به یک جلوه ، زمن نام ونشان یک جا برد ​

خودت آموختیم مهر و خودت سوختیم ​

با افروخته رویی که قرار از ما برد ​

همه یاران به سر راه تو بودیم ولی ​

خم ابرویت مرا دید و زمن یغما برد ​

همه دل باخته بودیم و هراسان که غمت ​

همه را پشت سر انداخت، مرا تنها برد ​