Welcome!

By registering with us, you'll be able to discuss, share and private message with other members of our community.

SignUp Now!

دختران دهه 60 و مادر شدن!

  • نویسنده موضوع eLOy
  • تاریخ شروع
  • Tagged users هیچ

اطلاعات موضوع

Kategori Adı روابط اجتماعی
Konu Başlığı دختران دهه 60 و مادر شدن!
نویسنده موضوع eLOy
تاریخ شروع
پاسخ‌ها
بازدیدها
اولین پسند ارسالی
Son Mesaj Yazan eLOy

eLOy

مدیر کل انجمن
تاریخ ثبت‌نام
Jun 21, 2013
ارسالی‌ها
8,741
پسندها
14,844
امتیازها
113
سن
41
محل سکونت
TeHrAn
وب سایت
www.biya2forum.ir
تخصص
نقاشی و خوشنویسی
ماه تولد

اعتبار :



دختران دهه 60 و مادر شدن!









دهه شصتی عنوانی است که با پشت سرگذراندن دوران نوجوانی این دهه بر سر زبان ها افتاد؛ نسلی که موقعش بود، نسل دیگری را تحویل جامعه ایران دهد اما انگار ترجیح داد این وظیفه را به نسل قبل و بعد از خود بسپارد.






متولد 1360 است. اسفند امسال نیز که بگذرد بیش از 30سال از زندگی اش گذشته است و او به عنوان یک معلم ورزش در شهر خودشان روزها را به مدرسه و سالن های ورزشی می رود و شب ها را در خانه کنار پدر یا مادرش یا تنها سریال های تلویزیونی تماشا می کند. رویا یک دختر معمولی در میان دیگر زنان و دختران کشور است و خودش می گوید: «همه آنچه در این سال*ها در زندگی تجربه کرده از او یک دهه شصتی ساخت.»

دهه شصتی عنوانی است که با پشت سر گذراندن دوران نوجوانی این دهه بر سر زبان ها افتاد؛ نسلی که موقعش بود، نسل دیگری را تحویل جامعه ایران دهد اما انگار ترجیح داد این وظیفه را به نسل قبل و بعد از خود بسپارد. به طوری که حتی در پیش بینی های جمعیتی نیز دست برد و همه چیز آنگونه که انتظار می رفت، نشد. این دختران آنگونه که انتظار می رفت هنوز تبدیل به «مادران نمونه آینده» جامعه نشده اند و همچنان جمعیت زیادی از آنان مجرد است.

سرشماری سال 90 نشان داد، جمعیت زنان نیمه اول دهه60 در حال حاضر بیشتر از نیمه دوم آن و همچنین دهه بعد و قبل از خود است. بر اساس این سرشماری ﻣیﺎﻧﮕیﻦ ﺳﻨی جمعیت زنان کشور 30 سال است. تیام برخلاف اسمش با چشمان آبی رنگ و موهای روشنش یکی از متولدین نیمه اول دهه60 است، بیشتر دوران نوجوانی اش با بیماری مادر و بعد فوت او سپری شد.

او در حال حاضر از ایران رفته است و مشغول کار در یکی از شهرهای آمریکاست اما گاهی به نظر می رسد نوعی تنهایی دهه شصتی به سراغش می آید و می گوید: «همه زندگی می خواستم که بهترین دوست برای دوستانم، بهترین دانش آموز برای مدرسه، بهترین خواهر برای خواهر و برادرانم و بهترین فرزند برای پدر و مادرم باشم. اما امروز می بینم که تنها هستم و آنها به بهترین بودن من توجهی نکردند.»

این دختران مهم ترین بخش جمعیت کشور را تشکیل می دهند و بر اساس آمارها جزو 30درصدی جمعیت مجرد زنان کشور هستند و به نظر می رسد کمتر از کم سن و سال های خود انگیزه ای برای ازدواج دارند. این امر موجب شده تا جدول های آماری جمعیت و ازدواج در ایران به شکل دیگری دربیایید. اگرچه از تعداد ازدواج ها در سال های اخیر کاسته نشده اما آمارها نشان می دهند این ازدواج ها عمدتا مربوط به دختران نیمه دوم دهه60 و بیشتر از آن دهه70 بوده است.

میانگین سن اولین ازدواج در بین زنان و مردان بر اساس سرشماری سال 90 در بین دختران 23سال و در بین پسران 26سال است و بر این اساس معادلات ازدواج در این سال ها چندان دور از ذهن نیست و تنها در ازدواج های مربوط به نیمه نخست دهه60 تفاوت هایی وجود دارد.

