Welcome!

By registering with us, you'll be able to discuss, share and private message with other members of our community.

SignUp Now!

خورشید کجا در قفسی گنجد و ، من نیز ؟؟؟

اطلاعات موضوع

Kategori Adı دلشدگان
Konu Başlığı خورشید کجا در قفسی گنجد و ، من نیز ؟؟؟
نویسنده موضوع سایه های بیداری
تاریخ شروع
پاسخ‌ها
بازدیدها
اولین پسند ارسالی
Son Mesaj Yazan سایه های بیداری

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

این تاپیک را بدون مقدمه آغاز میکنم
باشد که مقبول افتد :


.صدای کوبۀ در بود
هراسان از خواب بیدار شدم .


خواب میدیدم
خواب دخترکی با چشمهای ....
دخترک میرفت و هی بر میگشت
و از نیمرخ مرا می نگریست
گویا فهمید که من
محو تماشای چشمهایش شدم
سر پیچ کوچه که رسید
مکثی کرد و با اشاره انگشت
مرا به خود فرا خواند و
همزمان چشمکی زد و
بعد
از خم کوچه پیچید و رفت
دویدم بهش برسم
که .......
کوبۀ در به صدا در آمد
با عجله بلند شدم و
خودم را پشت در رساندم
در را که باز کردم
همان دخترک توی خواب بود
با کاسه ای توی دستش
کاسه را به طرفم گرفت و گفت :
برای شماست
نگاه کردم
یک کاسه پر از یاس
سالهاست که من
از کسی نذری قبول نمیکنم
نذر نگاه دخترک
قبول شد
نزد خدای عشق

از بایگانی نوشته های پیشین
جمعه 6 اسفند 95
 
آخرین ویرایش:

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

ساحل وصال

حلقه های دار ، همیشه مختص کسانی هست که میدانند .
و چوبه های دار را همیشه کسانی بر پا میکنند که می ترسند .
آنهایی که میدانند ، میدانند که هیچ حلقۀ داری ،
دانایی را خفه نمیکند .
اما آنهایی که میترسند ، این را نمیدانند .
نیازی نیست که این راز را به آنها بگویید .
آنها گره های کوری هستند که با هیچ اندیشه ای باز نمی شوند .

بادبان اندیشۀ دانایی ،
همواره با اتکا به همین گره های کور به اهتزاز در می آید .
هر چقدر گره ؛ سفت تر و سخت تر
همانقدر بادبان ، مقاوم تر در مقابل طوفانها .

نا خواسته یاری میکنند گره ها
نگویید این راز را به آنها .

وقتی به ساحل وصال رسیدید
این شمائید که از کشتی پیاده خواهید شد .

گره های کور ، هرگز فراتر از لنگرگاه را نخواهند دید .

تاریخ که دروغ نمیگوید .

اما اگر از دروغی ، تاریخ ساختند

بخندید به آن

هر چند سهراب گفت : من نمیخندم اگر .....


از بایگانی نوشته های پیشین
دوشنبه 30 مهر 97
 
آخرین ویرایش:

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

خیال میکنیم که بیداریم

وقتی در یک نقطه از زندگی به باوری می رسی که فکر میکنی بهترین باور تمام عمرت بوده ،
می بایست کمی صبر کنی .

مولانا در داستان اتاق تاریک و فیل و جمعیتی که در تاریکی بر اساس حس لامسه خویش به بیان واقعیاتی می پردازند که در حقیقت واقعی نیست ، اشاره به همین موضوع دارد .

وی بیان میکند که اگر نوری در آن اتاق بتابانیم ، همگی متوجه باورهای اشتباه خود خواهند شد .

همچنین در داستان انگور خریدن ترک و عرب و رومی و فارس نیز با بیان اینکه اگر بتوان زبان مشترکی بین آنان ایجاد نمود ، همگی متوجه باورهای اشتباه خود خواهند شد .

با اندک تأملی در این دو داستان میتوان متوجه شد که زبان مشترک ، نگاه مشترک ، بیان مشترک ، فهم مشترک و ..... میتواند بسیاری از موانع موجود را مورد بررسی دقیق و موشکافانه قرار دهد و از سقوط در وادی « من بهترم » مانع شود .

گاهی اوقات همۀ ما از یک فیل صحبت می کنیم . اما در تاریکی . و همین تاریکی موجب میشود که ما فقط به قسمتی از آن فیل اشراف داشته باشیم و واقعیاتی را که بیان می کنیم ، از همان منظر و دیدگاه محدود ما سرچشمه میگیرد .

وقتی بر سر مالکیت ( اوزوم – انگور – عنب و استافیل ) بدون آگاهی از معنای واقعی آن مشاجره می کنیم ، نشانگر ضعف دیدگاه و آگاهی و بینش و نداشتن زبان مشترک و فهم یک سویۀ ما می باشد .

انداختن یک فیل در یک اتاق تاریک و سپس ورود در تشخیص و چگونگی آن ، آن هم در تاریکی اثر گذار در بینش ما ، نتیجه ای جز این نخواهد داشت .

باورهای گنده و فربه ما ، همانند آن فیل می باشد که در اتاق تاریک ذهن ، قابل تفکیک نیست و برای تبیین درستی و نادرستی آن ، تنها راه ، بیرون کشیدن آن باورها از تاریکی و در معرض روشنایی فهم و اندیشۀ درست قرار دادن است . و این میسر نیست ، مگر اینکه ما به یک بیداری نسبی برسیم . وگرنه خیال بیداری ، رویایی است که ما همچنان در خواب می بینیم و خیال میکنیم که بیداریم .


از آرشیو نوشته های پیشین
آدینه 16 آذر 97
 

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

اهد ( ریش قرمز )
برخی کلمات را همانطور که دوست دارم در ذهنم می سازم .
برایم مهم نیست که اصل آن چیست .
برای من اصل همان است که من میخواهم .
حالا دهخدا و عمید و معین ، هر چقدر که میخواهند لغت اختراع کنند .
در نظم و نظام من هرگز کلمۀ اهد نمیتواند احد باشد .

اهد ! پاشو اون در را باز کن . خفه شدم توی این محبس .

« آیو » ( گِرد شدۀ « آیی » به معنی خرس – کلمه ای که اهد مرا با آن مینامد ) نمیتوانم باز کنم .
خودت که میدانی چرا .

اهد اینقدر برایم بازی در نیار . خرس که به خرس کاری ندارد .
پاشو اون سنگ بزرگ را از پشت در وردار و در را باز کن .

نمیتوانم « آیو » . شاید اون خرس کاری به کار تو نداشته باشد ؛
اما مرا از وسط جر میدهد و دو لقمه میکند .

یونس یه چیزی به این ریش قرمز الاغ بگو .
آخه مگر خرس ترس دارد که این احمق همۀ ما را اینجا حبس کرده ؟

چی بگم والا . تو که لقب خرس گرفتی ، بگو ببینم واقعا ترس ندارد ؟
تو که فقط لقبش را یدک میکشی ،
هیچ کس جرأت ندارد شبها حتی دو متری تو بخوابد .
چه برسد اون خرس دو تُنی که اون بیرون نشسته
و منتظر باز شدن این در است تا هر سیزده نفر ما را شام میل کند .

