SoHeIl
مــدیـر بـازنشـسـتـه
- تاریخ ثبت‌نام
- Sep 24, 2013
- ارسالی‌ها
- 4,988
- پسندها
- 268
- امتیازها
- 0
غلامعلی آذرخشی متخلص به «رعدی»، شاعر، ادیب، مدیر فرهنگی و سناتور.
شاعر معاصر ولی کهن گرا میباشد. ذهن منظّم و ترتیب دقیقی که در کارهایش داشته است این احتمال میرود که دست نوشته و یادداشتهای زیادی داشته است ولی به دلیل تهدیدهای سیاسی معلوم نیست با آنها چه کرده باشد.
تا حدودی میتوان گفت مترجم خوبی هم بوده است، بعضی از داستانهای زیبا و با مفهوم خارجی را به صورت شعر و نثر درآورده است. رعدی آذرخشی فرزند محمد علی افتخار لشکر به سال ۱۲۸۸ه.ش در تبریز دیده به جهان گشود. اجداد پدری او از مستوفیان آشتیانی و اجداد مادریش از خاندانهای تفرشی که در عهد فتحعلی شاه قاجار به تبریز مهاجرت کرده بودند. او به خاطر ندارد که قبل از 10 سالگی شعر گفته یا نه ولی ادعا میکند که در این سن دارای احساس، کنجکاوی و تخیّل بوده و با شعر ساکت سر و کار داشته است.
از همان اوان کودکی که با الفبا آشنا نشده بود ولی قصّهها و افسانههایی که از مادر و دایه خود شنیده بود دنیا را سراسر از بیم، امید، اضطراب و آسایش میدید و همچنین نگاه عجیب و عمیقی به طبیعت داشته که گاهی به آسمان و ستارهها خیره میشده و گاه به تمام فصول سال نگاه آگاهانهای داشته است و از همین جا با عوالم طبیعت آشنا شده و اعتقاد دارد که زنگ شعرش از این جا آغاز میشود. در هفت سالگی به دبستان رفت و اعتقاد دارد که از این جا تحوّل جدیدی در زندگی معنوی وی آغاز شد.
با معلّمهایی روبرو شد که مهربان نبودند و با همکلاسیها و همدرسیهایش انس نمیگرفت. تنبیههای بدنی که در آن دوران رایج بود او را از درس و تحصیل بیزار و گریزان کرده بود. در ریاضیات کند و کاهل بود و به همین خاطر مورد تحقیر و سرزنش همه در مدرسه قرار میگرفت، ولی با همه این موارد در امتحانات آخر سال موفق میشد. وی دست به قلم خوبی داشت و انشاء زیبا مینوشت و نمرهی درس فارسی را از همه بیشتر میشد و شعرها را به زبان آذری ترجمه میکرد، و این کار او باعث شد نظر همه را به خود جلب کند. در همین اوضاع و احوال بود که رعدی مادر خود را از دست داد و از آن به بعد خشونت نامادری و بیمهری پدرش را با سکوت جواب میگفت. هر موقع که دلتنگ میشد قلم و کاغذ را بر می*داشت و به سرودن شعر سرگرم میشد.
تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مدرسهی حکمت تبریز به پایان رسانید. محمدحسین شهریار هم در همین مدرسه درس میخواند و سه سال از رعدی بالاتر بود. علی اکبر دهخدا که در آن مدرسه تدریس میکرد، به استعداد وی پی برد. رعدی در سن پانزده سالگی «مسمط نوروزی» را سرود. در سال 1306 به تهران آمد و از دانشکده حقوق و علوم سیاسی لیسانس گرفت.
در سال 1312 به خدمت دولت درآمد و به عنوان دبیر ادبیّات به تبریز رفت و بعد از آن پیوسته سِمت مدیر و ریاست بعضی ارگانها و سازمانها را گرفت. در سال 1315 به پاریس رفت و دکترا گرفت و در سال 1321 به عضویت فرهنگستان ایران درآمد. در سال 1324 (بعد از جنگ جهانی دوم و ایجاد سازمان ملل) نامزد یونسکو شد و به همراه علی اصغر حکمت به انگلیس رفت، پس مراجعت به ایران، سناتور تهران گردید و در کنار این به تدریس در دانشگاه ملّی پرداخت.
