Welcome!

By registering with us, you'll be able to discuss, share and private message with other members of our community.

SignUp Now!

اطلاعات بسیار جالب در مورد آمازون

  • نویسنده موضوع SoHeIl
  • تاریخ شروع
  • Tagged users هیچ

اطلاعات موضوع

Kategori Adı ایالات متحده آمریکا
Konu Başlığı اطلاعات بسیار جالب در مورد آمازون
نویسنده موضوع SoHeIl
تاریخ شروع
پاسخ‌ها
بازدیدها
اولین پسند ارسالی
Son Mesaj Yazan SoHeIl

SoHeIl

مــدیـر بـازنشـسـتـه
تاریخ ثبت‌نام
Sep 24, 2013
ارسالی‌ها
4,988
پسندها
268
امتیازها
0

اعتبار :

بزرگ*ترین رودخانه دنیا آمازون است که با 1100 انشعاب و 7/6 هزار کیلومتر طول، از کوه*های 12 میلیون ساله*اند در آمریکای*جنوبی شروع شده و پس از گذر از یک مسیر پرپیچ و خم، به سمت شرق و اقیانوس اطلس می*رود. دهانه این رودخانه بسیار عریض است؛ به طوری*که حتی کشتی*ها قادر به عبور از آن هستند.

البته در قسمت*هایی از این رودخانه که دارای آب گرم و نسبتاً راکد است، حیوانات عجیبی نیز زندگی می*کنند که یک نمونه از آنها، نوع خاصی از گربه ماهی است که به دلیل زندگی در یکی از بکرترین مناطق دنیا بسیار بزرگ*تر از حد معمول است.

بزرگ*ترین و معروف*ترین ماهی*های آب شیرین در این رودخانه زندگی می*کنند. نام این رودخانه به دلیل خطرناک بودن، آمازون گذاشته شده است که به زبان بومیان آن*جا به معنی شکننده قایق است. طبق تحقیقات به دست آمده، طول عمر این رودخانه 11 میلیون سال محاسبه شده است.

تمدن گمشده آمازون
فرانسیسکو پیزارو گونزالس* اهل اسپانیا، یکی از کشورگشایان خونخوار دنیا بود که به قصد پیدا کردن شهر الدرادو که گفته می*شد حتی پیاده*روهای آن از طلا پوشیده شده است، پا به آمریکای*جنوبی و آمازون نهاد که در آن زمان جزیی از قلمرو اینکاها بود و هیچ انسانی به جز افراد قبیله به آنجا نرفته بودند.

در سال 1524 او برای اولین بار به آمریکای*جنوبی رفت اما به دلیل کافی نبودن آب و آذوقه و همچنین جنگ با بومیان منطقه، خسته و بیمار به کشور خود بازگشت.

دو سال بعد دوباره پیزارو به همراه گروهش راهی آمریکای*جنوبی شدند. این*بار در هنگام گذر از خط استوا توانستند غنایم باارزشی از جنس طلا و نقره به دست آورند که همین امر باعث بروز اختلاف در میان گروه شد.

آنها در این سفر برای اولین بار شتر لاما را دیدند و نام آن را شتر کوچک گذاشتند. پیزارو در سفرهای خود با بومیان منطقه برخورد کرد. ولی بعد از بازگشت و گفتن مشاهداتش هیچ*کس حرف*های او را در مورد این انسان*ها باور نکرد. اما با توضیحاتی که پیزارو راجع به این منطقه داد بسیاری از محققان بعدها به آمازون رفته و در آن هنگام که این جنگل*ها به عنوان منطقه مسکونی بومیان آمریکا در کل دنیا شناخته شد.

قبیله*های آمازون
در جنگل*های آمازون هنوز قبایلی هستند که به دور از هیاهوی شهر و به سبک گذشته و اجدادشان به زندگی خود ادامه می*دهند. اما به جز قبایل بومی که در دل جنگل زندگی می*کنند و هیچ ارتباطی با دنیای بیرون ندارند، گروه*های بومی دیگری نیز در شهرها و روستاهای اطراف زندگی می*کنند که تعداد آنها تقریباً به 20 میلیون نفر می*رسد.