یونس نمیدانم ما چرا تو را سرپرست گروه کردیم اصلا ؟
شاید چون افسر نیروی هوایی هستی ، ما هم هوایی شدیم تو را انتخاب کردیم .
آخه عقل کل ! خودت داری میگی : خرس دو تُنی .
واقعا فکر میکنی این در آهنی با اون سنگ 50 کیلویی پشت آن ،
میتواند در مقابل پنجه های یک خرس دو تُنی دوام بیاورد ؟
خدائیش همۀ شما خُل و چِل هستید .

سنگ را از پشت در به سویی هل دادم و در را باز کردم .

نسیم خنک دامنۀ سبلان روحم را نواخت .

همگی مات و مبهوت مرا مینگرند . اما من اصلا اهمیتی به اون ترسوها نمیدهم .
از پناهگاه بیرون زدم و به تماشای ستارگان ایستادم .

یونس گفت : سعید پاشو اون در را ببند و اون سنگ را هم دو سه نفری هولش بدهید پشتش .
بگذارید این ترک بی مخ تا صبح بماند اون بیرون .

از بیرون پناهگاه داد زدم : کیسه خواب مرا بگذارید بیرون ،
بعدش هر غلطی دلتان میخواهد بکنید .

کیسه خواب را پرت کردند بیرون .

در را بستند و سنگ را هم گذاشتند پشتش .

از آن سوی در :

حالا تا صبح توی بغل اون خرس بخواب آنارشیست خر .

من : خاک بر سرتان ترسوهای بزدل !!!

روی سنگی نشستم و به آسمان خیره شدم .

................

چهار روز پیش که از اصفهان راه افتادیم 5 نفر بودیم . بقیۀ گروه در تبریز به ما پیوستند .
هشت نفر بچۀ تبریز ، چهار نفر بچۀ اصفهان ، منم که هیچ وقت معلوم نشد کجایی هستم .
تنها چیزی که میدانم ، این است که ایرانی ام و خاکم را دوست دارم .
همین .
هدف : قلۀ سبلان

امروز بعد از ظهر رسیدیم به پناهگاه اول . تقریبا در ارتفاع دو هزار متری فکر کنم .
با اینکه مرداد ماه است ، اما باد سردی می وزد .
بدون کیسه خواب و لباس گرم ، بی شک آدم اینجا یخ میزند تا صبح .

طبق قرار همیشگی امشب از شام خبری نبود . معده ها باید خالی باشد .
وگرنه فردا باید عین یاکریم قق قق ققو بخوانی .
فشار ارتفاع ، کمبود اکسیژن ، سرگیجه و حالت تهوع
اولین علایم معدۀ پر به هنگام صعود به قله است .
این احمد یابو عین خر ، دو تا تُن ماهی و یک بسته خرما را خورد .
هر چی هم بهش گفتیم گوش نکرد . فردا حالش را میپرسم . صبر کن !

زیپ کیسه خواب را تا زیر گلو کشیدم و نمیدانم کی خوابم برد .

با صدای غرشی بیدار شدم .

چشمم را که باز کردم یک خرس غول پیکر را در 20 متری خودم دیدم .

شب مهتابی با ستاره های درخشان ، کوهستان عین روز روشن .

نگاهی به ماه کردم . فکر کنم دم صبح بود .
چون ماه خودش را به انتهای آسمان کشانده بود . هیچ حرکتی نکردم .
سرنیزه را که موقع خواب توی دستم گرفته بودم ، هنوز توی دستم داخل کیسه خواب بود .
اما درون غلاف . برای در آوردنش از غلاف ، یه دستی تلاش آرامی را شروع کردم .
بچه ها از نعرۀ خرس بیدار شده بودند .
فقط یک بار اهد جرأت کرد بپرسد : « آیو » زنده ای ؟

بعدش دیگه نفس کشیدن هم یادشان رفت از ترس .

منم هیچ جوابی ندادم به ندای اهد . چون خوب میدانستم که چه بلایی سرم می آید .

خرس همچنان ایستاده بود و مرا نگاه میکرد . سرنیزه را از غلاف بیرون کشیده بودم .
اما متاسفانه در دست چپم بود . و من راست دست .

یادم باشد از این به بعد عقلم برسد که شبها سرنیزه را در دست راستم بگیرم .
البته اگر از این به بعدی باشد . این خرسی که من میبینم ،
از آن به بعد هم برایم باقی نخواهد گذاشت ، چه برسد به از این به بعد .

نمیدانم چرا نه میترسیدم و نه تنم میلرزید . در حالی که الان باید قبض روح شده باشم .
یک جایی خوانده بودم که اگر بتوانی در چشم درنده ترین سگها نگاه کنی
و با نگاهت درون اون سگ نفوذ کنی ، میتوانی به آن غلبه کنی .
حالا هی میپرسند : علم بهتر است یا ثروت ؟
الان فرض کن گنچ قارون مال من ؛ چه غلطی میتوانم در برابر این گودزیلا بکنم ؟
پس معلوم شد علم بهتر است . ولی نه هنوز . باید منتظر نتیجه باشیم .
بدون هیچ حرکتی ، چنان زل زده ام توی چشمهای خرس بیچاره
که فکر کنم طفلکی زهر ترک شده از ابهت من .
راست میگفت فیروز : واقعاً یه آنارشیست به تمام معنا هستم .
راستش نفهمیدم ، من از ترسم یخ زدم یا آقاه خرسه ؟
هر دو عین مجسمه به هم نگاه میکنیم .
با این تفاوت که من حتی نفس هم نمیکشم ، اما اون حسابی فس فس میکند .
یاد بابام افتادم که فس فس میکرد . یهو خنده ام گرفت .
آخه هیچ تشابهی بین بابای 50 کیلویی من با اون خرس دو تُنی نبود .
هر کاری کردم جلوی خنده ام را بگیرم ، نشد و دست آخر عین بمب منفجر شدم .
صدای خنده ام توی کوه می پیچید و پژواک آن را به خوبی می شنیدم ،
اما نمیتوانستم جلوی خنده ام را بگیرم . هی قیافۀ بابام جلوی چشمم ظاهر میشد
و جثۀ بابام را با جثۀ این غول عظیم مقایسه میکردم و بر شدت خنده هایم افزوده میشد .
طوری که چشمهایم پر اشک خنده شد و راستش دیگه چیزی نمیدیدم .
نه جثه بابا و نه آقا خرسه . شاید اگر غلو نباشد ، حدود پنج دقیقه عین دیوانه ها میخندیدم .
وقتی خنده ام تمام شد و اشک چشمهایم را پاک کردم ،
تازه یادم آمد که یک خرس غول پیکر در بیست قدمی من است .
اما نبود . رفته بود .
به همین راحتی .
تازه ترس به جانم نشست . با هراس این طرف و آن طرف را نگاه کردم ،
هیچ جنبنده ای در آن نزدیکی نبود . و دوباره خنده ام گرفت .
این دفعه نه برای فس فس خاله خرسه . به دیوانگی و بی عقلی خودم .

و صدای اهد : « آیو » زنده ای ؟

بیا بیرون ریش قرمز الاغ . خرسه رفت .....

همگی دور مرا گرفته بودند و هر کدام سوالی می پرسید .

