***HeleNa***
مــدیـر بـازنشـسـتـه
اگر کودک شما در سن 5 سالگی به بالا قرار دارد و حاضر نمی*شود به اتاق خودش برود می*توانید با کمک روانشناس و بهره*گیری از مشاور او را به اتاق شخصی خود بفرستید.
قطعاً همه شما وابستگی*های بی*شمار یک نوزاد به پدر و مادر و به خصوص مادر را درک خواهید کرد. وابستگی*هایی که پدر و مادر را به گونه*ای عاطفی وادار می*سازد تا از نوزاد مراقبت کرده و نیازهای او را مرتفع گردانند. اما گاهی اوقات با بکار*گیری روش*هایی خارج از اسلوب صحیح رفتاری*، کودکان بیش از آن*چه که باید به پدر و مادر وابسته می*شوند و همین سبب می*شوند تا آن*ها مدت بیشتری در حریم پدر و مادر خود سکنی داشته باشند!
حضور بیش از اندازه فرزندان در اتاق خصوصی والدین، ممکن است باعث سردی میان پدر و مادر شده و حتی زمینه ساز بروز اختلافات و برخوردهای نامناسبی میان آنان گردد. از این روست که اهمیت جدا سازی محل خواب کودکان از اتاق والدین به یک ضرورت تبدیل خواهد شد.
از بدو تولد تا چه سنی؟
آن*چه که مسلم است؛ نوزاد در بدو تولد نیازهای بسیاری دارد که به طور ویژه ای مادر مسئولیت رسیدگی به آن*ها را دارد. شاید دلیل عمده حضور نوزادان در اتاق والدین رسیدگی به موقع به این دسته از نیازها باشد. تعویض به موقع و رفع گرسنگی نوزاد توسط مادر از بارزترین دلایل حضور نوزاد در نزدیک*ترین مکان به مادر است*. از طرف دیگر نوع تنفس نوزاد و چگونگی خوابیدن او و بسیاری از مسائل دیگر هستند که نیازمند دقت و رسیدگی می*باشند.
پس با این حساب طبیعی است که نوزادی که تازه متولد شده تا چند ماه پس از تولدش در نزدیک*ترین مکان به مادر و یا به بیان دیگر در اتاق پدر و مادر حضور داشته باشد. مرز نوزادی تا هنگامی است که او بتواند واکنش*های اطرافیان را به خوبی متوجه شده و تا حدی بتواند با توان خودش بنشیند یا چهار دست و پا حرکت کند. پس از این زمان می*توان کودک را به اتاق دیگری منتقل کرد و هر چند ساعت یکبار به منظور سرکشی و بررسی حالات و شرایط به او سر زد .
سنین یک*سالگی تا دوسال بهترین زمانی است که می*توان کودک را از اتاق پدر و مادر خارج و با اتاق مختص به خود آشنا کرد. در این سنین کودک به حدی رشد یافته که بتواند خوب بخوابد و هنگام گرسنگی تحمل کافی داشته باشد تا مادر به او برسد و از طرف دیگر هنوز وابسته به محیط پدر و مادر نشده و ترس از تنهایی و … برایش مفهومی ندارد و خیلی راحت با محیط جدیدش مانوس خواهد شد بی آن*که پدر و مادر برای عادت دادن او به محیط جدید متحمل دردسری بشوند !
راه*هایی برای جدا کردن محل خواب کودکان بالای سه سال
بسیاری از والدین را دیده*ام که فرزندان*شان را تا سنین بالاتر از 3سال هنوز در اتاق شخصی خود نگهداری می*کنند و مدام از سختی*های جدا کردن اتاق فرزندشان گله و شکایت می*کنند!
طبیعی است که وقتی کودک با محیطی انس بگیرد و مفهوم ترس و تاریک و … را متوجه شود به سختی می*شود او را به اتاقی فرستاد که در آن تنها باشد و تنها بخوابد!
کودکان بالای سه سال معمولاً در برابر جدا شدن جای خواب*شان از کنار والدین واکنش*های طولانی مدت نشان می*دهند و به یکباره نمی*شود جای آن*ها را از اتاق والدین جدا ساخت!
* ابتدا سعی کنید به اتاق کودک برسید و وسایل و اسباب*بازی*هایی را که او دوست دارد در آن قرار دهید. ساعاتی در روز به همراه کودک در اتاق او بنشینید و سعی کنید تمام قسمت*های اتاق را به او نشان دهید و با او در اتاق بازی کنید. اگر اتاق کودک کمد دیواری یا قسمت*های ناشناخته*ای دارد، آن*ها را به کودک نشان داده و سعی کنید علاقه*ای بین کودک و اتاق شخصی*اش برقرار کنید.
* در طول روز برای بازی کردن فرزندتان را به اتاق خودش هدایت کنید و به او بگویید که در همان اتاق می*تواند بازی کند و نباید وسایل بازی*اش را به خارج از اتاق بیاورد*. در میان بازی و هنگامی که کودک خسته می*شود او را در همان اتاق بخوابانید و در کنارش تا کامل به خواب رود*. توجه داشته باشید که اتاق کودک هرگز نباید تاریک و بدون نور باشد تا او بتواند به راحتی و بدون ترس به اتاق شخصی*اش علاقه*مند شده و آنجا را بپذیرد.
* برای انتقال کودک از اتاق شما به اتاق خودش هرگز از کلمات و عبارات امری مانند: باید به آنجا بروی و … استفاده نکنید!
کمی تحمل داشته باشید و با زبان رفتار او را قانع به حضور در اتاق خودش نمایید.
چند شب وقتی که کودک در اتاق شما و در کنار شما می*خوابد سعی کنید به صورت هدفمند آسایش او را از بین ببرید. به عنوان مثال:
* اگر کودک بر روی تخت شما ( والدین خود ) می*خوابد، می*توانید خود را به خواب زده و جای خواب او را تنگ کنید. در این هنگام اگر با اعتراض کودک مبنی بر تنگ بودن جای خوابش مواجه شدید می*توانید با خونسردی به او بگویید که یک تخت خالی در اتاقش منتظر اوست و او خودش این جای تنگ را انتخاب کرده است!
* اگر کودک در اتاق شما به خواب رفته است برق را روشن بگذارید و سعی کنید با صحبت کردن و سرو صداهای معمول او را بیدار کنید و زمانی که اعتراض او مبنی بر سرو صدا و نور را شنیدید به او بگویید که اتاق او در کمال آرامش و سکوت انتظارش را می*کشد و می*تواند بدون دغدغه آنجا راحت بخوابد!