توجه به ورزشهای پایه از حرف تا عمل/ "با چراغ قوه باید دنبال مدالِ شنا گشت!"

[Ops]

تیم های ملی واترپلوی جوانان و بزرگسال ایران باید تا شش ماه آینده در مسابقات جهانی ترکیه و قزاقستان به آب بزنند. از سوی دیگر تیم ملی واترپلو یکی از نمایندگان رشته های تیمی ایران در بازی*های آسیایی است. در حالی که اوضاع ورزش کشور در پس لرزه های انتخابات کمیته ملی المپیک و چانه*زنی های مدیران ورزش تعریفی ندارد، ورزش واترپلو هم مثل سایر رشته های ورزشی از عدم اختصاص بودجه کافی و بی برنامگی برای برگزاری برنامه*های تدارکاتی رنج می برد.


داستان اوضاع آشفته ورزش های مادر به ویژه شنا، شیرجه و واترپلو حدیث مفصلی است که ریشه یابی آن آسان نیست. انتصاب چهار سرپرست فدراسیون در طول سه سال و تغییرات پی در پی مدیریتی و عدم اختصاص بودجه کافی به این ورزش در بی توجهی مطلق وزارت ورزش از یک سو، فقدان زیر ساخت های لازم در استان های مختلف، کمبود منابع انسانی مجرب، بدهی های مالی و تصمیم های نادرست مدیریتی و از همه مهمتر موضوع تعلیق فدراسیون از سوی دیگر موجب شد تا عملا حرکت رشته های ورزشی شنا، شیرجه و واترپلو در کشور متوقف شود. سرانجام در گیر دار رفت و آمد مسئولان مختلف، سکان فدراسیون شنا به محسن رضوانی رسید.

اگرچه پس از مدیریت رضوانی برخی مشکلات نظیر تعلیق فدراسیون و بی برنامگی برای برگزاری مسابقات و اردوهای مختلف حل شد اما همچنان چالش های متعددی زیر سایه مشکلات مالی و عدم اختصاص اعتبار مناسب گریبان فدراسیون را گرفته است.

درست در روزی که مجمع انتخابات به محسن رضوانی برای چهار سال رای اعتماد داد، حساب فدراسیون توسط یکی از طلبکاران دوره ریاست آیت اللهی بسته شد. هنوز تامین اعتبار برای بازکردن حساب فدراسیون و پرداخت حقوق پرسنل به طور کامل انجام نشده بود، که اوراق گوناگونی مبنی بر بدهی های مختلف به فدراسیون سرازیر شد. از طلب صدا و سیما برای پخش برنامه مشارکتی در سال1389 تا طلب 200 میلیون تومانی داوران شنا که از ادوار گذشته به جا مانده بود، دست مسئولان فدراسیون را کاملا بست.


شعار زدگی یکی از خرده فرهنگ های مدیران کشور در سال های اخیر بوده است. نمود عینی این موضوع در شعارهای مطرح شده مسئولان ورزش درباره رشته های پایه مشهود است.

در حالی که تقریبا همه مجریان ورزش کشور در دولت فعلی و قبلی و لایه های مختلف وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک از لزوم توجه به ورزش های پایه مثل شنا سخن می گویند، تقریبا هیچ کس در عمل گامی واقعی در این راستا بر نداشته است. چنانکه مجموع بودجه دریافتی شنا، شیرجه و واترپلو از دستمزد یک والیبالیست هم کمتر است.