اما من

درون خویش حیران بودم

حیران به خوابی که سالها پیش دیده بودم

خواب چگونگی مرگ خودم را

شاید برای همین بود که از هیچ چیز نمی ترسیدم .

حتی از یک خرس غول پیکر

چون میدانستم ، مرگ من به دست او سپرده نشده .

وقتی به خودم آمدم و نگاهم به نگاه بچه ها افتاد ،
دیدم همشون با یک نگاه ترحم انگیز و رقت آور نگاهم میکنند .
اهد دستی به سرم کشید و گفت : « آیو » کوله پشتی ات را آماده کردم .
پاشو کمکت کنم . پاشو « آیو » . پاشو خوب میشی . چیزی نیست .

یه دونه با کف دست خواباندم بیخ گوشش . برق از چشماش پرید .

گفتم به شما هم میگویند رفیق ؟

بیچاره چیزی نگفت . کمکم کرد تا کوله را پشتم جا به جا کنم .

راه افتادیم . طبق معمول من و اهد عین بز کوهی ، سربالایی را در نوردیدیم .
بقیه بچه ها همان چند دقیقۀ اول ، از من و اهد عقب ماندند .
تا حالا نشده که کسی بتواند پا به پای ما دو تا بیاید .

حدود نیم ساعتی راه رفتیم . اهد پرسید : بزرگ بود یا کوچک ؟
من جلو بودم . اهد پشت سرم . برگشتم نگاهش کردم .
نمیدانم چرا من این یابو را دوست دارم ؟ خنده ام گرفت .
مثل یکی دو ساعت پیش . من یکی می خندیدم . کوه صد تا می خندید .
پژواک خنده هایم ، گوشهایم را نوازش میداد . مثل سخنرانی که صدای خودش را بشنود .
و هر چقدر صدای خود را واضح تر بشنود ، تسلطش بر سخنرانی بیشتر میشود .

من همیشه صدای خودم را می شنوم . برای همین هم همیشه بیدارم .
مولانا میگوید : سایه خواب آرد تو را همچون سَمَر . اما من رو دست مولانا زدم .
به او نشان دادم که من با سایه و در سایه نیز بیدارم .
به او نشان دادم که شمس هرگز زائل کنندۀ ماه نیست .
بارها به مولانا گفتم که این غلط است که میگویی : چون بر آید شمس ، انشق القمر .
من نشانش دادم که شمس ، آنچنان در تنویر ماه میکوشد
که ماه از شدت نورانیت دیده نمیشود . نه از فرط زائل شدن .
من همیشه شمسم . رسالت من تنویر ماه و ستارگان است .
یک روز ماه را نورانیت بخشیدم .
آنسان منور شد که هیچ چشمی یارای دیدنش را نداشت .
ناچار شدم همانندی از او بسازم تا دیگران هم بتوانند او را ببینند .
و نامش را « مهسا » گذاشتم .
دیگر روز به سراغ سهیل رفتم . او را نیز پیشترها تنویر کرده بودم .
او نیز چنان منور و نورانی شد که هیچ کس یارای دیدنش را نداشت .
همانندی نیز از او ساختم و نامش را « سهیلا » گذاشتم .
و آنقدر در تنویر پیش رفتم تا پرستاری را « فرشته » ؛
معلمی را « هدا » و دانشجویی را « هستی »
و حتی همین دیروز « تاتی » را « بانوی شهر » نامیدم .

من شمسی مستأجرم که زمانی در کالبد اینم و زمانی در کالبد آن .

رسالت من تنویر است در نقش سایه ای بیدار .

مولانا اشتباه کرد و بزرگترین اشتباهش نیز همین بود .

من با هیچ « سَمَری » خواب نمیروم .

و هیچ « ماه » ی با ظهور من زائل نمیشود

بلکه آنچنان تنویر می یابد که مشاهدۀ آن غیر ممکن میشود .

..............

نگفتی . بزرگ بود یا کوچک ؟

بزرگ . حتی از بابا بزرگ یابوی تو بزرگتر .

پژواکی در فضا پیچید : آنارشیسسسسسسسسسسست !!!

یواش برو تا بقیه به گرد پایت برسند بز کوهی !!!

بر روی سنگی نشستم .
کوله را به سنگ پشتی تکیه دادم تا از وزنش روی دوشم بکاهم .
اهد قمقمۀ آبش را از جیب کوله اش بیرون کشید : میخوری ؟
جواب نشنیده سر کشید . میداند که تا به قله نرسم ، نه میخورم نه می آشامم .
سبک بال همچون روح .

احمد آخرین نفر است که ته گروه می آید .
بیشتر از یک ساعت دیگر نخواهد توانست ما را همراهی کند .
سر در شکاف دو سنگ بزرگ خواهد کرد
و کپی تُن ماهی و خرماها را تحویل طبیعت خواهد داد .
و همانجا خواهد ماند تا یکی دو ساعت .
و سپس نه به سوی قله ، بلکه به سوی پناهگاه اول باز خواهد گشت .
او مصداق یک خر است که بار کتاب میکشد .
با اون همه سواد ، حتی اندازۀ یک خر هم نمی فهمد .
چون او کتاب را برای فهمیدن و درک کردن نمیخواند .
کتاب خواندنش هم مثل خوردن بی موقع و استفراغ بی حاصل است .
حتی استفراغ نیز او را برای رسیدن به « قله » یاری نخواهد کرد .
او هرگز به هیچ قله ای نخواهد رسید . چون او یک یابوی دانای نادانست .
راه افتادم .
بقیه نیز .
تنبلی کنند ، عصری به قله خواهیم رسید . و این یعنی فاجعه .
چون تمام وسایل را در پناهگاه گذاشتیم به امید بازگشت .
اگر هوا تاریک شود ، پایین آمدن از قله ، یعنی مرگ .
پس باید بجنبیم تا ظهر به قله برسیم .

همچنان در مِه راه میرویم . بیشتر از چند قدم جلوتر را نمیتوان دید .

مه همیشه صبح ها در دامنه است .
باید از مرز مه بگذریم و به آن سوی آن بشتابیم .
حتی در باورت هم نمیگنجد که بتوانی پای پیاده از ابرها عبور کنی
و به آسمان آن سوی ابرها برسی . عظمت سبلان در همین است .
در عرض چند ساعت راه پیمایی ، تو را به آن سوی ابرها میبرد .
به آسمان پاک . و آنگاه میتوانی لختی بایستی و پشت سرت را نگاه کنی .
هیچ چیز نمیبینی .
تنها چیزی که تا بی نهایت زیر پایت هست ، ابر است و ابر است و ابر .
اما همین که از لایۀ ابرها گذشتی ،
قله را می بینی که همچون سرداری فاتح ایستاده
و دست بر پیشانی چتر نموده و جهان فتح شدۀ زیر پایش را نگاه میکند .
سبلان . سبلان یعنی عظمت . یعنی فتح آن سوی ابرها ......

