مقامات مالزی اعلام کردند: هواپیمای مفقود شده احتمالا به طور عمد می خواسته ، توسط رادارهای اندونزی ردیابی نشود. به گزارش واحد مرکزی خبر به نقل از سی ان ان ، کشتی گشت زنی چین دو سیگنال از منطقه ای که عملیات جستجو در آنجا انجام می شود دریافت کرده است، البته هنوز تائید نشده است که این سیگنال ها به هواپیمای مفقود شده مربوط باشند.
اگه سقوط کرده باشه پس چرا گزارش نداده.. جالبه خود خلبان سیگنال های ارتباطی رو قطع کرده و تغییر مسیر داده.
گوشی مسافر ها هم روشنه که واقعا عجیبه.. باتری جعبه سیاه هواپیما هم تا فردا تموم میشه. هنوزم پیدا نشده..
چند کشور دنبالش هستن هنوزم مشخص نیست کجاست..
معاون سابق پلیس فدرال آمریکا (FBI)، جیمز کالستروم نیز جزو افرادی بود که در همان ابتدا، احتمال ربوده شدن پرواز خطوط هوایی مالزی و فرود مخفیانه آن را رد نکرده بود. برخی دیگر از مفسران حتی پا را از این نیز فراتر گذاشتند و تمام مسیرهای احتمالی را در منطقه محاسبه کردند.
با گذشت 18 روز از ناپدیدشدن پرواز MH370؛ کماکان معمایی سر به مهر باقی مانده است: چطور هواپیمایی به این بزرگی به راحتی از صفحه رادار محو شده تا سرنوشت آن به اینجا ختم شود؟
بر اساس آخرین خبرها از سرنوشت پرواز MH370 خطوط هوایی مالزی، ماهواره*ها تصاویری از ۱۲۲ جسم شناور در اقیانوس گرفته*اند که گفته می*شود احتمالا متعلق به بقایای هواپیمای بوئینگ 777 گم شده مالزیایی است. محل شناسایی این اشیا در اقیانوس هند جنوبی است که بیش از 7 ساعت پرواز از محل آخرین تماس با هواپیمای مذکور فاصله داشته است (اینفوگراف زیر را ببینید).
به همین دلیل، ناپدید شدن ظاهری هواپیمای بوئینگ 777 با طولی بیش از 64 متر در میانه هوا بدون آنکه نشانه*ای از خود بر جا بگذارد؛ باعث شده تا گمانه*زنی*های فراوانی در مورد سرنوشت این هواپیما مطرح شود، از تئوری توطئه گرفته تا عملیات تروریستی و حدسیات تخیلی. اما هیچ کدام از این نظریه*ها نمی*توانند به درستی توضیح دهند که چطور ممکن است یک هواپیمای تجاری به این ابعاد و بزرگی ناگهان غیب شود؟
پرواز زیر ارتفاع راداری
این موضوع که رادارها افق دید مشخصی دارند مساله محرمانه*ای به شمار نمی*رود. بنابراین اگر هواپیمایی به اندازه کافی در ارتفاع پایین پرواز کند، می*تواند با قرار دادن موانع جغرافیایی میان خود و بشقاب رادار، خود را به جسمی غیر قابل شناسایی تبدیل کند. در واقع یک هفته پس از گم شدن پرواز MH370، جف وایز این احتمال را مطرح کرد که ممکن است خلبان یا هواپیمارباها مسیر پرواز را به سوی باند فرودی در آسیای میانه منحرف ساخته باشند. نظریه جف این بود که بوئینگ 777 با پرواز در ارتفاع پایین و نزدیک زمین، از پوشش رادارهای نظامی چین فرار کرده و جایی پشت تپه*ها پنهان شده است.
معاون سابق پلیس فدرال آمریکا (FBI)، جیمز کالستروم نیز جزو افرادی بود که در همان ابتدا، احتمال ربوده شدن پرواز خطوط هوایی مالزی و فرود مخفیانه آن را رد نکرده بود. برخی دیگر از مفسران حتی پا را از این نیز فراتر گذاشتند و تمام مسیرهای احتمالی را در منطقه محاسبه کردند.
با این وجود، متخصصان هوانوردی نسبت به این مساله که هواپیمایی تجاری بتواند بر مشکلات ناشی از پرواز در چنان ارتفاع پایینی غلبه کند، اظهار شک و تردید کردند. بر خلاف خلبانان هواپیماهای نظامی که برای اجتناب از قرار گرفتن در دید رادار گاهی اوقات از پرواز نزدیک زمین یا اصطلاحا NOE بهره می*برند؛ هدایت هواپیمایی به بزرگی بوئینگ 777 در چنان ارتفاعی اگر نگوییم غیرممکن، بسیار دشوار است. بری کودرون، فرمانده اسبق اسکادران B-52 نیروی هوایی آمریکا می*گوید: «اینکه خلبانی ماهر در روزی آفتابی پرواز بی*نقصی در نزدیک زمین داشته باشد یک چیز است؛ اما در شب و در منطقه*ای با عوارض ناآشنا، این کار بسیار بسیار نامحتمل است. مثل این می*ماند که بخواهید سرنوشت خود را به انداختن تاس بسپارید.»
