حوای من...

[ermis]

حوای من​

​

حوای من،​

​

در این حوالی،​

نگاهت ​

حبس نفس هایم است در بغضی شکسته ...​

​

 

[ermis]

هرگز سرود فاصله ها را
باور نمی کنم ویا
آمدنت راکه دیری است
پرکرده زمزمه های
شبانه ام را.
بمن بگو آنک
آغاز این همه جنون
در کدام اقلیم خاک خفته بود؟
تمامی وجودم گویی
موج برمیدارد از خاطرات کهنه
و بغضم به تلنگری می شکند
در رخوت حسی آشنا.
آییییییی حوای یگانه ام
چه آسان رانده شدیم
در گیجی باور خویش
تا شماره کنیم ستارگان بی روزنه را
یک به یک
بشماریم خاک زمین را تادر یابیم
حسرت بی منتها را
که بی هوا خود را دور میزدیم چون زمین
در جنون سماعی پی در پی
تا فراموش کند طعم گس بوسه ها را
اینک منم تنها و بی پروا
که تن به باران سپرده ام
آواز میخوانم از حسرت در موسیقی نا موزون تپش
که تمامی برهنگی شب را
فرو برم در سینه خویش
به وهم و دود و قهقه
بمن بگو حوای من چرا اینقدر
زمین نا امن است
وقتی که تو نیستی
بمن بگو...

 

[ermis]

بايد به فکر تنهايي خودم باشم
دست خودم را مي‌گيرم و
از خانه بيرون مي‌زنيم

در پارک
به جز درخت
هيچ‌کس نيست

روي تمام نيمکت‌هاي خالي مي‌نشينيم
تا پارک
از تنهايي رنج نبرد

دلم گرفته
ياد تنهايي اتاق خودمان مي‌افتم
و از خودم خواهش مي‌کنم
به خانه باز گردد

 

[ermis]

صدایت می کنم
از پشتِ حنجره یک قناری
از بال های یک پرستو
منتظر می مانم
چشمانت را
بدوزی به نگاهم

 

[ermis]

ساده بگويم
نگاه زاده‌ي علاقه است
وقتي دو چشم روشن عشق
به تو نگاه مي‌كند
تو ديگر از آن خود نيستي
كودك مي‌شوي ، جوان هستي و جواني نمي‌كني
رد مي‌شوي ، پير هستي ، مي‌ماني
هميشه در پي آن گمشده‌اي هستي كه با تو هست و نيست
باز در پي آن علاقه‌ي پنهان
آن نگاه هميشه تازه هستي
از آن دو چشم روشن عشق را
در غبار بي‌امان زمان ، جستجو مي‌كني
غافل از اينكه
او ديگر تكه‌اي از تو شده است
سايه‌اي خوش بر دل تو
گوشه گوشه اين خراب
سرشار از عطر نگاه توست ،