به پناهگاه دوم رسیدیم . پناهگاهی که روزگاری بهترین پناهگاه این کوه بود .
امریکائیها آن را با چه مشقتی در این ارتفاع ساخته بودند .
این همه مصالح ساختمانی را چگونه توانسته بودند تا این ارتفاع بکشند ، خدا میداند .
یکی از مصالح به کار رفته در آن ، پشم شیشه است .
برای مقاومت در مقابل سرمای گاهی 50 درجه زیر صفر .
اما امروز چیزی از آن باقی نمانده . تنها چند تا دیواره نیمه فرو ریخته فقط .
باقی همه تخریب شده . خب فکر کنم باید تخریب میشد .
آخه این پناهگاه ساختۀ امریکای جهانخوار بود .
پس باید فرو میریخت تا خوار شود . که شد .
اما نه امریکا . بلکه تخریب کنندگان سر تا پا احمق آن .

پناهگاهی که میتوانست شاید صد ها سال در مقابل سهمگین ترین طوفانها
و کولاک و دهها متر برف و سرمای کشنده دوام بیاورد
و مأوایی باشد برای کوهنوردان دلسوخته که حتی روز آخر بازگشت خود از کوه ،
هر آنچه دارند در کوه وا مینهند تا شاید نیازمندی در کوه ، به آن نیاز داشته باشد .
از یک بسته قرص آسپرین گرفته تا شیشه ای نفت .
و من هرگز ندانستم چرا داروی ساخت امریکا را به قیمت گزاف میخریم و میخوریم
و پناهگاه ساخت امریکا را تخریب میکنیم ؟
بلیط هواپیمای ساخت امریکا را میخریم و بر صندلی آن لم میدهیم
و پناهگاهی در کوهستانی دور افتاده را تخریب میکنیم .
و بیش از نیمی از زندگی ساخت امریکایی ما مشکلی نداشت و ندارد
و فقط همین یک پناهگاه خار چشم بود ؟
لابد بود دیگه .
باید از احمد بپرسم .
او سواد زیادی دارد .
حتم دارم جوابی استفراغی نیز برای این سوالها دارد .
یادم باشد بپرسم حتما .

12 شهریور 96
 

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

افسانۀ زندگی

داشته های ما منتظر نمی مانند که ما هر وقت دلمان خواست آنها را ورق بزنیم .
یک وقت چشم باز می کنیم و می بینیم همینطوری ورق خورده و به انتها رسیده است .

باید همان دیشب که داشتیم کتاب قصه های خویش را می بستیم
و نشانی نیز به عنوان نشانه لای آن می گذاشتیم
که فردا شب از همانجا باقی قصه را پی بگیریم

فکر این را می کردیم که :

هیچ تضمینی برای فردا شب نیست
چون لای کتاب قصۀ زندگی ما هیچ نشانی نگذاشته اند برای فردا شب .

افسانۀ زندگی ما

بدون نشانه ورق میخورد و به پایان می رسد
و ما یارای بازگشت به صفحۀ نشانه ها را نداریم .
کتاب زندگی ما
وقتی بسته شد
یعنی بسته شد
و دیگر هرگز باز نمی شود
حتی اگر هزار نشانه لای آن نشان کنیم .

از بایگانی نوشته های پیشین
سه شنبه 9 بهمن ماه 97
 

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

افسانۀ او

بیخودم و مست و پراکنده مغز
ورنه نکو گویمش « افسانه » را

آن شه فرخ رخ بی مِثل را
آن مه دریادل جانانه را

روح دهد مردۀ پوسیده را
مهر دهد سینۀ بیگانه را

دامن هر خار ، پر از گل کند
عقل دهد کلّۀ دیوانه را

بشکند آن روی ، دل ماه را
بشکند آن زلف ، دو صد شانه را

با همه بشنو که بباید شنود
قصۀ شیرین فهیمانه را

مولانا



گاهی یادم می رود که :

« از کجا آمده ام ، آمدنم بهر چه بود ؟ »

مثل همین چند روز پیش .

گویی که افسار بریده بودم .

اینکه عنان از دست بدهی و در حریمی وارد شوی که آن حریم متعلق به تو نیست ،
نمیدانم اسمش چیست . اما هر چی هست ، چندان خوشآیند نیست .
و من خیلی بی ادبانه آن حریم را شکستم .

باید یاد بگیرم که حریم شخصی دیگران جولانگاه ، احساسات نابخردانۀ من نیست .
باید یادبگیرم احترام را با احتراق حماقت پاسخ نگویم .
باید خیلی چیزها یاد بگیرم . مگر نه این است که : « میدانم که هیچ نمیدانم » .

دلم می خواهد برای مرمت آن عمارت زیبایی که چند روز پیش
نادانسته دیوارش را خراشیدم و تخریبش نمودم ،
تمام توان خویش را به کار بگیرم
و آن کاخ زیبا را همانگونه که در شأن اوست با توصیف به تصویر کشم .

دلم می خواهد هر زاویه و کنج آن کاخ را با نگاهی دیگر ببینم .

دلم می خواهد « افسانۀ کاخ » را بنویسم .

نمیدانم آیا فرصتی دوباره به من خواهد داد برای جور دیگر دیدن ؟

اگر قول دهم که چشمها را شسته ام ، شاید قبول کند .

افسانۀ او را خواهم نوشت ، به زیبایی خودش .....


پنجشنبه 13 تیر 98
 
آخرین ویرایش:

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

حجرۀ زندگی

حجرۀ زندگی ام
کهنه میزی است که من
پشت آن
سخت فرو رفته به جنگ

جنگ آن قامت افراشته در روز قدیم
تا شده با قامت افسرده ز بیم

جنگ تسبیح فرو مانده ز انفاس شفا
با صف پنج تن انگشت فراخوان ریا

روی میز

چرتکۀ مملو و انباشته از سود و زیان
خوش نشین فاصلۀ قافلۀ شرح و بیان

جنگ من با پس و پیش است و کنون
جنگ دل در طلب عقل به فرمان جنون

این همه سفسطه در سلطه و تمرین قیامت تا کی ؟

پشت میزم هنوز

« روزگارم بد نیست
تکه نانی دارم خرده هوشی سر سوزن ذوقی
دوستانی بهتر از آب روان » ( 1 )

مادرم نیست چرا ؟
و خدایی که سفر کرده به دور
شاید هم
گم شده در پرتو انوار ظهور

« اهل تبریزم
پیشه ام زیباییست .
گاهگاهی ، می نوازم با چنگ
تا به آواز حقایق که در آن پنهان است
رشتۀ پوچ تقدسها تان پاره شود .
چه خیالی ! چه خیالی !
خوب میدانم ؛ حوض آگاهی تان
توخالیست .