نیمی از جمعیت این قبایل طی سالیان متمادی بر اثر بیماری، گرسنگی و جنگ جان خود را از دست داده*اند. این قبایل در تمام آمازون با یکدیگر متفاوت هستند یعنی تقریباً 200 قبیله با فرهنگ*های مختلف هستند که حتی زبان آنها با هم متفاوت است. آنها به 180 زبان مختلف صحبت می*کنند.

هر سال در ماه*های ژوئن و اگوست، قبایل مستقر در آمازون و شهرهای اطراف جشنی به نام کوارپ برگزار می*کنند. در این جشن که در واقع برای بزرگداشت رفتگانشان برپا می*شود، هر قبیله رقص، غذاهای بومی و آیین*های خود را به نمایش می*گذارد.

ورود غریبه*ها به این جشن برای تماشا تنها با اجازه روسای قبایل امکان*پذیر است. اما این جشن مربوط به قبایلی می*شود که با وجود زندگی در جنگل، با یکدیگر و حتی گاهی با دنیای بیرون در ارتباط هستند.

طبق تحقیق دانشمندانی که به این جنگل*ها سفر کرده*اند، 50 قبیله بومی، شناسایی شده*اند که به طور کلی با دنیای بیرون از جنگل غریبه*اند و حتی از قبایل به حال خود رها شوند تا به خاطر رفتن بیگانگان به حریم خصوصی*شان مجبور به پناه بردن به اعماق جنگل نباشند، چون این کار باعث می*شود آنها به مناطق دور*افتاده رفته و دیگر نتوان اطلاعی از آنها به دست آورد.

همچنین دولت برزیل برایشان منطقه*ای حفاظت*شده در نظر گرفته تا از پیشروی آنها به اعماق جنگل جلوگیری شود. این برنامه*ریزی از طرف دولت، به این خاطر است که طبق آمار به دست آمده در چند سال اخیر، تعداد آنها رو به افزایش است و این برای دانشمندان و محققان امیدوارکننده است.

بعضی از این قبایل به دلیل چادرنشین بودن، مرتب محل زندگی خود را تغییر می*دهند اما بیشتر آنها در خانه*هایی زندگی می*کنند که سال*ها قبل به دست اجدادشان ساخته شده بود. بعضی از این قبایل جمعیتی حدود 200 نفر دارند اما تعداد محدودی از این قبایل جمعیتشان تا 30هزار نفر نیز می*رسدبیشتر این قبایل در مناطق نزدیک به برزیل، کلمبیا و ونزوئلا یعنی شمال*غربی جنگل که نسبتاً پرباران است، ساکن هستند.

در منطقه*ای دیگر به نام آلتوزینگو در ایالت ماتو گروسو در برزیل، 14 قبیله دیگر زندگی می*کنند که 10 قبیله دارای فرهنگ و زبان مختلف هستند اما با یکدیگر ارتباط نزدیکی دارند ولی چهار قبیله باقی*مانده جزو آنهایی هستند که هیچ ارتباطی با دنیای بیرون از قبیله*شان ندارند و همین امر باعث شده تا این چهار قبیله در معرض انقراض قرار بگیرند.

با وجود اینکه محققان تمام تلاششان را برای شناسایی کل قبایلی که در این نواحی زندگی می*کنند انجام داده*اند اما هستند گروه*هایی که از دید دیگران پنهان مانده*اند. برای مثال مدتی قبل یک گروه باستان*شناس که با هلی*کوپتر بر بالای جنگل*های آمازون مشغول گردش بودند، موفق شدند در یکی از بکرترین مناطق آمازون یک قبیله سرخپوست را شناسایی کنند.

این*طور که به نظر می*رسید این قبیله تا به حال با انسان*های دیگر برخورد نکرده بودند زیرا درست در زمانی که باستان*شناسان قصد عکسبرداری از آنها را داشتند، مردم قبیله به سمت آنها نیزه و تیر پرتاب کردند.

این گروه توانستند به سختی چندین عکس از آنها بگیرند تا ثابت کنند این افراد واقعاً وجود دارند. دولت برزیل نیز این موضوع را بسیار مهم دانسته و از آن به عنوان کشفی بزرگ نام برد.

