روشهایی برای جدا کردن اتاق خواب کودکان !

[*SiMiN*]

قطعاً همه شما وابستگی*های بی*شمار یک نوزاد به پدر و مادر و به خصوص مادر را درک خواهید کرد. وابستگی*هایی که پدر و مادر را به گونه*ای عاطفی وادار می*سازد تا از نوزاد مراقبت کرده و نیازهای او را مرتفع گردانند. اما گاهی اوقات با بکار*گیری روش*هایی خارج از اسلوب صحیح رفتاری*، کودکان بیش از آن*چه که باید به پدر و مادر وابسته می*شوند و همین سبب می*شوند تا آن*ها مدت بیشتری در حریم پدر و مادر خود سکنی داشته باشند!
حضور بیش از اندازه فرزندان در اتاق خصوصی والدین، ممکن است باعث سردی میان پدر و مادر شده و حتی زمینه ساز بروز اختلافات و برخوردهای نامناسبی میان آنان گردد. از این روست که اهمیت جدا سازی محل خواب کودکان از اتاق والدین به یک ضرورت تبدیل خواهد شد .
از بدو تولد تا چه سنی؟
آن*چه که مسلم است؛ نوزاد در بدو تولد نیازهای بسیاری دارد که به طور ویژه ای مادر مسئولیت رسیدگی به آن*ها را دارد. شاید دلیل عمده حضور نوزادان در اتاق والدین رسیدگی به موقع به این دسته از نیازها باشد. تعویض به موقع و رفع گرسنگی نوزاد توسط مادر از بارزترین دلایل حضور نوزاد در نزدیک*ترین مکان به مادر است*. از طرف دیگر نوع تنفس نوزاد و چگونگی خوابیدن او و بسیاری از مسائل دیگر هستند که نیازمند دقت و رسیدگی می*باشند.
پس با این حساب طبیعی است که نوزادی که تازه متولد شده تا چند ماه پس از تولدش در نزدیک*ترین مکان به مادر و یا به بیان دیگر در اتاق پدر و مادر حضور داشته باشد. مرز نوزادی تا هنگامی است که او بتواند واکنش*های اطرافیان را به خوبی متوجه شده و تا حدی بتواند با توان خودش بنشیند یا چهار دست و پا حرکت کند. پس از این زمان می*توان کودک را به اتاق دیگری منتقل کرد و هر چند ساعت یکبار به منظور سرکشی و بررسی حالات و شرایط به او سر زد .
سنین یک*سالگی تا دوسال بهترین زمانی است که می*توان کودک را از اتاق پدر و مادر خارج و با اتاق مختص به خود آشنا کرد. در این سنین کودک به حدی رشد یافته که بتواند خوب بخوابد و هنگام گرسنگی تحمل کافی داشته باشد تا مادر به او برسد و از طرف دیگر هنوز وابسته به محیط پدر و مادر نشده و ترس از تنهایی و … برایش مفهومی ندارد و خیلی راحت با محیط جدیدش مانوس خواهد شد بی آن*که پدر و مادر برای عادت دادن او به محیط جدید متحمل دردسری بشوند !
راه*هایی برای جدا کردن محل خواب کودکان بالای سه سال
بسیاری از والدین را دیده*ام که فرزندان*شان را تا سنین بالاتر از 3سال هنوز در اتاق شخصی خود نگهداری می*کنند و مدام از سختی*های جدا کردن اتاق فرزندشان گله و شکایت می*کنند!
طبیعی است که وقتی کودک با محیطی انس بگیرد و مفهوم ترس و تاریک و … را متوجه شود به سختی می*شود او را به اتاقی فرستاد که در آن تنها باشد و تنها بخوابد!
کودکان بالای سه سال معمولاً در برابر جدا شدن جای خواب*شان از کنار والدین واکنش*های طولانی مدت نشان می*دهند و به یکباره نمی*شود جای آن*ها را از اتاق والدین جدا ساخت!
برای این منظور راهکارهایی وجود دارد
ابتدا سعی کنید به اتاق کودک برسید و وسایل و اسباب*بازی*هایی را که او دوست دارد در آن قرار دهید. ساعاتی در روز به همراه کودک در اتاق او بنشینید و سعی کنید تمام قسمت*های اتاق را به او نشان دهید و با او در اتاق بازی کنید. اگر اتاق کودک کمد دیواری یا قسمت*های ناشناخته*ای دارد، آن*ها را به کودک نشان داده و سعی کنید علاقه*ای بین کودک و اتاق شخصی*اش برقرار کنید.