پدرم پشت فغانها مرده است .
پدرم وقتی مرد ،
مادرم در پی او سخت دوید ،
خواهرم چشم به راه ،
دیگر اما ، خبری هم نرسید » ( 2 )

پ . ن :

( 1 ) = صدای پای آب – سهراب سپهری

( 2 ) = بر گرفته از رمان عرق نعناع – سایه های بیداری


یکشنبه 14 مهر 98
 
آخرین ویرایش:

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

استر « فهم »

این غزل کاکائی را ببینید لطفا :

حاجت به اشارات و زبان نیست ، مترسگ
پیداست که در جسم تو جان نیست ، مترسگ

با باد به رقص آمده پیراهنت اما
در عمق وجودت هیجان نیست ، مترسگ

شب پای زمینی و زمین سفرۀ خالیست
این بی هنری ، نام و نشان نیست ، مترسگ

تا صبح در این مزرعه تاراج ملخ بود
چشمان تو حتی نگران نیست ، مترسگ

پیش از تو و بعد از تو زمان سطر بلندیست
پایان تو پایان جهان نیست ، مترسگ

این مزرعه آلودۀ کفتار و کلاغ است
بیدار شو از خواب ، زمان نیست ، مترسگ

عبدالجبار کاکائی



راستش من نمیدانم جناب « کاکائی » البته از نوع « عبدالجبارش » این غزل را به چه مناسبتی و با چه منظوری سروده . هر چند که از نظر ادبی غزل زیبایی است و محتوای « ایهامی » و « ابهامی » نیز بر زیبایی آن کمی بیشتر از کمی افزوده است . ( منهای یکی دو مورد غلط ابهامی ) اما گاهی لازم است نیم نگاهی به دایرۀ عملکرد گذشته و حال آدمها انداخت و سیر مسیر عبور آنان را از گذشته تا حال تماشا کرد به امید اینکه روزنه ای به صحت و عدم صحت کلامش یافت . و این هرگز اتفاق نمی افتد ، مگر اینکه خوانندۀ کلام ، چشم بسته در دام هر سخنی نیفتد .

در داستان « جبران خلیل جبران » دو سه خط برایتان نوشتم . نه شیوۀ تنبیه به کار بستم و نه شیوۀ تشویق و اختیار « فهم » را به خوانندۀ مطلب وا گذاشتم که هر الغایی در فهم ، حتی اگر « فهم درست » نیز باشد ، باز هم « فهم نادرست » و اندیشۀ نادرستی خواهد بود .

من و شما می توانیم « فهم » خود را فهم درست ( مطلق ) بدانیم . همان کاری که سالهاست میدان داران فهم کذایی و میدان داران کذایی فهم میکنند . اما می بایست یک مطلب برایمان روشن باشد و آن اینکه کجای داستان فهم امثال جبران خلیل و شریعتی و کاکائی و ... با متن « نامه های » زندگی گذشته و حال ما مطابقت دارد ؟ و اینکه این تطبیق از سر تقبل تقلید مستانه هست یا از سر تردید تعدد پیمانه ؟ و یا هر دو ؟

انتخاب مسیر دانشِ « فهم » ؛ خود ؛ « فهمی » است که می بایست پیش زمینۀ آن در « فهم » ما نهادینه شود و گرنه فقط کلمۀ « فهم » را با خود یدک خواهیم کشید چنانچه گویند :

بایزید بسطامی سالها در تدارک دانش زمان خود سعی فراوان نمود و کوشید هر آنچه آموختنی بود در دفاتر و یاد داشتهای فراوان فراهم آوَرَد و آنگاه که دانش چندین سالۀ خویش را بار چند درازگوش و استر نموده و قصد بازگشت به موطن داشت تا آموخته هایش را به خلایق بازگو کند ، در دام راهزنان ، گرفتار آمد . و زمانی که رئیس راهزنان از وی پرسید : بار قاطرها و استرها چیست ؟ بایزید با التماس گفت : آنها چکیدۀ سالها « فهم » من از علوم دنیاست . هر چه از اموالم می خواهید بردارید . اما آنها را دست نزنید و به خودم واگذارید که به درد شما نمیخورد و فقط به درد خودم میخورد . رئیس راهزنان نگاهی به بایزید بیچاره انداخت و به یارانش دستور داد تا تمام یادداشتها و دفاتر وی را که حاصل سالها « فهم » بایزید بود ، آتش بزنند و سپس رو به بایزید کرد و گفت : دانش و « فهمی » که بار قاطر باشد ، نه به درد تو میخورد و نه به درد من و نه به درد خلایق ....

امروز دانش و « فهم » ما ، بار استرانی هست که آن استران از کوچکترین و کمترین « فهم » عاجزند . و اگر یک جایی اینگونه فهم را متوقف نکنیم ، به زودی خود نیز .....

همین .

چهارشنبه 8 آبان 1398
 
آخرین ویرایش:
  • Like
واکنش‌ها[ی پسندها]: eLOy

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

گاهی اتفاق می افتد که ما در مسیر زندگی به باورهایی می رسیم که انگار میکنیم ، آن باورها ، همان باورهای مطلق و یا همان مدینۀ فاضله ای هست که در پی آن بودیم و بالاتر از آن ، هرگز هیچ اتفاقی ممکن نخواهد بود . معمولا این موضوع زمانی گریبان ما را سفت و سخت می چسبد که ما خیال می کنیم در اوج فهم هستیم و فهمی بالاتر از آن نیست که ما ، در درستی و نادرستی باورمان شک کنیم و یا دست به انکار و اثبات و یا ترمیم آن بزنیم . فرقی نمیکند این باور در چه زمینه ای باشد . ممکن است در مورد یک باور علمی و طبیعی باشد و یا یک باور مذهبی . مثلا می توانیم مانند هندوها ، قرنها به این باور پایبند باشیم که زمین مسطح است و بر شانۀ چهار فیل قرار دارد که هر کدام به نوبۀ خود در پشت چهار لاک پشت شناور در اقیانوسی بیکران ، ایستاده اند . اما در همین موقع ، فیثاغورث نامی ، ششصد سال قبل از میلاد می آید و یهویی این باور را به هم می ریزد و به دنبال آن ، یکصدی و اندی سال قبل از میلاد ، بطلمیوس نامی می آید ، ته ماندۀ این باور چندین صد سالۀ هندو ها را از بیخ و بن ، تخریب کند . و میکند . و درست همینجاست که هندوها می مانند و حوضشان . اگر همۀ آن هندوهایی که طی او ششصد سال مرده اند ، همگی را دوباره زنده کنیم و در جهان کنونی قرارشان بدهیم و تمامی این علوم را برایشان عرضه کنیم ، به نظر من حتی یک نفر از آنها ، دست از اون باور پیشین خود بر نمیدارد . چه برسه به همۀ آنها . میدانید چرا ؟ چون برای تغییر باورها در آدمها ، باید آدمها را عوض کرد . یا واضح تر بگویم : باید آدمها را تغییر داد . و این تغییر می بایست در فهم و شعور و دانایی و اندیشه باشد وگرنه آیۀ یاس خواندن در گوش حمار است . اما برخی آدمها به جای تغییر یافتن و عوض شدن ، عوضی میشوند . و زمانی که این اتفاق بیفتد ، دیگه باید فاتحۀ فهم و درک و اندیشه و شعور را بخوانی .

من گاهی از برخی آدمها می پرسم : آیا تا به حال سیرک دیدی ؟ جواب اکثر آنها معمولا ، بله است . چون واقعا دیده اند . توی تلویزیون ، بارها و بارها . و سپس ، از آنها می پرسم چه حیواناتی را دیدی توی سیرک بیاورند و آنها را به نمایش بگذارند ؟ اکثراً جوابشان مشابه است . مثلا : شیر – پلنگ – فیل – اسب – و ....