آمار نشان می*دهد که قبل از کشف قاره آمریکا توسط کریستف کلمب در قرن 15 میلادی، حدود هفت الی ده میلیون آمریکایی در جنگل*های انبوه آمریکا زندگی می*کردند که نیمی از آنها در برزیل ساکن بودند.

وقتی اروپایی*ها به آمریکای*جنوبی آمدند، تمدن*های بومی آمریکا رفته*رفته کمرنگ شدند و بسیاری از مردم این قبایل به خاطر بیماری*های منتقل شده توسط اروپایی*ها جان خود را از دست دادند.

معروف*ترین قبیله*ای که از تمام قبایل آمازون قدیمی*تر است، قبیله یاگوآ است که افراد آن حتی نمی*توانند زبان هیچ*کدام از قبایل دیگر را بفهمند.

خانه*های آنها مالوکا نامیده می*شود که خانه*هایی بزرگ و حصیری است؛ به طوری که 15 خانوار می*توانند در آن زندگی کنند. این قبیله نسبت به قبایل دیگر دارای جمعیت بیشتری است.

گوشت قرمز ممنوع
یکی از قدیمی**ترین قبایل سرخپوست آمازون اناونه*ناوه است که در حاشیه رود لاس*پیدراس در نزدیکی پرو زندگی می*کنند. اولین*باری که این قبیله با سفیدپوستان ارتباط برقرار کرد سال 1974 یعنی 36 سال پیش بود. جمعیت این قبیله در حال*حاضر 420 نفر است. اهالی این قبیله به خاطر مهارت خاصی که در ماهیگیری دارند در میان مردم منطقه بسیار معروف هستند.

ماهیگیری در این قبیله چند ماه طول می*کشد اما تعداد ماهی*های صیدشده به روش آنها بی*شمار است. غذای محلی این قبیله ماندیوکا است که از آرد و ذرت تهیه می*شود.

قبیله آناونه*ناوه برخلاف دیگر قبایل، حیوانات دارای گوشت قرمز را شکار نمی*کنند و از خوردن گوشت قرمز اجتناب می*کنند و اگر در این قبیله کسی گوشت قرمز بخورد قانون*شکن به حساب می*آید. در دهه*های اخیر بسیاری از زمین*های آنها توسط جویندگان الماس، دامداران و کشاورزان از آنها گرفته شده است.

گمشدگان آمازون
جنگل*های انبوه آمازون قربانیان بی*شماری گرفته است. تعدادی از کسانی که به آمازون رفتند هیچ*گاه بازنگشتند. یکی از معروف*ترین گمشدگان آمازون، پرسی فائوست بود که بعدها داستان او الهام*بخش فیلم*های ایندیانا جونز شد. کلنل پرسیوال هریسون فائوست در 18 آگوست 1867 در انگلستان به دنیا آمد.

پرسی بعد از اتمام تحصیلاتش در مرکز پژوهش*های جغرافیایی سلطنتی به عنوان باستان*شناس مشغول به کار شد. فائوست برای اولین*بار در سال 1906 یعنی زمانی که 39 سال داشت به جنگل*های برزیل و بولیوی سفر کرد و با تحقیقاتی کامل در مورد این جنگل*ها و بومیان آنجا به انگلستان بازگشت.

سال*ها بعد دوباره فائوست تصمیم گرفت به جنگل*های آمازون سفر کند اما نمی*دانست این*بار سرنوشت دیگری برایش رقم خورده و آن هم ناپدید شدن در بزرگترین جنگل دنیا بود.
در 20 آوریل سال 1925 فائوست به همراه پسربزرگش جک فائوست و دوستش رالیق ریمل به اعماق جنگل*های آمازون رفت تا به عجایب ناشناخته آنجا پی ببرد.

آنها در پی شهری گم شده بودند که نام آن را z گذاشتند. اما آنها هیچ*گاه بازنگشتند تا اطلاعاتی در مورد شهر تازه کشف*شده به جهانیان بدهند. آخرین جایی که مردم آنها را دیده* بودند شهری نزدیک جنگل به نام کالاپالوس بود.

