مجموعه اشعار شمس لنگرودی

[*مینا*]

[SUB]هديه ام از تولد

[/SUB][SUB]
[/SUB][SUB]
[/SUB]
[SUB]
[/SUB][SUB]هديه ام از تولد[/SUB][SUB]گريه بود[/SUB][SUB]خنديدن را تو به من آموختی[/SUB][SUB] [/SUB][SUB]سنگ بوده ام
[/SUB][SUB]تو كوهم كردی
[/SUB][SUB]برف بوده ام[/SUB]
[SUB]تو آبم كردی[/SUB][SUB]آب می شدم[/SUB][SUB]تو خانه دريا را نشانم دادی[/SUB][SUB] [/SUB][SUB]می دانستم گريه چيست[/SUB][SUB]خنديدن را[/SUB]
[SUB]تو به من هديه كردی[/SUB]

 

[*مینا*]

امشب
​

دریاها سیاه*اند ​

باد زمزمه*گر سیاه است ​

پرنده و گیلاس*ها سیاه*اند​

دل من روشن است ​

تو خواهی آمد
​

 

[*مینا*]

بی آن*که بوی تو مستم کند

بی آن*که بوی تو مستم کند​

تا ده می*شمارم​

انگشتانم گرد کمرگاه مدادم تاب می*خورند ​

و ترانه*ای متولد می*شود​

که زاده*ی دست*های توست-​

شاعرم
​

به از تو سرودن معتادم​

 

[*مینا*]

نمی*دانم باران چیست
اندوه آب*های سیاه را ندیده*ام که به دریا می*ریزند
عطر شبانه*ی ماه را نشنیده*ام
که یانیس ریتسوس
در آتش شعرهایش می*بویید
و زخم شانه*ی بایرون
که شعله کشان
از کرانه*ی استانبول می*گذشت
نمی*دانم سیبری تا کجاست
سوراخ تلخ سر انگشت فرانکو را ندیده*ام
که در قطرات خون لورکا می*سوخت
بره*ی عیسا را اما دیده*ام
که از دهان تو شیر می*نوشید
برق ستاره*ی ترس خورده را که از تب و تابت فرو می*پاشید
لبخندت را دیده*ام
که مرا متولد می*کند
بر کرانه*ی بادها از من
مجسمه*ای از شن می*سازد
و به آب*ها فرمان پراکندن می*دهد

ای شکوفه*ی خاموش
در برف آخر اسفند
در پیراهن نازکت گرمم کن

 

[*مینا*]

بگذار سنگی را ببوسم

که دیگر سنگ*ها را سوئی زد
تا خون لورکا
بر سینه*ی او بریزد.

بگذار لیموئی را ببوسم
که رفت و در ترانه*ی لورکا نامش را نوشت.

بگذار جلیقه*ی نازکی را ببوسم
که گمان می*کرد
بر سینه*ی گرمش ضد گلوله*ئی خواهد شد.

اما ماه ماه
تو چرا خیره خیره نگاه کردی و چیزی نگفتی
آسمان را برای چه روشنی بخشیدی
تا گلوله سربازها سینه*ی او را بهتر ببیند
و حالا آمدی
در آسمان گل آلوده*ی تهران و چه را می*جوئی!

برو ماه ماه
برو که پشیمانی سودی ندارد
برو، بر دو زانو بنشین، زاری کن

برو، تاریکی بهتر

از نوری که اتاق فرانکو را روشن می*کند.

 

[*مینا*]

دوستت دارم
و پنهان کردن آسمان پشت میله*های قفس آسان نیست .آن*چه که پنهان می*ماند خون است خون است و عسل که به نیش زنبوری آشکار می*شود . دوستت دارم و نقشه*یی از بهشت را می*بینم دورادور با دو نهر از عسل که کشان کشانخود را به خانه من می*رسانند.

 

[*مینا*]

نهنگان خواب می*بینند

به هیئت زنبور در آمده*اند
و بوی ناب عسل می*دهند.

زنبوران خواب می*بینند
در اقیانوسی از شکوفة نارنج
ترانة بندری می*خوانند.

ترانة بندری خواب می*بیند
اسکله*ها پهلویش را زخم می*زنند
و زیر سایة تبریزی*ها
خود به مداوای خود مشغول*اند.

اسکله*ها خواب می*بینند
مست می*کنند
به خیابان می*ریزند
و جز زنان خیابانی همه را غرق می*کنند.

زنان خیابانی خواب می*بینند
در کلاس* اول ابتدائی نشسته، به حرف معلم*شان گوش
می*دهند،...

چه قیامتی
چه قیامتی

مدرسه*ها به خلوت من هجوم می*آورند
به خیابان پناه می*برم
به کام نهنگ گرسنه*ئی
که خود را به خواب زده
و انتظار مرا می*کشد.

 

[*مینا*]

جنون ادواری سال است
پيرهنش را ريز ريز می*كند
در ملافه*ای به سفيدی برف
خواب می*رود
با انگشتانی
كه از لبه تخت بيرون است

 

[*مینا*]

در کف*مان کلیدی است
که قفلش راگم کردیم. آبی در هواستکه مَشربه*یی نداریم. کلماتی که مدادی نداریم. آوازی که دهانی نداریم. ساعتی بی عقربه. دستیو تنی نداریم. آیا زمان به انتظار کسی خواهد ماند
با سوزنبانی که در جوانی خود مرده است.