و سپس به سوال آخر میرسم و از آنها می پرسم : آیا تا به حال دیدید توی یک سیرک « خر » بیاورند و آن را به نمایش بگذارند ؟ و همگی با قاطعیت می گویند : نه تا به حال ندیدیم . اگر شخصی که مورد سوال من قرار گرفته است ، از همین دسته از آدمها باشد که در یک باور غلط پا فشاری میکند و به هیچ وجه هم نمیخواهد قبول کند ، که زمین کروی یا بیضی شکل است و به دور خود و خورشید می چرخد و دو تا پایش را توی یک کفش کرده که تغییر نکند و عوض نشود و همچنان می خواهد عوضی باشد ، به او میگویم : تو همان خری هستی که به درد سیرک هم نمی خوری .

انسانی که نتواند و یا نخواهد چشمهای خود را باز کند و دنیای خارج از فهم ناقص خود را ببیند و دو دستی به باورهای پوچ و غلط خود که در مغز پوکش انباشته شده و یا انباشته اند ، بچسبد و هر عوض شدن و تغییری را به مثابه انهدام جهان هستی بداند ، و همچنان عوضی بماند ، این بشر ، همان خری است که به درد سیرک هم نمی خورد .

معنی عوض شدن و تغییر این نیست که گردو مذهب باشیم بر بالای گنبدی . که باد از هر کدام طرف وزید ، ما نیز چرخی با مسیر باد بزنیم . اگر چنین آدمی بودیم یا باشیم ، از اون خری هم که راه به سیرک نمی برد ، بدتریم .

منظور از عوض شدن و تغییر ، جایگزینی یک اندیشۀ برتر ، به جای اندیشۀ راکد و منسوخ قبلی است . هندوها بالاخره قبول کردند که داستان فیل و لاک پشت و قورباغه ، افسانۀ نادانی آنها بوده . پس تغییر کردند . عوض شدند . اما در این میان . هنوز بعد از دو هزار سال از زمان تغییر ، تعداد انگشت شماری ، باقیماندۀ همان باور فیل و لاکپشت ، شاش گاو را ، باوری مستعد برای گریز میدانند . گریز از سمت دانایی به سوی نادانی .

باور نکردنیست این همه عناد نفهمی و نادانی با فهم و شعور .

اگر تغییر نکنیم . اگر تفکری اندیشمندانه نداشته باشیم . اگر باورهایمان را تسویه نکنیم ، حتم بدانیم که هر روز ما نیز پیاله به دست ، بانگ نوشانوش شاش گاو به راه انداخته ایم . و شور بختانه هرگز نخواهیم فهمید ، کدام ساقی ، پیمانۀ نادانی ما را دمادم پر ؛ و ما را در میخانۀ خریت اینگونه مست میکند ....

شنبه 9 فروردین 99
 
آخرین ویرایش:
  • Like
واکنش‌ها[ی پسندها]: eLOy

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

در فکرت و اندیشه ها ، من سرنشین زورقم
گاهی خدا ، گه ناخدا ، اینگونه میزد او رقم

یا پَر کشم بر آسمان ، یا پیله گردم دور خود
پروانگی را وا نَهم ، آنجا که شمع رونقم
شوق این دم

متن حاضر ، در پاسخِ مطلبی در وبلاگی نگاشته شد .

و اما بعد :

دو داستان برایتان می نویسم .
اگر مطلب به درازا کشید ، صبور باشید و شکیبا . لطفا .

آن دورها ! یک روز که به خانه رسیدم ، مادر گفت : دختر همسایه آمده بود دنبالت . کار داشت . اما نگفت چی ؟ یه تُک پا برو در منزلشان ببین چکار داشت ؟ گفتم اگر کار واجب داشته باشد دوباره بر میگردد . و اینگونه شد که برای اولین بار از اجرای دستور مادر گرام سرپیچی فرمودیم . ساعتی بعد دختر همسایه در سرای ما حاضر و چهار زانو در مقابل حضرت من جلوس فرمودند . تکۀ کاغذی از آستین بر آوردند و احتمالا مادر بزرگوار چنین خیال فرمودند که روز روشن ، آن هم در مقابل چشمهای عسلی و بسیار زیبای ایشان ، نامۀ عاشقانه عرضه فرمودند . به پیر به پیغمبر که چنین نبود . بر روی آن تکه کاغذ فقط یک جمله نوشته شده بود : موضوع انشاء : نماز

باقی داستان ، نگفته معلوم بود . با « بیست » هایی که در کارنامۀ انشاهای قبلی کسب فرموده بودند ، این بار نیز مکلف به نوشتن انشای ایشان بودم .

موافقت فرمودیم

مراجعت فرمودند .

نماز

به صدای اذان که از بلند گوی مسجد پخش میشد بیدار شدم . دور و بر خود را زیر نور ضعیف چراغ لامپا نگاه کردم . دو خواهر بزرگم بالای اتاق ، و این سو تر مادرم در حالی که خواهر کوچکم را زیر لحاف بغل کرده بود ، و کیپ من برادر کوچکم ، و فراتر از همه ، مادر بزرگ با همان صدای همیشگی تنفس ماهی در تُنگ آب که حاصل در آوردن دندانهای مصنوعی اش به هنگام خواب بود ، همگی در خواب عمیق بودند . و بستر خالی پدرم ....

به سمت پنجره خیره شدم . شیشه ها همه یخ زده بود . نه از بیرون . از داخل . هیچ چیزی دیده نمیشد . و صدای باز شدن در دهلیز به حیاط . و سپس صدای پارو . شانۀ خواهر بزرگم بر لبۀ پنجره و داستان هر روز من با شانه . دندانه های شانه را روی یخ شیشه کشیدم . و صدایی شبیه باز کردن گره کاموا با دندان . چِندِش آورترین آوای جهان از نظر من . و مکرر تکرار آن صدا در اصطکاک بین شانه و شیشه . و نهایتاً شیارهایی باریک روی یخ شیشه . و عبور نگاه من از آن شیارها . نور کم رنگ فانوس در کنار حوض . و آنگاه پدر که به همت پارو به راهرویی باریک از دمِ درِ دهلیز تا حوض آب در میان انبوه برف ، بسنده کرده بود . و روی حوض با استتاری شطرنجی از چوبهای افقی و عمودی با پوششی از لحافهای کهنۀ سالهای پیشین ، تا از یخ زدن آب حوض ممانعت کند .