شاعر معاصر ولی کهن گرا میباشد. ذهن منظّم و ترتیب دقیقی که در کارهایش داشته است این احتمال میرود که دست نوشته و یادداشتهای زیادی داشته است ولی به دلیل تهدیدهای سیاسی معلوم نیست با آنها چه کرده باشد.
تا حدودی میتوان گفت مترجم خوبی هم بوده است، بعضی از داستانهای زیبا و با مفهوم خارجی را به صورت شعر و نثر درآورده است. رعدی آذرخشی فرزند محمد علی افتخار لشکر به سال ۱۲۸۸ه.ش در تبریز دیده به جهان گشود. اجداد پدری او از مستوفیان آشتیانی و اجداد مادریش از خاندانهای تفرشی که در عهد فتحعلی شاه قاجار به تبریز مهاجرت کرده بودند. او به خاطر ندارد که قبل از 10 سالگی شعر گفته یا نه ولی ادعا میکند که در این سن دارای احساس، کنجکاوی و تخیّل بوده و با شعر ساکت سر و کار داشته است.
از همان اوان کودکی که با الفبا آشنا نشده بود ولی قصّهها و افسانههایی که از مادر و دایه خود شنیده بود دنیا را سراسر از بیم، امید، اضطراب و آسایش میدید و همچنین نگاه عجیب و عمیقی به طبیعت داشته که گاهی به آسمان و ستارهها خیره میشده و گاه به تمام فصول سال نگاه آگاهانهای داشته است و از همین جا با عوالم طبیعت آشنا شده و اعتقاد دارد که زنگ شعرش از این جا آغاز میشود. در هفت سالگی به دبستان رفت و اعتقاد دارد که از این جا تحوّل جدیدی در زندگی معنوی وی آغاز شد.
با معلّمهایی روبرو شد که مهربان نبودند و با همکلاسیها و همدرسیهایش انس نمیگرفت. تنبیههای بدنی که در آن دوران رایج بود او را از درس و تحصیل بیزار و گریزان کرده بود. در ریاضیات کند و کاهل بود و به همین خاطر مورد تحقیر و سرزنش همه در مدرسه قرار میگرفت، ولی با همه این موارد در امتحانات آخر سال موفق میشد. وی دست به قلم خوبی داشت و انشاء زیبا مینوشت و نمرهی درس فارسی را از همه بیشتر میشد و شعرها را به زبان آذری ترجمه میکرد، و این کار او باعث شد نظر همه را به خود جلب کند. در همین اوضاع و احوال بود که رعدی مادر خود را از دست داد و از آن به بعد خشونت نامادری و بیمهری پدرش را با سکوت جواب میگفت. هر موقع که دلتنگ میشد قلم و کاغذ را بر می*داشت و به سرودن شعر سرگرم میشد.
تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مدرسهی حکمت تبریز به پایان رسانید. محمدحسین شهریار هم در همین مدرسه درس میخواند و سه سال از رعدی بالاتر بود. علی اکبر دهخدا که در آن مدرسه تدریس میکرد، به استعداد وی پی برد. رعدی در سن پانزده سالگی «مسمط نوروزی» را سرود. در سال 1306 به تهران آمد و از دانشکده حقوق و علوم سیاسی لیسانس گرفت.
در سال 1312 به خدمت دولت درآمد و به عنوان دبیر ادبیّات به تبریز رفت و بعد از آن پیوسته سِمت مدیر و ریاست بعضی ارگانها و سازمانها را گرفت. در سال 1315 به پاریس رفت و دکترا گرفت و در سال 1321 به عضویت فرهنگستان ایران درآمد. در سال 1324 (بعد از جنگ جهانی دوم و ایجاد سازمان ملل) نامزد یونسکو شد و به همراه علی اصغر حکمت به انگلیس رفت، پس مراجعت به ایران، سناتور تهران گردید و در کنار این به تدریس در دانشگاه ملّی پرداخت.