توام به يادمي؟

[sting]

هروقت كه دلگيره
گريه م كه ميگيره
هوا كه ابريه
چشمم كه اشكيه
هروقت لب دريام
شب هايي كه تنهام
وقتي رو لب خنده
با بغضم هم رنگه

وقتي كه دلسردم
توي غم و خندم
ياد تو ميفتم
ياد توام هردم

تو غروبايي كه
چشمم به راهته
تو لحظه هايي كه
دل بي قرارته

توي شبايي كه
دل من غمگينه
وقتي كه منتظر
به راهت ميشينه

وقتي دلم گيره
يا فكرم درگيره
وقتايي كه دلم
بهونه ميگيره

توام به يادمي؟
يا بي قرارمي؟
توام به يادمي؟
يا بي قرارمي؟

 

[sting]

دلم شكسته اي خدا
تو اين شبا چه بي صدا
غماي دنيا شده كوه
نميكنن منو رها
مگه گناه من چي بود؟
فقط بهم بگو چرا؟

دلم يه دنيا غم داره
شب كه ميشه ماتم داره
از همه دنيا بريده
اما يكيو كم داره
يه دست واسه نوازشم
كه واسه غم مرهم داره

عجب اوضاع قاراش ميشه
شب همه چي تو تشويشه
همش ميگم چي بود چي شد!
همش تو فكرم چي ميشه؟!
من كه دلم پاكه خدا!
پس چرا قلبم آتيشه؟!

از همه كس دست كشيدم
از كس و ناكس بريدم
دلم شده درياي خون
از خودي ها بدي ديدم
هيچكي نبود دلش باهام
از آدمات نا اميدم...

ديگه دلي واسم نموند
غريب و آشنا منو روند
تا كه دلم آروم شدش
يكي سريع فاتحه خوند؛
براي قلب بي كسم
برا كسي كه كس نبود

عجب غريب و بي كسم
به هركسي كه ميرسم؛
تو اين روزا زياديشم
بريده راه نفسم
آهاي خدا بگو فقط
چرا به تو نمي رسم؟

 

[sting]

دلم از اين روزا شكسته
دراي اميد شده بسته
توام بهم دروغ گفتي
از عشق با فروغ گفتي
توام زدي نارو به عشقم
فكر ميكردم تويي بهشتم
از حس خوب و ناب گفتي
آخ كه چقدر سراب گفتي
بودي اميد دل خسته
آخ كه ديگه خيال بسه
هرچي كه عشقه گم و گور شد
حس قشنگم كر و كور شد
تيشه زدي به حس نابم
انگاري كه تو يه حبابم
قصر قشنگ روياهام ريخت
پرنده ي عشقي كه بُگْريخت
حس دلم يهو كبود شد
قصه ي ما يكي نبود شد...
از گونه هام عشق تو سُر خورد
حساي خوب ، تو بدي بُر خورد
يه قصه ي نيمه تموم شد
مرغ دلم يه جغد شوم شد
از اين منِ نفس بريده؛
كه اميدش به ته رسيده؛
فقط يه قصه موند باقي
هنوز نمي فهمي تو داغي
خاطرشم بايد نابود شه
خونه ي روي آب دود شه!
هرچي كه بود دفترو بستيم
از همه ي احساسا رَستيم
كلاغ ما زخمي و مردست
آخر قصه مون بزن دست!
اون كه به خونه نرسيده
شاهزاده ي اسب سفيده
اون كه توي باتلاقا سُر خورد
عروسي بود كه اميدش مُرد
همه قشنگياي روياش
فقط شدش اي كاش و اي كاش...
قصه ي ما كشكه و دوغه
سر تا تهش پُر از دروغه
كلاغمون زخمي و خسته
با پرايي كه بد شكسته؛
حتي نداره بال پرواز
حتي نوايي واسه آواز
كه سَر بده قصه اي از درد
بگه از احساسي كه يخ كرد
كتابمون كه ناتموم موند
قصه ي شاه پريون موند
كجاي قصه سر سپردي
كه آبروي عشق و بردي؟
كجاي قصه جا موندي
كه همه احساسمو روندي؟
كه ته قصه شد پر از غم
افسوس و حس درد و ماتم
كه دختر شاه پري مُرد؟
چون كه دلش يه گوشه پژمرد
حالا كه حس قصه سَر رفت
راستي آره شاهزاده در رفت
دخترك خسته بكش آه
عشق شده سوزن تو دل كاه
عشق كدومه حس غريبه
حس يه باغبون پي سيبه
دروغاي چوپان به بره،
كه آخر قصه قشنگه
بره به چوپون تكيه داده
افسوس، يك گُل توي باده
منم تو چنگ تو اسيرم
همين شده كه ديگه پيرم
تو مثل عنكبوت كه سيره
اما دلم تو دام اسيره...
ته تهاي قصه رسيده
كه اينجاها صفحه سفيده
چوپان داده بره به قصاب
گفتم كه ساختيم خونه رو آب
آخر اون همه اميدش
وقت اونم به سر رسيدش
منم شدم اون گل در باد
كه گلپراش از شاخه افتاد
آخر قصه شد تباهي
كه پُر شده از روسياهي...