پدر آستینها را بالا زد و بر دریچۀ کوچکی که برای استفاده از آب حوض که در حیطۀ پوشش بزرگ تعبیه شده بود چنگ انداخت . اما دریچه ، استقامتی نافرمانانه در مقابل زور بازوی پدر نحیف و کم جثه . و بار دیگر و باز هم زور بازو . و چندین بار تکرار مکرر و بالاخره ، رهایی دریچه از آغوش استتار بزرگ . پدر فانوس را پیش کشید . آب حوض یخ زده . یخی قطور . و پدر دست بر سنگ صیقلی تقریبا دو کیلویی که حاصل سرقت چند سال پیش مادر در یک سیزده بدر کنار ریل قطار . ضربۀ اول و ضربۀ دوم .... و ششمین ضربه شکافی در جان یخ . به اندازۀ فرو بردن یک دست و بر آوردن یک مشت آب از دل دریای کوچک خانۀ ما . و جاذبۀ سنگ سرد و پوست گرم دست پدر . انگار که دست پدر بر سنگ دوخته اند . نه . گویی دلبر و دلدار در پی رهایی نیستند . و اگر پدر بیش از این سماجت کند ، سنگ عاشق پیشه ، بیش از نیمی از پوست دستش را به تاراج خواهد برد . و ناچار سنگ و دست در آب حوض غوطه ور می شوند و سنگ ! تسلیم . رها می شود و در کنار حوض آرام میگیرد . دست پدر غسلی ارتماسی در آب و سپس صورت و دستها به نوبت و هر بار بخاری در هوا در جدال بین گرمای بدن پدر و آب یخ . مسح سر و پاها و .... زیر نور کم رنگ فانوس ، پدر هنوز بخار می کند . و آوایی دلنشین نیز : اشهد اَنَّ .... پدر می خواند آن را . و شاید دانه دانۀ برفها ، حوض منجمد ، سنگ صیقلی ، و شاید پاروی نیمه شکسته . و اصلا چرا فانوس نه ؟ همگی تسبیح می گفتند . نه خدا . پدر را . و اندیشه ای کفرگونه از من : راستی خود خدا چنین جسارتی برای ادای فریضه دارد آیا ؟ یا قانون گذاران فقط قانون می گذارند و بی عمل به آن ؟ لب زیر دندان میگزم . و پدر خداوند من ، آستین ها را فرو می نشاند . و فانوس کشان پاروی شکسته پشت درِ دهلیز و صد البته پیش از آن ، پوشش کوچک در آغوش استتار بزرگ . دریچه بر جای پیشین . صدای باز شدن درِ اتاق پذیرایی . برودتی فراتر از قطب . و پدر سجاده بر برهوت برودت می گستراند . بلند : الله و اکبر ... و باقی داستان همانگونه که هر روز . و لحظاتی بعد سکوت . سکوتی مطلق در ژرفای فریاد . فریادی بی پاسخ . همانگونه پیش از این بود و بعد از این نیز . از زیر لحاف بیرون می خزم . و تاریکی دهلیز را در آغوش میکِشم . زانو میزنم و از سوراخ کلید به تماشا می نشینم . زانو زده نشسته . مثل هر صبح . مُهر و تسبیحش زیر نور فانوس تسبیحش میکنند . اینها هم ؟ چه خداوند زیباییست پدر . دستها طاق باز روی زانوی هایش . زیر لب نجوا و با هر نجوایی تکانی در انگشتی . گوئی می شمارد کائنات را به انگشتی و خداوند نشان میدهد پدر را به فرشتگان به اشارۀ انگشتی .......

نماز

اتوبوس در مقابل غذا خوری . ایست کامل .

شاگرد راننده : نیم ساعت برای شام و نماز .

و زرنگ تر ها شتابان به سوی شام . و شاید نماز .

طبق روال همیشگی . اول مستراح .

فقط یک مستراح و یک روشویی ؟ عجب !!!

با همۀ تیز پروازی ، نفر سوم در صف مستراح .

دقایقی چند و سپس نوبت من .

کار خاصی ندارم . کوچولو و سرپایی .

نوبت شستن دستها و صفی طولانی .

صف اصلا پیش نمی رود .

از صف خارج می شوم و تماشا میکنم .

مردی حدوداً سی ساله .

وضو میگیرد گویا .

تک تک انگشتان در میان مشت دست دیگر و صدای لرچ لرچ چِندِش آور . چه میکند یارو ؟ با خودم نجوا کردم . وضو میگیرد این احمق یا انگشتانش را لیف میکشد ؟

مردی از میان صف : وضو میگیری یا غسل میکنی ؟ این چه بازی مزخزفی است که راه انداختی ؟ این همه آدم را معطل کرده ای که چه ؟ محمد گفته اینطوری وضو بگیری یا علی ؟

پاسخ مرد : سنت پیامبر است . رسول گرامی هم اینگونه وضو می گرفت .

و باز همان مرد معترض : نه بابا . شما به چشم خودت دیدی ؟

پاسخ مرد : نه آقا جان . صدها روایت و حدیث داریم . به استناد همان احادیث .

مرد معترض : واقعاً ؟ پس حتما به استناد همان صدها حدیث و روایت است که شما شیعیان به سر و پاها مسح میکشید و و آرنجها و ساعد را از بالا به پایین می شویید و سنی مذهبان از پایین به بالا و سر و پاها کامل می شویند و شما با دست باز نماز میکنید و آنان با دست بسته . رسول گرامی شما 23 سال در مقابل چشم همۀ شما وضو گرفت و نماز گذاشت و شما هرگز ندیدید که مثل شما وضو میگیرد و نماز می خواند یا همانند سنی مذهبان . از بستر شبانۀ رسول خبر دارید و داستانها می سرایید در مورد رسول و زنانش . اما یک نفر نیست به ما بگوید داستان 23 سال وضو و نماز آشکار رسول در میان مردم ، چرا اینگونه در هاله ای از ابهام فرو رفته ؟ گویا راویان شِکّر سخن ، آنقدر که بستر شبانۀ پیامبر علاقه داشتند ، به وضو و نماز ایشان نه . دست از این ریاکاری مذبوحانه بردار و بگذار مردم به کارشان برسند . الان اتوبوس حرکت میکند و ما هنوز در صف تماشای شارلاتان بازی تو .

سر و صدای بقیه و بالاخره اتمام مسخره بازی مرد .

نماز خانه خالی . فقط همان مرد مخترع وضو . و نماز : یک دقیه و سی ثانیه . دقیقا یک دهم زمان وضو . و سپس لقمه های دو لُپی در غذا خوری . و خشنود از ادای فریضه .

و چند نفر حیران و گیج از صدای بلند گو : مسافرین تهران اصفهان ...

و به شام نرسیدند به دلیل اختراع یک مخترع وضو .

و با انگشت نشان میدادند مرد را

و خداوند نیز

و به فرشتکان گفت : این همان بندۀ ریاکار من است ...

.............................................................

دختر همسایه آخر شب آمد و انشایش را گرفت .

یک هفته بعد :

دختر را در کوچه دیدم .

با شوقی بی اندازه پیش آمد و گفت :

آقای ... انشایم ( بخوانید انشای من ) در منطقه و استان اول شد . قرار شد به مسابقۀ کشوری برود . و همزمان داشت متن انشاء را از کیفش بیرون می کشید . وقتی ورقۀ انشاء را نشانم داد تعجب کردم . گفتم پس بقیۀ انشاء کو ؟ قسمت دومش را می گویم .

گفت : آن را مسئولین حذف کردند . گفتند مناسب نیست ....

