بیا ساقی آن آب آتش خیال

[!!!OMID!!!]

[h=2][/h]

بیا ساقی آن آب آتش خیال
​

درافکن بدان کهرباگون سفال​

گوارنده آبی کزین تیره خاک​

بدو شاید اندوه را شست پاک​

شبی روشن از روز و رخشنده‌تر​

مهی ز آفتابی درفشنده‌تر​

ز سرسبزی گنبد تابناک​

زمرد شده لوح طفلان خاک​

ستاره بران لوح زیبا ز سیم​

نوشته بسی حرف از امید و بیم​

دبیری که آن حرفها را شناخت​

درین غار بی غور منزل نساخت​

به شغل جهان رنج بردن چه سود​

که روزی به کوشش نشاید فزود​

جهان غم نیرزد به شادی گرای​

نه کز بهر غم کرده‌اند این سرای​

جهان از پی شادی و دلخوشیست​

نه از بهر بیداد و محنت کشیست​

در این جای سختی نگیریم سخت​

از این چاه بی بن برآریم رخت​

می شادی آور به شادی نهیم​

ز شادی نهاده به شادی دهیم​

چو دی رفت و فردا نیامد پدید​

به شادی یک امشب بباید برید​

چنان به که امشب تماشا کنیم​

چو فردا رسد کار فردا کنیم​

غم نامده خورد نتوان به زور​

به بزم اندرون رفت نتوان به گور​

مکن جز طرب در می اندیشه‌ای​

پدید است بازار هر چه پیشه‌ای​

چه باید به خود بر ستم داشتن​

همه ساله خود را به غم داشتن​

چه پیچیم در عالم پیچ پیچ​

که هیچست ازو سود و سرمایه هیچ​

گریزیم از این کوچگاه رحیل​

از آن پیش کافتیم درپای پیل​

خوریم آنچه از ما به گوری خورند​

بریم آنچه از ما به غارت برند​

اگر برد خواهی چنان مایه بر​

که بردند پیشینگان دگر​

اگر ترسی از رهزن و باج خواه​

که غارت کند آنچه بیند به راه​

به درویش ده آنچه داری نخست​

که بنگاه درویش را کس نجست​

نبینی که ده یک دهان خراج​

به دهلیز درویش دزدند باج​

چه زیرک شد آن مرد بنیاد سنج​

که ویرانه را ساخت باروی گنج​

چو تاریخ یک‌روزه دارد جهان​

چرا گنج صد ساله داری نهان​

بیا تا نشینیم و شادی کنیم​

شبی در جهان کیقبادی کنیم​

یک امشب ز دولت ستانیم داد​

زدی و ز فردا نیاریم یاد​

بترسیم از آنها کزو سود نیست​

کزین پیشه اندیشه خوشنود نیست​

بدانچ آدمی را بود دسترس​

بکوشیم تا خوش برآید نفس​

به چاره دل خویشتن خوش کنیم​

نه چندان که تن نعل آتش کنیم​

دمی را که سرمایه از زندگیست​

به تلخی سپردن نه فرخندگیست​

چنان بر زن این دم که دادش دهی​

که بادش دهی گر به بادش دهی​

فدا کن درم خوش‌دلی را بسیچ​

که ارزان بود دل خریدن به هیچ​

ز بهر درم تند و بدخو مباش​

تو باید که باشی درم گو مباش​

مشو در حساب جهان سخت گیر​

همه سخت‌گیری بود سخت میر
​

به آسان گذاری دمی می شمار
​

که آسان زید مرد آسان گذار​

شبی فرخ و ساعتی ارجمند​

بود شادمانی درو دلپسند​

[h=4][/h]
​