جت*های نظامی تجهیزات مخصوصی با خود حمل می*کنند که به خلبان کمک می*کند بدون سقوط کردن در ارتفاع پایین پرواز کند. برای مثال، بمب*افکن B-52 از رادار اجتناب از زمین، غلاف فروسرخ دید روبه*رو، و پنجره تلویزیونی هدایت*پذیر استفاده می*کند. اما هواپیماهای مسافربری مانند بوئینگ 777 به یک دلیل خوب هیچ*کدام از این تجهیزات را ندارند: آنها قرار نیست تجهیزات محرمانه*ای مانند سلاح هسته*ای حمل کنند که بخواهند از پدافند هوایی دشمن در امان بمانند.
هواپیماهای جت غیرنظامی همچنین برای آشفتگی*های ناشی از پرواز نزدیک زمین طراحی نشده*اند، و فاقد تجهیزات هشدار دهنده*ای هستند که برای شناسایی موانع مورد نیاز است. چارلی موریس، خلبان بازنشسته و متخصص پرواز با بوئینگ 777 تصدیق می*کند که سامانه هشدار نزدیکی با باند و ارتفاع*سنج نصب شده روی این هواپیما به هیچ وجه برای فرود آمدن در میانه تپه ماهورهای دور از فرودگاه «قابل اعتماد» نیست.
جمینگ، اسپوفینگ و حمله سایبری
از میان نظریاتی که بر تکنیک*ها و روش*های جنگ الکترونیک متکی است؛ استفاده از جمینگ (ایجاد اختلال راداری)، اسپوفینگ (ارائه اطلاعات غلط) و سیگنال*شکنی بیش از سایر روش*ها در ناپدید شدن پرواز MH370 محتمل بود. اگرچه استفاده از چنین فناوری*هایی می*تواند مانع از آن شود تا رادارهای کنترل آتش دشمن بتوانند روی هواپیما قفل کنند، اما حقه*های بی عیب و نقصی هم به شمار نمی*روند. این روش*ها نمی*توانند هواپیما (خصوصا هواپیمایی به بزرگی جت*های تجاری) را کاملا از صفحه سامانه*های کنترل ترافی هوایی ناپدید کنند.
به گفته جو هاسلی، متخصص فناوری جنگ الکترونیک و رئیس نوآوری*های استراتژیک نورثروپ گرومن، جنگنده*ای مانند EA-18G Growler نیروی دریایی آمریکا تجهیزات لازم برای ایجاد اختلال راداری در رادارهای نظامی را (که می*توانند هواپیمای بوئینگ 777 را ردیابی کنند) دارد. اما چنین سناریوی کاملا نامحتمل است؛ چرا که هیچ هواپیماربای احتمالی امکان دسترسی به یک فروند از این هواپیما را ندارد که بتواند با استفاده از تجهیزات آن، در رادارهایی که مسیر پرواز بوئینگ 777 را تعقیب می*کردند، اختلال ایجاد کند. حتی در صورت بروز چنین حادثه*ای، مسئولان کنترل ترافیک هوایی متوجه می*شدند که دچار جمینگ شده*اند یا حداقل نوعی تداخل الکترومغناطیسی را شناسایی می*کردند.
به همین تریتب، تلاش برای استفاده از تکنیک اسپوفینگ (ارائه اطلاعات غلط در خصوص موقعیت واقعی هواپیما) مسئولان کنترل را هشیار می*ساخت که رخدادی غیرعادی در جریان است. کریس کارلسون، رئیس اسبق بخش توسعه تجاری شرکت پیمانکاری نظامی Exelis' Electronic Systems می*گوید: «در این روش شما هدف را از دید کنترلرها محو نمی*کنید، بلکه چندین هدف مختلف به آنها می*دهید که اپراتورها یا کامپیوترهای مسئول هدایت رادار را سر در گم می*کند.»