" حامد رضاخانی " مربی تیم ملی شنای پایه با گلایه از وضعیت نا به سامان شنا و عدم اختصاص بودجه کافی به این ورزش می گوید: مسئولان ورزش ایران باید ببینند چه می خواهند. این ورزش یا باید 500 هزاردلار خرج خلعتبری(فوتبالیست) کند تا او را به تهران بیاورد یا اینکه 500هزاردلار را روی شنا، تیراندازی و قایقرانی سرمایه گذاری کند. یعنی با شرایط فعلی ما باید در المپیک با چراغ قوه دنبال مدال بگردیم. ورزشکاران و شناگران ما روزی دو وعده تمرین می کنند و هزینه هایشان هم دو برابر یک ورزشکار معمولی است. یک فوتبالیست اوت می اندازد سه میلیون و پاس می دهد پنج میلیون و روی نیمکت می*نشیند یک میلیون تومان می*گیرد. این ضعف است. اینکه یک جا دو میلیارد هزینه کنیم و در یک رشته ورزشی دیگر 10 میلیون هزینه کنیم کار جلو نمی رود. این مصداق بی عدالتی است.

"وحید رضایی" سرمربی تیم ملی واترپلوی ایران هم که با وجود همه سختی ها تیمش را نایب قهرمان آسیا کرد و جواز حضور ر مسابقات جهانی را بدست آورد، با انتقاد از شرایط مالی فدراسیون می گوید: همه ورزش کشور برای انتخاب وزیر و گیر و دار رای صلاحیت مجلس تعطیل بود. اما حالا چه کسی است که به داد ورزشکاران مظلوم واترپلو برسد. چرا دست رئیس فدراسیون شنا را خالی می گذارند. واقعا وزیر ورزش و مسئولان وزارت خانه درباره سه رشته شنا، واترپلو و شیرجه چه فکری می کنند؟ چرا بودجه مناسبی به این ورزش نمی دهند؟ حالا دیگر اوضاع آنقدر وخیم شده که اولیا حاضر نیستند به فرزندانشان اجازه دهند به اردوی تیم ملی واترپلو بیایند. یکی از اولیا خیلی محترمانه به من گفت: " حال و روز شما بزرگان واترپلو را که می بینم فکر می کنم بهتر است فرزندم این ورزش را ادامه ندهند زیرا هیچ منفعتی ندارد"

تیم ملی واترپلوی بزرگسال ایران در مسابقات کاپ آسیا قهرمان شد. اما فدراسیون به دلیل محدودیت های مالی نتوانست پائولو مالارا سرمربی نامدار خود را حفظ کند. این مربی موفق با دستمزدی معادل سه برابر قراردادش با ایران هدایت واترپلوئیست های چین را پذیرفت. بدین ترتیب تمام برنامه های تیم ملی واترپلوی بزرگسال ایران در آستانه بازی های آسیایی برهم خورد. از سوی دیگر به سبب مشخص نبودن وضعیت مالی فدراسیون، تیم ملی واترپلوی جوانان هم تقریبا هیچ برنامه برون مرزی ندارد. شناگران ایران هم که باید در بازی های آسیایی به رقابت با حریفان مقتدر شرق قاره کهن بپردازند، تنها به مسابقه دادن در مسابقات لیگ داخلی دل خوش کرده اند.

در این میان محسن رضوانی، رئیس فدراسیون شنا هم که گویا گره بیشتر مشکلات را در مسائل مالی دیده است، سعی دارد تا اجرای طرح " تائید صلاحیت مدیران استخرها" و همچنین تمرکز روی جذب اسپانسر کارها را پیش ببرد؛ طرحی که می تواند در خلا کمک های دولتی، لااقل بخش خصوصی را به صورت غیر مستقیم وادار به حمایت از شنا کند. بنگاه های اقتصادی فعال در حوزه استخر داری که برخی از آن ها از تمرکز روی این رشته ورزشی روزانه میلیون ها تومان در آمد دارند در صورت حمایت از شنای قهرمانی کشور، می توانند خون تازه ای به جان بی رمق ورزش های آبی تزریق کنند.

باید منتظر ماند و دید جوانان مستعد ایران در این شرایط چه نتیجه ای در مسابقات پیش رو کسب خواهند کرد. در نهایت کدام یک از مسئولان
وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک خود را در موفقیت یا ناکامی قهرمانان ایران در بازی های آسیایی مسئول می دانند؟

انتهای پیام