یادگیری در سرزمین مجازی (4)

[Ops]

مدارس هوشمند در ایران
نیمکت را بگیر 20 را نه!

اساسی ترین نقش آموزش الکترونیک در سیستم آموزشی می تواند در مدارس آن سیستم باشد. نفوذ الکترونیک به سیستم آموزشی ایران هم کم کم به مدارس کشور راه یافته است.

طرح راه اندازی مدارس هوشمند یا smart school اولین بار در کشور مالزی به اجرا در آمد و قرار شد تا سال 2020 تمامی مدارس این کشور به صورت هوشمند اداره شوند اما در کشور ما این طرح از سال 86 و با راه اندازی اولین مدرسه هوشمند در مقطع ابتدایی اجرایی شد.
اگر چه تعدادی مدرسه آن هم در مقطع دبیرستان در تهران طرح کلاس هوشمند را به صورت پایلوت اجرا کرده اند و حتی آموزش و پرورش و وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات طی تفاهمنامه ای طرح اتصال 50 هزار مدرسه به شبکه رشد را در قالب طرح مدارس هوشمند کلید زدند اما بهره گیری از فناوری های نوین در تمامی سطوح مدارس ابتدایی برای اولین بار در کشور از سوی پیشتازان کامپیوتر ایران و با حمایت های معنوی وزارت آموزش و پرورش شکل گرفت.
سال گذشته شعبات جدید نخستین مدرسه هوشمند با ساختار الکترونیکی افتتاح شد و هم اکنون به غیر از مدارس مقطع ابتدایی دختران و پسران در تهران، نمایندگی این مدارس در شهرهای آمل، کرمان و ساری آغاز به کار کرده است.
مدارس هوشمند چه می کنند؟

مدارس هوشمند هم مانند دیگر وسایل الکترونیکی هوشمند سوار بر اسب ارتباطات و فناوری اطلاعات شده اند و سعی می کنند نقش مدارس حضوری را به صورت مجازی و کامل تر بازی کنند. در این مدارس آموزش منحصر به معلم نیست و دانش آموز نقش اساسی در آموختن مباحث علمی دارد. در مدارس هوشمند،‌ معلمان می توانند به جای اینکه تلاش کنند پاسخی برای پرسش های دانش آموزان پیدا کنند،‌ از آنها بخواهند پاسخ پرسش هایشان را در اینترنت پیدا کنند و برای بقیه بازگو کنند. ارتباط والدین با مدرسه از طریق کامپیوتر انجام می گیرد و این امکان برای والدین وجود دارد که از طریق اینترنت با مدیر یا معلمان مدرسه ارتباط برقرار کنند و از وضعیت تحصیلی فرزند خود آگاه شوند. کتابخانه های این مدرسه یک کتابخانه الکترونیکی است و دانش آموز می تواند به صورت آن لاین از آن استفاده کنند. مسلماً دانش آموز امروزی که بازی رایانه ای را به بازی در کوچه و خیابان ترجیح می دهد می تواند گرایش بیشتری به سمت مدارس هوشمند داشته باشد با این نیاز که اطلاعاتش در مورد چگونگی این مدارس هم برای خودش و هم برای خانواده اش بیشتر شده و از مزایای آن با خبر شود و این امر هم بدون فرهنگ سازی امکان پذیر نیست. در این صورت مدارس هوشمند از وابستگی های روزانه دانش آموزان امروزی خواهد شد.
دانش آموز ایرانی و داستان معلم بالای سر

البته این روزها کارشناسان فناوری اطلاعات تأکید بر این دارند که آموزش الکترونیکی لازمه مدارس ایران است و این کارشناسان،‌مشاوران تحصیلی نیز هستند که در برخی از موارد تحصیل حضوری را به مدارس هوشمند ترجیح می دهند. بعضی از این مشاوران معتقدند حضور معلم بالای سر دانش آموزها تأثیر بیشتری بر یادگیری آنها دارد. بهنام فیروزی از آن مشاوران تحصیلی است که آموزش الکترونیک را مؤثر بر موفقیت دانش آموزهای ایرانی نمی داند او معتقد است پیشرفت الکترونیکی، آموزش حضوری و گچ و تخته سیاه را کمرنگ نکرده است. این مشاور تحصیلی می گوید در حضور استادان و معلمان مواردی رعایت می شود که در فراگیری دانش آموزان تأثیر زیادی دارد. اما در آموزش الکترونیکی فراگیری متفاوت است. البته او در بخشی از اظهار نظرهایش، ‌ترجیح آموزش الکترونیکی و آموزش حضوری بر یکدیگر را بسته به روحیه دانش آموز می داند و مثال می زند: بسیاری از دانش آموزان زبان انگلیسی را تنها سر کلاس یاد می گیرند اما برخی ها هم هستند که با استفاده از سی دی های آموزش زبان انگلیسی این درس را فرا می گیرند. فیروزی همچنین در مورد آموزش الکترونیکی معتقد است: این آموزش هم مزایای دارد که آموزش حضوری از آنها برخوردار نیست. این آموزش که از طریق رسانه و ابزارهای چند رسانه ای انجام می شود می تواند با تکرار بر دانش آموز تأثیرگذار باشد. به این معنا که هرگاه دانش آموز قسمتی از بحث را متوجه نشد با تکرار آن قسمت می تواند مشکلش را حل کند. این مشاور تحصیلی همچنین تأکید می کند:« آموزش الکترونیکی در ایران هنوز جایگاه خود را نیافته و نقش کمرنگی در مدارس ما دارد، اگر این روش آموزشی روزی در ایران پیشرفت کند شاید نقش و تأثیر بیشتری بتواند در یادگیری دانش آموزهای ایرانی بازی کند. اینها نظر یک مشاور تحصیلی بود که بر نظر دانش آموزان و والدین آنها در حرکت به سمت آموزش الکترونیکی بسیار تأثیرگذار است. برای اینکه قشر دانش آموز در ایران نظر مثبتی به E – LEARNING داشته باشند در کنار بستر سازی برای این روش آموزشی در مدارس نیازمند فرهنگ سازی آن نیز وجود دارد که یکی از راه های فرهنگ سازی آموزش الکترونیک ترغیب مشاوران تحصیلی به مطالعه بیشتر در این زمینه و جذب بیشتر آنها به این سمت است.