***HeleNa***
مــدیـر بـازنشـسـتـه
وضعيت بحراني دنيا، وضعيت طبيعي دنيا است. شما در اين وضعيت بحراني كه شكل عادي به خود گرفته است روحتان را با چه آرام مي*كنيد؟ آرام بخش روح شما چيست، مكان*هاي زيارتي، ديدن يك عكس، خواندن كتاب، پهلو گرفتن كنار ماسه*هاي ساحل و يا...؟
هيچ وقت اين نصيحت استادم را از ياد نمي*برم كه مي*گفت: هر وقت خواستي از تمام گرفتاري*هاي دنيا رها شود از مسكن روحت استفاده كن. اين تحويز هميشه مورد استفاده قرار گرفت و تاكنون كه چند ترمي *هست سعادت ديدن ايشان را ندارم مؤثر واقع شده.
مدتها در پي پيدا كردن آن بودم كه تسكين*دهنده من چيست؟ فراوان كندوكاو كردم و هزاران مورد را امتحان. از مدرن*ترين وسيله*يي كه در اختيار داشتم تا قديمي*ترين آن. بعد از كمي تأمل و تفكر و تحقق دروني يافتم تنها موردي كه مسكن روحم مي*شود سال*هاست در كنارم زيست مي*كند.
آچار فرانسه*يي كه همه مي*توانند به وسيله آن به سعادت برسند. آن آچار فرانسه، آن معلم و دبير دلسوز، اكسير شفابخش، عنصري است به نام نوشتن.
بالاخره يافتم آن گوهر مقصود را. ديگر خيالم آرام گرفت كه اكسيرم را پيدا كردم. مي*توانم خودم را با آن تسكين دهم. هميشه فكر مي*كردم كه تسكين*دهنده*ها خيلي فراتر از نوشتن هستند اما بعد متوجه شدم كه كوچك*ترين چيزها گاهي مي*توانند نقش*هاي بزرگي را ايفا كنند.
نوشتن نقش يك پل بزرگ را بازي مي*كند كه مي*تواند خاطرات، جملات، پيوست*ها و.. را به هم مرتبط سازد و از آن تنديس جاودانه به ارمغان آورد. با اين مي*شود فاصله ميان كودكي و بزرگسالي را پر كرد، پلي است براي طي كردن فاصله ميان انسان*ها. فايده*هاي اين قهرمان بزرگ مال آدم*هاي بزرگ است. پس بهتر كه همه بزرگ باشيم. به وجود آمدن حس نوشتن و نگاش در آدمي بستگي به روح آن دارد. زماني كه دو سويه زندگي را نگاه مي*كني نياز به ثبت جملاتي كه روح را آرام مي*كند احساس مي*شود، هنگامي*كه احساس مي*كني از زندگي ماشيني خسته شدي و از هر چيزي كه بخواهي استفاده كني تا به آرامش برسي متعلق به همين دنياي ماشيني است دلگير مي*شوي.
نوشتن تنها تسكين* دهنده*يي است كه آدم را زماني بس كوتاه از تمام فكرهاي زايد رها و به ورطه آسايش سوق مي*دهد. تنها شرط ورود به اين دنياي ماوراي تصور، داشتن يك روحيه خوب و پذيرفتن و داخل شدن است. نوشتن جرقه انديشه و نمو يك هيجان است. اغلب واژه*يي كافي است كه شما را ساعت*ها غرق نوشتن كند بطوري كه وقتي فارغ مي*شويد، ورق*هاي انباشته*يي را مي*بينيد كه شما آن*ها را به تحرير درآورده*ايد و بطور كافي و كامل لذت برده*ايد.
نوشتن عنصري است كه اگر در روح فردي رسوب كند مي*تواند گاهي اوقات مرحم تنهايي او باشد و در جايي هم ناجي. كافي است فقط يكبار آن را امتحان كنيد آن وقت متوجه مي*شويد سخن گزافي نگفته*ام و سخنم روشن و هويدا است. نمي*توان خوب نوشت مگر در هنگام گام برداشتن به سوي ناشناخته*ها و نه براي شناختن آنها بلكه براي دوست داشتن آن*ها. ما نمي*توانيم خوب بنويسيم مگر درباره آن چيزهايي كه نمي*دانيم، پا گذاشتن به جهاني كه همه چيز آن هويتي ابدي دارند و با جابجا شدن آن مي*توان متني نوين و كالبدي ديگر متولد كند. چقدر شيرين است كه هر روز تولدهاي متعدد ببينيم و هر روزمان را لبريز از شادي و سرور كنيم.