فرضیه*های زیادی در مورد گم شدن آنها ارائه شد و قوی*ترین فرضیه کشته شدن این سه نفر به دست بومیان منطقه بود. اما هربار مقداری از وسایل آنها در گوشه*وکناری از جنگل پیدا می*شد. برای مثال در سال 1927 پلاک*های آنها توسط افراد محلی پیدا شد و در سال 1933، قطب*نمایی که در تمام سفرهای فائوست همراهش بود و هیچ*گاه از خود جدا نمی*کرد یافت شد.

اما این پایان ماجرا نبود، نکته*ای که در مورد این داستان خیلی عجیب است، ناپدید شدن افراد گروه*هایی است که برای پیدا کردن آنها به اعماق جنگل*های آمازون رفته بودند که شمار این افراد به بیش از 100 نفر می*رسد. در سال 1951 تعدادی اسکلت در جنگل*های آمازون پیدا شد که محققان احتمال دادند مربوط به فائوست و افرادش باشد اما پس از انجام آزمایش دی*ان*ای این فرضیه رد شد.

در سال 2005 یک نویسنده نیویورکی به نام دیوید گران درصدد پیدا کردن شهری برآمد که فائوست به خاطر آن جانش را از دست داده بود. اولین کاری که او برای گشودن این راز سر به مهر انجام داد، رفتن به دهکده*ای بود که آنها برای آخرین بار آن*جا دیده شده بودند، یعنی کالاپالوس. او توانست اطلاعات باارزشی از افراد بسیار پیر و قدیمی این منطقه به دست آورد.

به گفته آنها بعد از گذشت مدتی پس از اینکه فائوست از آن*جا حرکت کرد در میان جنگل، دودی شدید به نظر می*رسد و به همین خاطر احتمال اینکه آنها به دست قبیله آدمخوارها کشته شده باشند بسیار زیاد است. وقتی دیوید به نیویورک بازگشت کتابی به نام تمدن گمشده شهر z نوشت که تمام داستان فائوست و فرضیه*های گم شدن او و گروهش در آن ذکر شده بود.

در اولین سفری که فائوست به جنگل*های آمازون داشت، با موجودی عظیم*الجثه در رودخانه آمازون مواجه شده بود و آن موجود چیزی نبود جز یک آناکوندای غول*پیکر.

او در یادداشت*های خود ذکر کرده بود؛ «این موجود سری مثلثی و بدنی پهن و بلند داشت که به آرمی دور قایق ما می*چرخید و هر لحظه ممکن بود که قایق ما را واژگون کند. من در یک حرکت سریع* اسلحه*ام را پشت حیوان گرفته و شلیک کردم و او به سرعت از ناظر ناپدید شد.» به گفته فائوست قطر بدن این مار به 50 سانتی*متر و طول آن به 19 متر می*رسید.

نجات*یافتگان آمازون
مادام ایزابل گودین یکی دیگر از افرادی بود که به جنگل*های آمازون سفر کرد و داستانی جاودانه از خود به جای گذاشت. همسر ایزابل، جین گودین یکی از افراد تیم تحقیقاتی علمی فرانسه بود.

او در سال 1750 برای انجام یکسری تحقیقات به جنگل*های آمازون اعزام شد؛ این زمانی بود که او تازه با ایزابل ازدواج کرده و او باردار بود. به همین خاطر مجبور شد تا ایزابل را نیز همراه خود ببرد اما او را در یکی از نزدیک*ترین شهرهای جنگلی به نام کویتو گذاشت تا خودش به تنهایی به جنگل برود.

ایزابل تا سال 1765 با امیدف چشم انتظار بازگشت شوهرش بود اما هیچ خبری از جین نشد و به همین دلیل ایزابل نامه*ای به دولت برزیل نوشته و از آنها درخواست کمک کرد تا بلکه بتوانند ردی از شوهرش پیدا کنند.

برزیل درخواست کمک او را قبول کرده و تیمی تحقیقاتی را با او با این سفر فرستاد. آنها سفر دریای خود را آغاز کردند اما تمام افرادی که با او در این سفر همراه شده بودند بر اثر حمله خفاش*های خون*آشام، مالاریا و نیش* مارهای عظیم*الجثه آمازونی جان خود را از دست دادند.

