من کجای این تنهایی کجای این دلتنگی که برسم می آیی...؟ [ لیلا مقربی ]

من بــرای آنکـه چیـــزی از خــود به تو بفهمانـم جــز چشم هایـم چیزی نـدارم...

درگیر رویای توام منو دوباره خواب کن دنیا اگه تنهام گذاشت تو منو انتخاب کن دلت از آرزوی من انگار بی خبر نبود حتی توتصمیمای من چشمات بی اثر نبود *** خواستم بهت چیزی نگم تا با چشام خواهش کنم درارو بستم روت تا احساس آرامش کنم باور نمی کنم ولی انگار غرور من شکست اگه دلت می خواد بری...

مــن مـُــرده اَم بــی هیــچ حسِ نیــاز مـن مــرده اَم بـــی هیــچ انعکاس من مــــرده اَم تو همچنان در امتدادِ قصّه ای من آرام در تماشای تو نشسته اَم تو را انتظار سخنــی از من من مرده اَم مگـــــر نمی بینی نیست انعکاسی از من من مرده اَم با اشکم مرا غسل دادن آغوشت هفتاد...

*** روزگاری پایبند عشقی بودم *** حال ببین !!! حال و روزم همچون مرغکی پر شکسته است پس آرزوهایم , خوشی هایم , چه می شود ؟؟؟ این عشق مرا خانه نشینم کرده , پر پرواز رو ازم گرفته و مرا نقش زمینم کرده هنوز مات مبهوتم ! غفلتم ز کجا بوده که این عشق مرا گوشه نشینم کرده وای چه تاوان سنگینی ! وقتی...

سراب... كانت الحقيقه الوحيده في حياتي... و كانت اجمل و اعظم معني لوجودي ليت الزمن توقف هنا... و لكن مرت الايام و الليالي كالبرق و جاءت الساعه كان يوماً مشئوما في عمرى... كانت مفاجأه القدر ان نفترق...

كيف انساه و كلامه المعسول يرن ... كالجرس في ذهني و افكارى و اسمه من نبضات قلبي... و صورته في زوايا تخيلاتي تحرك بي كل لحظه اشواقي و اشجاني

ها أنا اليوم تلتهم الأيام عمري... مازالت حتّي اليوم اكتب اسمه علي شاطئ البحر... و الموج يمسحه عمري ضاع من اجله غاب عني و رحل كالعاصفه و بقيت انا جثه بلا روح

اين سعادتي?! هل كانت مجرد وهم و سراب?! ام طيشا طفوليا عابرا... ام حقيقه كاذبه... مرت كالسحاب في فصول حياتي