« و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا بزرگ مسئول ما عقل نداشت »

پنجشنبه 28 فروردین 99
 
آخرین ویرایش:

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

رقص
( از نگاه امید یاسین )

درکتاب آسمانی سوره ای از رقص نیست
رقص کن زیبای من ، زاهد بفهمد رقص چیست
رقص ! وحی باد در موی پریشان تو بود
چرخش گیتی مگر ، جانا شهود رقص نیست؟

رقص کن ، تا که شب از رقص تو آغاز شود
وقت پروانگی ات پیلۀ غم باز شود
تو بزن طعنه به سنتور و دَف و ساغر و مِی
تا زِ رقصیدن تو اٙخم خدا باز شود

هی بچرخان کمرت سمت منو ، سمت خدا
چه شرابی شده ای ! یکسره شد مست خدا
تا ! کمر در نگهِ مستِ خدا چرخاندی
دلبرانه به وجود تو ، چه دل بست خدا

سینه لرزاندی و لرزیدم از آن رقصیدن
نفسم بندِ توو شد بند از آن شوریدن
تو چنان قو که به دریای جنون میرقصد
بال وا کردی و دل واشد از آن رقصیدن

سیب از رقص تو احساس رسیدن دارد
ناز کن ، نازِ تو ای عشق خریدن دارد
از همان شب ، که انار از لب تو نوشیدم
از لب سرخ تو این قافیه چیدن دارد

سوگل ! از چرخش تو‌ ولوله شد در گیتی
روح من رفت و در عِقد ثریا گم شد
قلب منظومهٔ شمسی به تپش می افتاد
پیش چشمان غزل ریز تو ، دریا گم شد

وای اگر پیچش مووی تو گلم باز شود
تند بااادی بوَزَد معرکه آغاااز شود
آنقدر تشنهٔ لیسیدن تو گرگِ من است
وای اگر دکمه‌ی پیرااهن تو باز شود

رقص کن هلهله کن حضرت‌ زیبای غزل
بچکان در رگ من مستی صدجامِ شراب
وقت رقصیدن تو ، ماه زمین خورد و شکست
بس که نوشید زِ لبهای تو دریای شراب

یک شب از روی جنون میکده ها را بستند
با همان روسری ات چشم خدا را بستند
خواست فریاد کند ، دخترک ماه برقص
با نخ و سوزن و بند ، لبهای خدا را بستند

روسری بردار ای ، عصیان بی همتای من
لابلای موی تو وحی غزل آغاز شد
پلک زد خورشید در چشم خمارت نازنین
هرچه زیبائیست از چشمان تو آغاز شد

دلبرم ولوِله کن ، قر بده و شور بریز
بر لب تشنۀ من ، بادهٔ انگوور بریز
کهکشان ها همه دوور کمرت در رقصند
در رگ خستۀ من نغمۀ ماهور بریز

تو بلرزان بدنت پیش خدایان عبوس
امشبی ماه و قمر گِرد سرت می چرخند
قرنها بود به سرانگشت ، جهان رقصاندند
امشبی نشئه ز مِی در قمرت می رقصند

مثل رقاصه تو با سازِ خدا رقصیدی
سینه لرزاندی و چون قوی رها رقصیدی
پای چرخاندی و با چرخش هر نازِ کمر
چون غزل درنفس باد صبا رقصیدی

رقص زیبایت پری زاد غزل دیوانگیست
دل به طوفان زد چنین اندیشه آرام من
ارتش گیسوی شد جوخه ی اعدام من
نام تو زیباست امااا شاعری بد نام من

باز رقاصۀ این شهر تویی خورشیدم
رقص کن هلهله کن ، در تو خدارا دیدم
ازهمان شب که به ساز دل من رقصیدی
من همان شب بخدا ، رقص خدارا دیدم

مثل رقاصه جهان بر سرانگشت خداست
من دیوانه ولی نشئۀ آغوش توأم
سرمن سجده نکرد هیچ به درگاه کسی
من همان آتش پنهانی خاموش توأم

(متن بر گرفته از کتاب دیوان دیوانگان)

شاعر – دکلمه – آهنگساز و میکس : امید یاسین

دکلمۀ شعر :
https://loveziba.com/poets-site/raghaseha/

یکشنبه 7 دی 99
 
  • Rose
واکنش‌ها[ی پسندها]: eLOy

سایه های بیداری

کـاربـر انجمــن
تاریخ ثبت‌نام
May 26, 2019
ارسالی‌ها
2,025
پسندها
2,875
امتیازها
3

اعتبار :

رقص
( از نگاه سیاوش کسرایی )

چو گلهای سپید صبحگاهی

در آغوش سیاهی
شکوفا شو

بیا برخیز و پیراهن رها کن
گره از گیسوان خفته وا کن
فریبا شو
گریزا شو
چو عطر نغمه کز چنگم تراود
بتاب آرام و در ابر هوا شو

به انگشتان سر گیسو نگهدار
نگه در چشم من بگذار و بردار
فروکش کن
نیایش کن
بلور بازوان بربند و واکن
دو پا برهم بزن پایی رها کن

بپر پرواز کن دیوانگی کن
زجمع آشنا بیگانگی کن
چو دود شمع شب از شعله برخیز
گریز گیسوان بر بادها ریز
بپرداز ! بپرهیز !
چو رقص سایه‌ها در روشنی شو
چو پای روشنی در سایه‌ها رو
گهی زنگی بر انگشتی بیاویز
نوا و نغمه‌ای با هم بیامیز
دلارام
میارام
گهی بردار چنگی
به هر دروازه رو کن
سر هر رهگذاری جستجو کن
به هر راهی نگاهی
به هر سنگی درنگی
برقص و شهر را پر های و هو کن

به بر دامن بگیر و یک سبد کن
ستاره دانه‌چین کن نیک و بد کن
نظر بر آسمان سوی خدا کن
دعا کن
ندیدی گر خدا را
بیا آهنگ ما کن
منت می پویم از پای اوفتاده
منت می پایم اندر جام باده
تو برخیز
تو بگریز
برقص آشفته بر سیم ربابم
شدی چون مست و بی تاب
چو گلهایی که می لغزند بر آب
پریشان شو بر امواج شرابم

زنده یاد سیاوش کسرایی

دکلمۀ شعر و آوازی در پایان : ( البته به یاری فیلتر شکن )

سیاوش کسرائی (صدای شاعر) رقص ایرانی | راوی حکایت باقی



بار نخست نیست که نغارۀ تحجر ، توسط دستار به سرهای بی خرد ، بر بام تجاهل این سرزمین نواخته میشود . و بی گمان بار آخر نیز نخواهد بود . تا زمانی که عده ای فتوا پرست ، عقل نیک اندیش را وا نهاده و گوش نادانی بر اراجیف گروهی مفت خور دهند ، ماجرا همین است که هست . قصد ندارم در این مختصر ، به واکاوی چهارده قرن کج اندیشی و بی خردی بپردازم . نه من حوصله اش را دارم و نه تو خواننده ، قابلیت پذیرش آن را . چون پیش از من ، بزرگانی بی نظیر گفتند و شما هرگز گوش نکردید و نپذیرفتید و همچنان پای در کج اندیشی خویش کوبیدید . البته حق هم دارید . چون ساده ترین راه ، همان نفهمیدن و ندانستن و گذشتن است . مبارکتان باد .

طی چند روز گذشته ، داستان حرامی به نام « رقص » در دنیای مجازی غوغا به پا کرده که گویا عده ای از پنبه به گوشان ، پنبه از گوش بدر کرده و نوایی به غیر از نوای نغاره های تحجر را شنیده اند .

این مطلب نیز برای آن دسته از عزیزان بود که چنین کرده اند .

باقی پنبه به گوشان ، همان بهتر که پنبه به گوش بمانند .

آخه شنیدم که ضرب المثلی میگفت : حنا مال قبل از عروسیست . حنای بعد از عروسی را به سر نمی مالند ، به ماتحت می مالند که آنجا نیز خوش به حالش شود ...

حال خوشتان مقبول ماتحتتان .

یکشنبه 7 دی 99
 
بالا پایین