در این زمان ایزابل تنها و مستاصل به راه خود ادامه داد تا اینکه به یکی از قبایل بومی برخورد؛ در این هنگام از شدت ضعف و خستگی از هوش رفت. بومیان ایزابل را برای درمان به یکی از معابد محلی بردند تا سلامتش را دوباره بازیابد و بتواند به سفر خود ادامه دهد.
 
  • Like
واکنش‌ها[ی پسندها]: *SiMiN*

SoHeIl

مــدیـر بـازنشـسـتـه
تاریخ ثبت‌نام
Sep 24, 2013
ارسالی‌ها
4,988
پسندها
268
امتیازها
0

اعتبار :

این قبیله به ایزابل لباس و غذا دادند و توشه سفرش را آماده کردند و ایزابل به راه خود ادامه داد. این سفر 4 سال به طول انجامید تا اینکه در سال 1769 و در میان جنگل، عجیب*ترین اتفاق زندگی*اش به وقوع پیوست. او در میان یکی از قبایل آمازونی، شوهرش را پیدا کرد.

جین به خاطر حادثه شدیدی که در میاه راه برایش به وجود آمده بود حافظه خود را از دست داده بود و به همین خاطر با یکی از قبایل زندگی می*کرد اما با دیدن ایزابل و کمک*های او توانست دوباره حافظه خود را به دست آورد.
آنها پس از تقریباً 20 سال دوری، با هم به پاریس بازگشته و زندگی جدیدی را آغاز کردند. در طول سال*هایی که این زوج در جنگل*های آمازون سرگردان بودند، با اتفاقات عجیبی برخورد کرده بودند.

آنها در یادداشت*های خود خاطراتشان را نوشته بودند، از جمله فرار از دست حیوانات عجیب و عظیم*الجثه و همچنین پنهان شدن از دست قبایل آدمخوار و گذراندن شب در جنگل*هایی با حشرات خطرناک و خوردن گوشت شکار، مطالبی بود که در خاطرات آنها اشاره شده بود. جین در سال 1792 از دنیا رفت و ایزابل نیز که دیگر طاقت دوری او را نداشت، چند ماه پس از شوهرش از دنیا رفت.

از دیگر گمشدگان جنگل*های آمازون، یوسی گیسبرگ بود که در سال 1981 برای انجام یکسری تحقیقات از طرف ارتش انگلستان به آمریکای جنوبی فرستاده شد. یوسی به مدت سه هفته در این جنگل مخوف گم شده بود ولی به طرز معجزه*آسایی از مرگ نجات یافت و توانست با تجربیات جذاب ولی ترسناک به لندن بازگردد.

او پس از بازگشت کتابی از خاطرات خود در آمازون منتشر کرد و نام آن را «گمشده در جنگل» گذاشت. یوسی خاطرات خود را این*گونه بیان می*کند: «من در آن زمان تنها 22 سال داشتم و عاشق هیجان و ماجراجویی بودم. وقتی به بولیوی رسیدم، از مردم منطقه داستان*های عجیب و غریب زیادی راجع به جنگل*های مرموز آمازون شنیدم و این کنجکاوی دلیل اصلی سفر من به آمازون بود.»

یوسی در این سفر با ماجراجوی دیگری به نام مارکوس آشنا شد و با هم این سفر را آغاز کردند. مارکوس که قبلاً نیز بارها به آمازون رفته بود، از داستان*های خود برای یوسی تعریف کرد و او هر چه بیشتر برای سفر راغب می*شد. در راه با افراد دیگری به نام*های کوین و کارل آشنا شدند و به این ترتیب یک گروه تشکیل دادند. اما آنها خبر نداشتند که کنجکاوی بیش از حد می*تواند برایشان ایجاد دردسر کند.

آنها با شجاعت تمام به اعماق جنگل رفتند، بدون اینکه برای پیدا کردن راه بازگشت برای خود نشانه*ای بگذارند و همین باعث شد تا راهشان را گم کنند و فقط در جنگل دور خود بچرخند. کم*کم آب و آذوقه*ای که همراه آورده بودند، تمام شد و آنها مجبور شدند برای سیر کردن شکم خود، شکار کنند و چون هیچ*کدام شکارچی ماهری نبودند، تنها می*توانستند میمون*ها را شکار کنند.