نوشتن مسكن آرامبخشي است كه من را به كما و آرامشي وصف*نشدني رهسپار مي*كند. پادزهري كه درصد قابل توجهي را مي*توان از طريق او تسكين*دهنده نام برد. كاغذهاي زيادي با جوهر سياه مي*شوند، همين. چه كلماتي كه در زير ورق*ها يخ زده*اند و چه لغاتي كه حرارتشان جوهر قلم را به جوش مي*آورد. بكوشيد تا مي*توانيد بنويسيد، از هر چيز بنويسيد. از ثانيه*هاي گذشته و لحظاتي كه با آن*ها زندگي مي*كنيد. با دقايقي كه از رگ و پوست خود حسشان مي*كنيد. هرگز فراموش نكنيد هنگام و موقع رفتن از دنيا چيزي از شما به يادگار نمي*ماند جز كارهاي نوراني شما و در سطر آن*ها نوشته*هاي شما. آن*ها در زمان نبودتان، هم گوياي هويت*تان هستند و هم بازگوكننده تمام كارهايتان و از اين طريق است آن*هايي كه حتي شما را نديده*اند هم مي*توانند در مورد شخصيت* شما چيزي متوجه شوند. پس براي خود دفتري تهيه كنيد تا شناسنامه*يي شود براي آينده، نوشتن مي*بايد اين*گونه آغاز شود. نوشتن، عشق و بقيه چيزها. هنگامي*كه مي*نويسي آن قدر از اين دنيا دور مي*شوي كه گاهي فكر مي*كني كه ديگر باز نمي*گردي.
من مي*نويسم تا تن كاغذ من جا دارد. مي*نويسم تا جهان و هستي بخوانند كه نگران نيستم. براي من فرقي نمي*كندكه اين زندگي جرقه*يي در عدم باشد يا پيش*پرده*يي از زندگي ديگر. به هر سان آن را لمس مي*كنم. نوشتن از ديد من نوري است در سياهي. نويسنده*ها از مستندسازه*ها هم مظلوم*تر هستند و با كوچك*ترين جمله مورد هجوم قرار مي*گيرند. از هر جلمه، كلمه و لغت متني ايراد مي*گيرند كه ساعت*ها صرف كرده تا آن را متولد كند و او را مورد بازخواست قرار مي*دهند. نويسندگان مثل مخترعين عمل مي*كنند. با اختراع جمله*يي كه با رغبت و علاقه به كار برده*اند، مي*توانند هميشه جاويد بمانند و زنده بطوري عمل مي*كنند كه روحشان هميشه در آن جاري باشد. عده*يي هم متأسفانه هستند كه فقط نام نويسنده را يدك مي*كشند اما غافل از اينكه بتوانند جمله*يي موثر بنويسند و جملاتي با معنا از آن*ها پددي آيد. البته اين نكته را هم متذكر شوم كه من خودم نويسنده نيستم اما آرزو دارم روزي بشوم و كسب تجربه كنم. اين حرف*ها هم كه مي*گويم مواردي است كه تاكنون ديده*ام.
خدايا، پروردگار من، از اينكه روحم را با قلم، اين روشن*بخش حيات آدمي آشنا ساختي متشكرم. هيچ*وقت اين موهبت الهي را از ياد نخواهم برد.دينم را به انسان*ها ادعا مي*كنم و با امانتي كه در نزدم قرار دادي سعي مي*كنم جزيي از دنيا را به جلو هدايت كنم. از شما خواستارم توانم دهي چنان باشم كه مي*خواهي با كلمات و جملات آن چيزهايي متولد كنم كه نور و ايمان را تجلي بخشد و رجاي روح انساني را ارتقا. هر كس به دنيا مي*آيد بنا به دليلي است و هر كس وظيفه*يي دارد كه بايد آن را به نحو احسن انجام دهد. خيلي مهم است كه نردبان پله آخر دارد يا خير؟ هميشه به اين فكر كنيد كه اگر مني نوشتيد انتهاي آن را پرمعنا به اتمام برسانيد تا خواننده بتواند از نوشته شما چيزي دستگيرش شود.