نظریه دیگری که وجود دارد این است که ممکن است هواپیما از راه دور، توسط هکرهای کامپیوتری ربوده شده باشد. اما به گفته هاسلی برای آنکه بتوان هواپیمایی را کاملا از صفحه رادار محو کرد، انجام حمله*ای سایبری در مقیاس عظیم مورد نیاز است. برای انجام چنین کاری باید نفوذهای کامپیوتری چندگانه در سامانه*های کنترل هوایی تمام کشورهای منطقه آسیا-اقیانوسیه (کشورهای منطقه اقیانوسیه و جنوب*شرقی آسیا) انجام گیرد. وی می*گوید: «از نظر من انجام چنین کاری جز در کتاب*های جاسوسی تام کلنسی (!) امکان پذیر نیست.»
برخی دیگر از مفسران ادعا کرده*اند که خلبان هواپیما را به صورت فیزیکی در سایه راداری هواپیمایی دیگر پنهان کرده است. با این وجود زمانی*که پای جزئیات به میان می*آید، این نظریه نیز به مشکل بر می*خورد. کلنل ویلیام مک*کیب، رئیس شرکت مشاوران امنیت هوایی McCabe Group LLC می*گوید: «خلبان هواپیمای اول باید با خلبان هواپیما دوم متحد شود تا بتواند در آرایشی شبیه به اسکادران ثاندربردز (به معنی مرغ توفان، نام گروه نمایش هوایی ویژه نیروی هوایی آمریکا) پرواز کند؛ آن هم در سیاهی شب و با هواپیمایی که به هیچ وجه برای چنین آرایش پروازی مناسب نیست.» با فرض آنکه همکاری آنها به همین اندازه محدود شود، چنین کاری باید بدون تماس رادیویی با خلبان دیگر یا دانستن سرعت و ارتفاع پرواز هواپیمای دوم انجام شود.
همچنین با توجه به اینکه هواپیما در معرض آشفتگی هوایی ناشی از خروجی موتورهای هواپیمای جلویی قرار می*گیرد، مک*کیب نتیجه می*گیرد: «هواپیما در مسیری احمقانه سقوط خواهد کرد.»
پرواز «چراغ خاموش»
اگرچه هنوز مشخص نیست که دقیقا چه اتفاقی در پرواز Mh370 افتاده، یا چرا پس از آخرین تماس کمک خلبان با مرکز کنترل ترافیک هوایی مسیر هواپیما به سمت غرب منحرف شده است؛ رادارهای نظامی تایلند و مالزی با استفاده از ماهواره Inmarsat، موقعیت هواپیما را در ساعت 8:10 صبح به وقت محلی و پیش از آخرین تماس آن ثبت کرده*اند. این امر دقیقا پیش از آن رخ داده که شخصی در پرواز MH370، سوئیچ فرستنده خودکار صوتی (ترانسپوندر) هواپیما را خاموش کند؛ ابزاری که وظیفه مخابره شماره پرواز، ارتفاع و سرعت هواپیما را بر عهده دارد.
پس از آنکه بوئینگ 777 عملا در «تاریکی» فرو رفت، توانست به شکل موثری در جایی*که اصطلاحا «منطقه مرده» راداری بر فراز دریا نامیده می*شود، از چنگ کنترل ترافیک هوایی غیرنظامی بگریزد. مک*کیب می*گوید: «وقتی شما وارد منطقه آسیا-اقیانوسیه می*شوید و بر فراز اقیانوس قرار دارید، پوشش راداری مناسبی وجود ندارد. اگر ترانسپوندر خاموش شود، کنترل هوایی به سختی می*تواند مطلع شود شما در چه ارتفاعی هستید، و حتی ممکن است اصلا شما را نبیند.»
پرواز MH370* حدود چهار هفته پیش با 239 سرنشین در مسیر کوالالامپور به پکن ناپدید شد. باورها بر این است این هواپیما در جنوب اقیانوس هند دچار سانحه شده هرچند تاکنون بقایایی از آن کشف نشده است.
بنا بر اعلام مقامات استرالیایی، ردیاب*های این کشتی چینی ظرف 24 ساعت نخست بررسی ارتعاشات، سیگنال*هایی را به مدت 90 ثانیه دوباره شناسایی کرد. هرچند تاکنون صحت این اطلاعات تایید نشده است. به دنبال انتشار خبر دریافت این سیگنال*ها یک هواپیمای استرالیایی برای بررسی*های بیشتر به منطقه اعزام شد.
همچنین یک کشتی از ناوگان نیروی دریایی انگلیس قرار است به محل اعزام شود تا به کشتی*های حاضر در جنوب اقیانوس هند ملحق شود. این کشتی* به فناوری*هایی مجهز است که می*توانند سیگنال*های منتشر شده توسط دستگاه*های ضبط کننده اطلاعات در زیر آب را شناسایی کنند.
علاوه بر این تعدادی هواپیمای نظامی همراه با 13 کشتی در حال جستجوی سه منطقه در حدود 2000 کیلومتری شمال غرب شهر «پرت» هستند.