پس از چند روز سرگردانی آنها بالاخره رودخانه آمازون را پیدا کردند و چون می*دانستند این رودخانه از شهرهای زیادی می*گذرد، به فکر ساختن بلمی برای رد شدن از رودخانه افتادند. یوسی در ادامه داستان خود می*گوید: «می*دانستیم که این کار ریسک بزرگی است اما برای رهایی از این مخمصه، مجبور به پذیرفتن این ریسک بودیم.

پشه*های وحشتی تمام بدنمان را گزیده بودند و به خاطر خوردن گوشت میمون بیمار شده بودیم. کوین بسیار بیمار بود و ما احتمال می*دادیم مالاریا گرفته باشد. این بلم آخرین امید ما برای بازگشت بود. می*دانستیم خطرات بسیاری در مسیر رودخانه خواهیم داشت که از جمله آنها آبشارهای فراوان و پرخطر رودخانه آمازون و حیواناتی بود که در این رودخانه زندگی می*کردند.»

اما این بلم فکر خوبی برای نجات نبود و به خاطر نداشتن امکانات کامل برای ساخت بلم، آنها نتوانسته بودند آن را محکم بسازند. قایق تنها پس از 15 الی 20 دقیقه حرکت در رودخانه شکسته شد دو آنها داخل آب افتادند. عمق رودخانه آنقدر زیاد بود که به زحمت و با کمک تکه چوب*های قایق، تنها سر خود را بیرون از آب نگه داشته بودند تا بتوانند نفس بکشند. آنها تمام مسیر را با جریان آب طی کرده و تقریباً با تمام موانعی که در راه بود، برخورد کردند تا اینکه بالاخره زخمی و سرگردان به ساحل رسیدند ولی به خاطر تشنگی و صدمات شدید تا ساعت*ها از هوش رفته بودند.

این چهار نفر تازه به هوش آمده و برای خود آتشی روشن کرده بودند و فکر می*کردند بالاخره همه*چیز تمام شده و نجات یافته*اند که ناگهان یک یوزپلنگ را در مقابل خود دیدند اما این بار بخت با آنها یار بود زیرا یوزپلنگ گرسنه نبوده و مارکوس توانست با استفاده از یک تکه آتش او را ترسانده و فراری دهد. آنها شب و روز به مسیر خود ادامه دادند ولی گویا مشکلات دست*بردار نبودند. این بار کارل ناگهان در یک باتلاق افتاد و با هر حرکت، بیشتر در آن فرو می*رفت. یوسی و مارکوس برای بیرون کشیدن کارل بسیار تلاش کردند اما بی*نتیجه بود و او در باتلاق غرب شد.

مارکوس، کوین و یوسی به راه خود بدون کارل ادامه دادند. آنها بسیار خسته و بیمار بودند و تنها پوست و استخوانشان باقی مانده بود. درست زمانی که آنها دیگر هیچ امیدی به زنده ماندن نداشتند، با یک قبیله سرخ*پوست برخورد کردند. مارکوس در مورد این قبیله می*گوید: «در ابتدا ما از این قبیله ترسیدیم و فرار کردیم زیرا فکر می*کردیم آنها ما را خواهند کشت اما افراد این قبیله تنها قصد کمک داشتند. آنها زخم*های ما را مداوا کردند و به ما غذا دادند و ما دوباره به مسیر خود ادامه دادیم.»

در میانه راه مارکوس، یوسی و کوین را گم کرد و دیگر موفق به پیدا کردن آنها نشد. یوسی و کوین از راهی که افراد قبیله نشان داده بودند، به سن*خوزه رسیدند اما مارکوس هیچ*گاه پیدا نشد و حتی تیم تحقیق نیز هیچ ردی از او پیدا نکردند. اکنون یوسی و کوین دوستان بسیار صمیمی هستند و از این سفر به عنوان وحشتناک*ترین و عجیب*ترین تجربه زندگی خود یاد می*کنند.
 
  • Like
واکنش‌ها[ی پسندها]: *SiMiN*
بالا پایین