بهاره 31ساله است و کلاس های آموزشی زیبایی و پوست دارد؛ چهارسالی است که مشغول کار شده و در این سال ها برای گذراندن دوره های مختلف دایما در حال سفر به کشورهای اطراف است که برایش کار و تفریح با هم است. درآمدش خوب است و این را یکی از دلایلش برای ازدواج نکردن می داند. البته او معیارهای دیگری هم دارد و معتقد است هنوز فرد تمام و کمالی را پیدا نکرده است. درمورد این تفاوت می گوید: «فکر می کنم معیارهای نسل ما با نسل جدید برای انتخاب همسر بسیار متفاوت است. بیشتر می بینم که آنها فقط می خواهند یک پسر پولدار پیدا شود و ازدواج کنند اما ما به تحصیلات، کار، طرز فکر و رفتار طرف مقابل هم خیلی اهمیت می*دهیم و عمدتا به نظرم خیلی سختگیرتر هستیم یا شده ایم!»

پدرها و مادرهایی که زود پیر شدند

به نظر می رسد دختران متولد 66 به بعد کشور با رسیدن به سن ازدواج، آن را به عنوان یکی از معیارهای زندگی خود قرار داده اند در حالی که دختران بزرگ تر از آنان هنوز زیر بار این مسوولیت نرفته اند. نجمه و سمیرا در کافه ای مشغول صحبت در مورد دوران نوجوانی و کودکی شان هستند. هردو با وجود مجردبودن از شرایط خود چندان نیز ناراضی نیستند و دوستان همسن شان که ازدواج کرده اند را نیز چندان موفق نمی دانند.

نجمه بیشتر به خانواده اش رسیدگی می کند و می گوید: «نمی دانم چرا پدر و مادرهای ما خیلی زودتر از پدرها و مادرهایشان گرفتار بیماری ها شدند. دایما برای درد قلب پدرم یا درد پای مادرم باید مراقبشان باشم و می بینم که تنها من این شرایط را ندارم؛ بقیه هم سن و سال های من هم همین طورند. خانواده هایمان هم کاملا از ما انتظار دارند و انگار همه امورشان را به ما سپرده اند.»

سمیرا در جواب نجمه می گوید: «خب این به خاطر همین است که ما ازدواج نکرده ایم و نه آنها کسی را جز ما دارند و نه ما جز آنها کسی را داریم.» اما نجمه این حرف دوستش را قبول نمی کند و ادامه می دهد: «آخر مگر ما فرصت ازدواج هم داشتیم؟ حتی به خودمان هم فکر نمی کنیم چه برسد به کس دیگر، همه فکرمان خانواده و پاسخ گفتن به آنهاست.» سمیرا نیز به نشانه تایید سری تکان می دهد و زیر لب می گوید: «نه وقت نکردیم.»

سمانه هنوز از «بله» گفتن دخترخاله متولد 72 خود به پسر هم دانشگاهی اش متعجب است. او که خود متولد 61 است، می گوید البته خیلی از دوستانش هم ازدواج کرده اند و مخالف ازدواج نیست اما اصرار چندانی هم برای این مساله ندارد و معتقد است هنوز فرصت هست. یادش می آید در سال های نوجوانی، همان سال های پراسترس و فشار برای گذر از سد کنکور یک روز با کنجکاوی مثل همه دختران دیگر کلاسشان سعی می کردند به دفتر مدرسه سرک بکشند.

آن روز یکی از همکلاسی هایی که وسط سال یکباره به عقد پسردایی اش درآمده بود، در اتاق مدیر سعی می کرد تا برای ادامه تحصیلش در مدرسه اجازه بگیرد: «تازه می خواستیم ببینیم ابروهایش را که برداشته، چه شکلی شده، با مادرش آمده بود تا اجازه بگیرد اما مدیر به هیچ عنوان قبول نکرد. معتقد بودند برای دختران دیگر بدآموزی دارد چنین دختری در مدرسه باشد.»

به گفته خودش آن زمان این چیزها عیب بوده و مهم ترین حسن برای یک دختر گذراندن دانشگاه و داشتن تحصیلات بود: «ما همیشه به فکر درس خواندن بودیم اصلا خجالت می کشیدیم به ازدواج فکر کنیم، چقدر غرورداشتیم، پاسخمان در برابر هر درخواست ازدواجی فقط «نه» بود. تازه سال های آخر دانشگاه بعضی هایمان دیگر کم کم سروگوششان می جنبید.»

