بیـا وُ قصـه مُ خـودتـ روایتــ کـن ..

[sting]

بیـا وُ قصـه مُ خـودتـ روایتــ کـن ...
حـالا خـودتــ قضـاوتــ کـن ...
اگـه بــدم چـرا هـوامُ داری...؟

آخـه فــدای تــو ، چقــد فـداکـاری ...
مگـه بـه مـن بـدهکـاری...؟
مـی بخشـی مـن رو ، منتــ نمـی ذاری ...

نبـودیُ و هـزار دفـعـه زمیـن خـوردم ...
نبــودیُ و کــــــــــــم آوردم ...
ولـی همـش به دادِ مـن رسیــدی ...

رو هـرکـی غیــرِ تــو اگـه کـه سَـر کـردم ...
آخـرش ضــــــــــــــــــــــرر کـردم ...
وقتـی بـاشـی ، حــــرومـــه نـاامیــدی ...

دلِ شکستـه قیمتـی تـره ، آره ...
صــدای بهتــری داره ...
خــــــــــــداااا ببیـن چقــد دلــم شکستـه ...

بیــا وُ لحظـه هـامُ آسمـونـی کـن ...
بیــا وُ مهـربـونـی کـن ...
بیـا ببیـن چـه بَـــد دلــم شکستـه ...

پشیمـونـم از ایـن مسیـرِ وارونـه ...
از ایـن کـه گُــم شـده خـونـه ...
از اینکـه از سَـرِ خـودم زیـــادم ...

پشیمـونـم ولـی بــازم دلـم قـرصـه ...
یکـی حـالـمُ مـی پـرسـه ...
توو لحظـه ای کـه شمـعِ رو بـه بـادم ...

پشیمـونـم از ایـن مسیـرِ وارونـه ...
از ایـن کـه گُــم شـده خـونـه ...
از اینکـه از سَـرِ خـودم زیـــادم ...

پشیمـونـم ولـی بــازم دلـم قـرصـه ...
یکـی حـالـمُ مـی پـرسـه ...
توو لحظـه ای کـه شمـعِ رو بـه بـادم ...
توو لحظـه ای کـه شمـعِ ...​

 

[sting]

چکامه فریدون مشیری

گفت دانایی که گرگی خیره سر
هست پنهان در نهاد هر بشر!

... لاجرم جاری است پیکاری سترگ
روز و شب، ما بین این انسان و گرگ

زور بازو چاره ی این گرگ نیست
صاحب اندیشه داند چاره چیست

ای بسا انسان رنجور پریش
سخت پیچیده گلوی گرگ خویش

وی بسا زور آفرین مرد دلیر
هست در چنگال گرگ خود اسیر

هر که گرگش را در اندازد به خاک
رفته رفته می شود انسان پاک

و آن که از گرگش خورَد هر دم شکست
گرچه انسان می نماید، گرگ هست!

و آن که با گرگش مدارا می کند
خلق و خوی گرگ پیدا می کند

در جوانی جان گرگت را بگیر!
وای اگر این گرگ گردد با تو پیر

روز پیری، گر که باشی هم چو شیر
ناتوانی در مصاف گرگ پیر

مردمان گر یکدگر را می درند
گرگ هاشان رهنما و رهبرند

اینکه انسان هست این سان دردمند
گرگ ها فرمانروایی می کنند

و آن ستمکاران که با هم محرم اند
گرگ هاشان آشنایان هم اند

گرگ ها همراه و انسان ها غریب
با که باید گفت این حال عجیب؟​

 

[sting]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif][/FONT]بی تو دنیا بر سرم آوار شد​

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]بین ما هر پنجره دیوار شد[/FONT][FONT=arial,helvetica,sans-serif]آنکه اول نوش دارو می نمود[/FONT][FONT=arial,helvetica,sans-serif]برلب ما زهر نیش مار شد[/FONT][FONT=arial,helvetica,sans-serif]دردما,در بودن ما ریشه داشت[/FONT][FONT=arial,helvetica,sans-serif]رفتن و مردن علاج کار شد[/FONT][FONT=arial,helvetica,sans-serif]عیب از ما بود از یاران نبود[/FONT][FONT=arial,helvetica,sans-serif]تا که یاری یار شد بیزار شد[/FONT][FONT=arial,helvetica,sans-serif]عاقبت با حیله سوداگران[/FONT][FONT=arial,helvetica,sans-serif]عشق هم کالای هر بازار شد[/FONT][FONT=arial,helvetica,sans-serif]آب یکجا مانده ام دریا کجاست؟[/FONT][FONT=arial,helvetica,sans-serif]مردم از بس زندگی تکرار شد[/FONT]​

[FONT=arial,helvetica,sans-serif][/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]
[/FONT]​

 

[sting]

بده....بدبد....جه اميدي؟چه ايماني؟
كرك جان خوب ميخواني​

​

​

من اين آوازه پاكت را درين غمگين خراب آباد
چو بوي بالهاي سوخته ات پرواز خواهم داد
گرت دستي دهد با خويش در دنجي فراهم باش
بخوان آوازه تلخت را ولكن دل به غم مسپار
كرك جان بنده ي دم باش​

​

​

بده....بدبد....ره هر پيك و پيغام و خبر بسته ست
نه تنها بال و پر بال نظر بسته ست
قفس تنگ ست در بسته ست​

​

​

كرك جان راست گفتي خوب خواندي ناز آوازت
.....من اين آوازه تلخت را​

​

​

بده....بدبد....دروغين بود هم لبخند و هم سوگند
دروغين ست هر سوگند و هر لبخند
....و حتي دلنشين آوازه جفت تشنه ي پيوند​

​

​

من اين غمگين سرودت را
هم آوازه پرستوهاي آه خويشتن پرواز خواهم داد
به شهر آواز خواهم داد
بده....بدبد...چه پيوندي؟چه پيماني.....؟​

​

​

كرك جان خوب ميخواني
خوشا با خود نشستن نرم نرمك اشكي افشاندن
زدن پيمانه اي دور از گرانان هر شبي كنج شبستاني​

​

​