نزدیک به دو دهه است که فضای فرهنگی و هنری جامعه ی ایران تحت سلطه و نفوذ جریانات فکری محافظه کار و تابع و مدافع نظمِ سلطه جویِ جهانی قرار دارد. این فضا نتیجه ی یک دهه کشتار و حذف فیزیکیِ فعالینِ سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و هم چنین محصول سرکوبِ مداوم اهل اندیشه و قلم بود و در همین مدت موج گسترده ی مهاجرت نیز فضای اجتماعی ایران را برای مدعیانی بی رقیب باز گذاشت تا خود را بر متن برهوتی که ایجاد شده بود به عنوان مراجع فرهنگی معرفی و تثبیت کنند. این نقش آفرینانِ نوکیسه بخشی از پاسداران و مفتشان و ممیزان و کارگزاران "انقلاب فرهنگی" دهه ی نخست بعد از قیام 75 بودند که با عوض کردن ظاهر و کلام خود و با حمایت های مالی گسترده و با لابی های تحت حمایتِ حکومت، اکنون منافع پیچیده تر و متنوع تری را پیرو بحران های درونیِ نظامِ سیاسی نماینده گی می کنند. بازتاب این وضعیت در عرصه ی کتاب و تولیدات آثار نظری و هنری هم مشهود بود....