در طول روز برای بازی کردن فرزندتان را به اتاق خودش هدایت کنید و به او بگویید که در همان اتاق می*تواند بازی کند و نباید وسایل بازی*اش را به خارج از اتاق بیاورد*. در میان بازی و هنگامی که کودک خسته می*شود او را در همان اتاق بخوابانید و در کنارش تا کامل به خواب رود*. توجه داشته باشید که اتاق کودک هرگز نباید تاریک و بدون نور باشد تا او بتواند به راحتی و بدون ترس به اتاق شخصی*اش علاقه*مند شده و آنجا را بپذیرد.
برای انتقال کودک از اتاق شما به اتاق خودش هرگز از کلمات و عبارات امری مانند: باید به آنجا بروی و … استفاده نکنید!
کمی تحمل داشته باشید و با زبان رفتار او را قانع به حضور در اتاق خودش نمایید.
چند شب وقتی که کودک در اتاق شما و در کنار شما می*خوابد سعی کنید به صورت هدفمند آسایش او را از بین ببرید. به عنوان مثال:
اگر کودک بر روی تخت شما ( والدین خود ) می*خوابد، می*توانید خود را به خواب زده و جای خواب او را تنگ کنید. در این هنگام اگر با اعتراض کودک مبنی بر تنگ بودن جای خوابش مواجه شدید می*توانید با خونسردی به او بگویید که یک تخت خالی در اتاقش منتظر اوست و او خودش این جای تنگ را انتخاب کرده است!
اگر کودک در اتاق شما به خواب رفته است برق را روشن بگذارید و سعی کنید با صحبت کردن و سرو صداهای معمول او را بیدار کنید و زمانی که اعتراض او مبنی بر سرو صدا و نور را شنیدید به او بگویید که اتاق او در کمال آرامش و سکوت انتظارش را می*کشد و می*تواند بدون دغدغه آنجا راحت بخوابد!
وقتی که کودک تا حدودی اتاق خود را پذیرفت و به آنجا رفت سعی کنید شب*ها محیط اتاق را با یک چراغ خواب کوچک تا حدی روشن نگه دارید که او از ترس تاریکی دوباره به حریم خصوصی شما وارد نشود.
اگر کودک شما در سن 5 سالگی به بالا قرار دارد و حاضر نمی*شود به اتاق خودش برود می*توانید با کمک روانشناس و بهره*گیری از مشاور او را به اتاق شخصی خود بفرستید.
خوابیدن کنار مامان و بابا
بهانه*گیری*های گاه و بیگاه برای حضور در کنار والدین
گاهی ممکن است کودک با اینکه به اتاق خود انس گرفته و جدا از پدر و مادر می*خوابد اما بعضی از شب*ها نا آرامی کند و بخواهد که در کنار والدین بخوابد. این رفتار تا سن 8 سالگی می*تواند طبیعی باشد. در این مواقع پدر و مادر باید با قرار دادن قانون و قاعده او را در اتاق خود بپذیرند و از سویی دقت داشته باشند تا این بی*قراری*ها به هرهفته و هر شب تکرار پیدا نکند. به عنوان مثال اگر در ماه دو شب کودک نا آرامی کند و به هر دلیلی بخواهد در کنار پدر و مادر باشد، آن*ها می*توانند با گفتن این عبارات که: اتاق ما به زیبایی و راحتی اتاق تو نیست / ما صبح*ها زود بیدار می*شویم و تو نمی*توانی راحت بخوابی و … او را مجاب کنند که همین یکبار می*تواند در جای دیگری غیر از اتاق خودش بخوابد .
اگر درخواست*های کودک مبنی بر خوابیدن در کنار والدین بصورت مکرر و پشت سر هم تکرار شود؛ قطعاً حاکی از علتی است که کودک را نا آرام ساخته. این عوامل می*تواند انوع ترس*ها مانند ترس از تنهایی و ترس از تاریکی و … باشد.
همچنین تماشای برخی از برنامه*ها و فیلم*هایی که برای سن کودکان تعریف نشده است باعث می*شود که آن*ها در هنگام خواب شبانه دچار نگرانی و پریشانی شوند و از این رو لازم است والدین دقت داشته باشند تا فرزندان آن*چه را که مناسب با سن و شرایط روحی*شان نیست را تماشا نکنند.
در نظر داشته باشید که جداسازی محل خواب کودکان یک نیاز دو طرفه است هم برای والدین و هم برای کودک! به همین دلیل لازم است تا والدین توجه کافی داشته باشند تا محل خواب کودک خود را از سن زیرسه سال جدا کنند