چيزي را كه دوست داري روشن كن بي آنكه به سايه*اش دست بزند. (كريتسن بوبن) و حرف آخر، شمايي كه كم مي*نويسيد، شمايي كه هرگز نمي*نويسيد. براي شما هم حتي روزي مي*رسد كه بنويسيد.نوشتن، تو هميشه غيرمنتظره بودي.
هيچ وقت اين نصيحت استادم را از ياد نمي*برم كه مي*گفت: هر وقت خواستي از تمام گرفتاري*هاي دنيا رها شود از مسكن روحت استفاده كن. اين تحويز هميشه مورد استفاده قرار گرفت و تاكنون كه چند ترمي *هست سعادت ديدن ايشان را ندارم مؤثر واقع شده.
مدتها در پي پيدا كردن آن بودم كه تسكين*دهنده من چيست؟ فراوان كندوكاو كردم و هزاران مورد را امتحان. از مدرن*ترين وسيله*يي كه در اختيار داشتم تا قديمي*ترين آن. بعد از كمي تأمل و تفكر و تحقق دروني يافتم تنها موردي كه مسكن روحم مي*شود سال*هاست در كنارم زيست مي*كند.
آچار فرانسه*يي كه همه مي*توانند به وسيله آن به سعادت برسند. آن آچار فرانسه، آن معلم و دبير دلسوز، اكسير شفابخش، عنصري است به نام نوشتن.
بالاخره يافتم آن گوهر مقصود را. ديگر خيالم آرام گرفت كه اكسيرم را پيدا كردم. مي*توانم خودم را با آن تسكين دهم. هميشه فكر مي*كردم كه تسكين*دهنده*ها خيلي فراتر از نوشتن هستند اما بعد متوجه شدم كه كوچك*ترين چيزها گاهي مي*توانند نقش*هاي بزرگي را ايفا كنند.
نوشتن نقش يك پل بزرگ را بازي مي*كند كه مي*تواند خاطرات، جملات، پيوست*ها و.. را به هم مرتبط سازد و از آن تنديس جاودانه به ارمغان آورد. با اين مي*شود فاصله ميان كودكي و بزرگسالي را پر كرد، پلي است براي طي كردن فاصله ميان انسان*ها. فايده*هاي اين قهرمان بزرگ مال آدم*هاي بزرگ است. پس بهتر كه همه بزرگ باشيم. به وجود آمدن حس نوشتن و نگاش در آدمي بستگي به روح آن دارد. زماني كه دو سويه زندگي را نگاه مي*كني نياز به ثبت جملاتي كه روح را آرام مي*كند احساس مي*شود، هنگامي*كه احساس مي*كني از زندگي ماشيني خسته شدي و از هر چيزي كه بخواهي استفاده كني تا به آرامش برسي متعلق به همين دنياي ماشيني است دلگير مي*شوي.
نوشتن تنها تسكين* دهنده*يي است كه آدم را زماني بس كوتاه از تمام فكرهاي زايد رها و به ورطه آسايش سوق مي*دهد. تنها شرط ورود به اين دنياي ماوراي تصور، داشتن يك روحيه خوب و پذيرفتن و داخل شدن است. نوشتن جرقه انديشه و نمو يك هيجان است. اغلب واژه*يي كافي است كه شما را ساعت*ها غرق نوشتن كند بطوري كه وقتي فارغ مي*شويد، ورق*هاي انباشته*يي را مي*بينيد كه شما آن*ها را به تحرير درآورده*ايد و بطور كافي و كامل لذت برده*ايد.
نوشتن عنصري است كه اگر در روح فردي رسوب كند مي*تواند گاهي اوقات مرحم تنهايي او باشد و در جايي هم ناجي. كافي است فقط يكبار آن را امتحان كنيد آن وقت متوجه مي*شويد سخن گزافي نگفته*ام و سخنم روشن و هويدا است. نمي*توان خوب نوشت مگر در هنگام گام برداشتن به سوي ناشناخته*ها و نه براي شناختن آنها بلكه براي دوست داشتن آن*ها. ما نمي*توانيم خوب بنويسيم مگر درباره آن چيزهايي كه نمي*دانيم، پا گذاشتن به جهاني كه همه چيز آن هويتي ابدي دارند و با جابجا شدن آن مي*توان متني نوين و كالبدي ديگر متولد كند. چقدر شيرين است كه هر روز تولدهاي متعدد ببينيم و هر روزمان را لبريز از شادي و سرور كنيم.