بر اساس آخرین آمار سازمان ثبت احوال از ازدواج بین گروه های سنی مختلف زن و مرد که پاییز امسال منتشر شد و گزارش خبرآنلاین، 47 درصد از این ازدواج ها مربوط به گروه سنی 25سال به بالاست و 53 درصد یعنی بیش از نیمی از ازدواج ها مربوط به دختران کمتر از 24سال با پسران 20 تا 29ساله بوده است.

«سرمایه من در زندگی تنها یک قلب مهربان است و می دانم باید با آن تا انتهای زندگی ام بروم.» زیباست و هیچ چیز نمی تواند موجب انکار این زیبایی شود، چشمان خندان یک دختر افغان که در میان صورتی شیرین و مشتاقش برای صحبت کردن قرار گرفته است. سال 1362 و بعد از مهاجرت خانواده اش به ایران در کشور متولد شده است. مانند هم نسلان خودش است و تقریبا همه دوستانش ایرانی هستند که از مدرسه و دوران دانشگاه با آنها در رفت و آمد است. در یکی از مطب های شهر اهواز کار می کند و کارش مرتبط با رشته تحصیلی اش رادیولوژی است.

می گوید در سال های دانشگاه در شهر مشهد به خاطر مشغله*های فکریاش در مورد خانواده به خواستگارانش جواب رد داده است. با وجود آنکه یک برادر بزرگ تر از خود و دو برادر و یک خواهر کوچک تر از خود دارد اما بیشتر بار روحی و فکری خانواده را خودش به دوش می کشد: «نمی دانم در چه فکرهایی بودم، اصلا اسم خواستگاری که می آمد می گفتم پس پدر و مادرم چه کار کنند. الان هم می گویم هرچه خدا بخواهد.»

آموزش ترحم و دلسوزی


اگرچه بسیاری از این دختران همه متعلق به یک دهه هستند اما آمارها نشان از آن دارد که میان رفتارها و اعتقادات دختران نیمه اول دهه60 با نیمه دوم آن تفاوت بسیاری وجود دارد. شاید از جنگ چیزی جز صداهای مبهم و خاطرات پراکنده به یاد ندارند اما دوران کودکی و مدرسه شان دقیقا همزمان با دوران جنگ و بعد از جنگ بود. وسایل و امکانات این دوره محدود بود.

فاطمه متولد 65 و از یک خانواده مذهبی است و به یاد دارد: «هر وقت مدادرنگی یا دفتر نو برایم می خریدند ناراحت بودم، دایما فکر می کردم باید یاد بچه های فلسطینی باشم که در جنگ هستند و الان از این مداد رنگی ها ندارند. گاهی خودم هم فکرهایم را باور نمی کنم ولی در آن زمان اینگونه بود دیگر.» گذران زندگی با کوپن های خرید دولتی، دفترهای یک شکل با عکس یک گل مشکی روی جلد، کارتون هایی که همه از دلسوزی، از دست دادن پدر و مادر و تنهایی سخن می گفت بخشی از خاطرات کودکی دختران و پسران این دهه است.

شیدا در شبکه اجتماعی خودش می نویسد: «والدین شما هم بعد از خوردن یک غذای خوشمزه و گرانقیمت سعی می کنند خاطرات فقر و نداری دوران بچگی خود را به یادتان بیاورند.» او نیز معتقد است: «دهه60، چه دختر چه پسر، همه زندگی شان شاید چندان سخت نبوده اما ویژگی های خاص خود را داشت.» آنها در هر دوره یا چندسال، شرایط بسیار متفاوتی را در جامعه تجربه کرده اند. تمام شدن جنگ و در عوض رشد پله پله اقتصادی کشور، نوعی شور و هیجان در دوران اصلاحات، در دوران نوجوانی و کمی در دوران جوانی و دانشگاه، تحصیل برای بهتربودن، مفیدبودن، کارکردن برای متکی نبودن به خانواده و بعد سقوط پله پله اقتصادی، فرهنگی و... یا حتی بازنشستگی و خستگی پدرها و مادرها که رنگ دیگری می گرفت.




گردآوری : گروه خبر سیمرغ

www.seemorgh.com/news

منبع:farsnew.com
 
بالا پایین