نوشتن مسكن آرامبخشي است كه من را به كما و آرامشي وصف*نشدني رهسپار مي*كند. پادزهري كه درصد قابل توجهي را مي*توان از طريق او تسكين*دهنده نام برد. كاغذهاي زيادي با جوهر سياه مي*شوند، همين. چه كلماتي كه در زير ورق*ها يخ زده*اند و چه لغاتي كه حرارتشان جوهر قلم را به جوش مي*آورد. بكوشيد تا مي*توانيد بنويسيد، از هر چيز بنويسيد. از ثانيه*هاي گذشته و لحظاتي كه با آن*ها زندگي مي*كنيد. با دقايقي كه از رگ و پوست خود حسشان مي*كنيد. هرگز فراموش نكنيد هنگام و موقع رفتن از دنيا چيزي از شما به يادگار نمي*ماند جز كارهاي نوراني شما و در سطر آن*ها نوشته*هاي شما. آن*ها در زمان نبودتان، هم گوياي هويت*تان هستند و هم بازگوكننده تمام كارهايتان و از اين طريق است آن*هايي كه حتي شما را نديده*اند هم مي*توانند در مورد شخصيت* شما چيزي متوجه شوند. پس براي خود دفتري تهيه كنيد تا شناسنامه*يي شود براي آينده، نوشتن مي*بايد اين*گونه آغاز شود. نوشتن، عشق و بقيه چيزها. هنگامي*كه مي*نويسي آن قدر از اين دنيا دور مي*شوي كه گاهي فكر مي*كني كه ديگر باز نمي*گردي.
من مي*نويسم تا تن كاغذ من جا دارد. مي*نويسم تا جهان و هستي بخوانند كه نگران نيستم. براي من فرقي نمي*كندكه اين زندگي جرقه*يي در عدم باشد يا پيش*پرده*يي از زندگي ديگر. به هر سان آن را لمس مي*كنم. نوشتن از ديد من نوري است در سياهي. نويسنده*ها از مستندسازه*ها هم مظلوم*تر هستند و با كوچك*ترين جمله مورد هجوم قرار مي*گيرند. از هر جلمه، كلمه و لغت متني ايراد مي*گيرند كه ساعت*ها صرف كرده تا آن را متولد كند و او را مورد بازخواست قرار مي*دهند. نويسندگان مثل مخترعين عمل مي*كنند. با اختراع جمله*يي كه با رغبت و علاقه به كار برده*اند، مي*توانند هميشه جاويد بمانند و زنده بطوري عمل مي*كنند كه روحشان هميشه در آن جاري باشد. عده*يي هم متأسفانه هستند كه فقط نام نويسنده را يدك مي*كشند اما غافل از اينكه بتوانند جمله*يي موثر بنويسند و جملاتي با معنا از آن*ها پددي آيد. البته اين نكته را هم متذكر شوم كه من خودم نويسنده نيستم اما آرزو دارم روزي بشوم و كسب تجربه كنم. اين حرف*ها هم كه مي*گويم مواردي است كه تاكنون ديده*ام.
خدايا، پروردگار من، از اينكه روحم را با قلم، اين روشن*بخش حيات آدمي آشنا ساختي متشكرم. هيچ*وقت اين موهبت الهي را از ياد نخواهم برد.دينم را به انسان*ها ادعا مي*كنم و با امانتي كه در نزدم قرار دادي سعي مي*كنم جزيي از دنيا را به جلو هدايت كنم. از شما خواستارم توانم دهي چنان باشم كه مي*خواهي با كلمات و جملات آن چيزهايي متولد كنم كه نور و ايمان را تجلي بخشد و رجاي روح انساني را ارتقا. هر كس به دنيا مي*آيد بنا به دليلي است و هر كس وظيفه*يي دارد كه بايد آن را به نحو احسن انجام دهد. خيلي مهم است كه نردبان پله آخر دارد يا خير؟ هميشه به اين فكر كنيد كه اگر مني نوشتيد انتهاي آن را پرمعنا به اتمام برسانيد تا خواننده بتواند از نوشته شما چيزي دستگيرش شود.
چيزي را كه دوست داري روشن كن بي آنكه به سايه*اش دست بزند. (كريتسن بوبن) و حرف آخر، شمايي كه كم مي*نويسيد، شمايي كه هرگز نمي*نويسيد. براي شما هم حتي روزي مي*رسد كه بنويسيد.نوشتن، تو هميشه غيرمنتظره بودي.