Ops
مــدیـر بـازنشـسـتـه
- تاریخ ثبت‌نام
- Jan 24, 2014
- ارسالی‌ها
- 10,600
- پسندها
- 3,164
- امتیازها
- 113
- محل سکونت
- AhWaZ
- تخصص
- SheYtOni
- دل نوشته
- :)
- بهترین اخلاقم
- MehRabOni
- سیم کارت
-
- تیم ایرانی مورد علاقه
-
- تیم باشگاهی مورد علاقه
-
- تیم ملی مورد علاقه
-
دانشگاه های مجازی در ایران
هیچ چی کافه دانشگاه نمی شه
بعد از به وجود آمدن دانشگاه پیام نور و استقبال نه چندان زیاد دانشجویان از این دانشگاه، حالا نوبت به حضور دانشگاه های مجازی سوار بر فناوری اطلاعات بود. در پایان دهه 70 آموزش مجازی در دستور کار دانشگاه تهران قرار گرفت و پروژه هایی تحت این عنوان آغاز شد.
در سال 1380 سایت آموزش مجازی دانشگاه تهران با ارائه نه درس برای دانشجویان روزانه دانشگاه راه اندازی شد و از نیمسال اول، تحصیلی همان سال، بهره برداری از آن آغاز شد. در همان سال وزارت علوم، تحقیقات و فناوری از تأسیس دانشگاه اینترنتی خبر داد که تحت نظر آن وزارت ولی به صورت مؤسسه غیر انتفاعی نوع اول، در سراسر کشور خدمات آموزشی ارائه خواهد داد. اولین مرکز آموزش الکترونیک در ایران که به صورت رسمی مدرک مورد تأیید وزارت علوم را صادر کرد، مرکز آموزش الکترونیک دانشگاه علم و صنعت ایران بود. مرکز آموزش الکترونیکی دانشگاه علم و صنعت در سال 1383 تأسیس شد و برای اولین بار در کشور، اقدام به جذب دانش پذیر به صورت فراگیر در مقطع کارشناسی با ظرفیت 224 نفر با استفاده از مزیت ها و ظرفیت های آموزش الکترونیکی E- LEARNING کرد در کنار این دانشگاه دولتی، دانشکده مجازی علوم حدیث به عنوان یک دانشگاه غیر دولتی موفق شد نخستین دوره آموزشی خود را در سال 1383 در بستر شبکه اینترنت اجرا کند و پس از کسب مجوزهای قانونی لازم از سوی وزارت علوم، در سال 1384 جذب دانشجو را به صورت رسمی آغاز کرد. درحال حاضر دانشگاه های دانشگاه اینترنتی ایران، تهران، شیراز، علوم صنعت، البرز، علوم و حدیث، صنعتی شریف، اصفهان، خواجه نصیر، شهید بهشتی، تربیت مدرس، قم، دانشگاه پیام نور، برخی از واحدهای دانشگاه آزاد اسلامی و دانشگاه انتظار به صورت الکترونیکی به آموزش دانشجو پرداخته و بعد از طی دوره آموزش، مدرک تحصیلی لازم را به دانشجو ارائه می دهد این دانشگاه ها دانشجویانشان را از طریق آزمون تخصصی ای که سازمان سنجش کشور برگزار می کند می پذیرند و در خصوص مدرک این دانشگاه ها باید گفت مدرک دانشگاه های مجازی به تأیید وزارت علوم می رسد. با این مدرک، هم در دانشگاه های معتبر داخلی و هم در صورت پذیرش در دانشگاه های خارجی می توان ادامه تحصیل داد.
روش های تدریس E- LEARNING دانشگاهی
کلاس های درس در آموزش الکترونیکی دانشگاهی در جهان به سه روش زیر برگزار می شوند:
*کنفرانس ویدئویی دو طرفه: در این روش، استاد و دانشجو همدیگر را می بینند و می توانند با هم صحبت کنند. در این حالت به پهنای باند زیادی برای انتقال صوت و تصویر نیاز است. هر چند با استفاده از فنون فشرده سازی صوت و تصویر، مثل MPEG4 می توان پهنای باند را تا حدود 256 کیلو بایت کاهش داد.
*کنفرانس صوتی دو طرفه: برخلاف کنفرانس ویدئویی، استفاده از صوت به همراه تصاویر جانبی برای آموزش از راه دور، بهتر است. چون توجه دانشجو سیستم استاد و دانشجویان تصویر را نمی بینند، آنها فقط اسلایدها را می بینند و صدای همدیگر را می شنوند. در این سیستم به پهنای باند کمی، حدود 32 کیلو بایت بر ثانیه از هر طرف مورد نیاز است.
*روش دیداری ـ شنیداری: در این روش از ترکیب دو روش قبل استفاده می شود. هر وقت استاد اسلاید ندارد، تصویرش نمایش داده می شود و هر وقت مطلبی با اسلاید بیان می شود، فقط اسلاید و صدای او شنیده می شود. صدا و تصویر دانشجویان نیز با نظر استاد نمایش داده می شود. این روش قابلیت های دو شیوه قبل استفاده شده است، هر چند از پهنای باند به صورت مناسب استفاده نمی شود.
اینها روش های همزمانی هستند که در آن استاد و دانشجو به صورت همزمان تدریس و تحصیل می کنند اما در دانشگاه های ایرانی بیشتر از روش های غیر همزمانی استفاده می کنند که شامل روش های زیر است:
*استفاده از ضبط ویدئویی: این روش، از روش های قدیمی آموزش از راه دور است. در این حالت، کلاس درس استاد با استفاده از نوارهای ویدئویی یا سی دی های صوتی ـ تصویری ضبط می شود و در اختیار دانشجو قرار می گیرد. هزینه این روش بسیار کم است.
*تدریس و تکثیر با استفاده از سی دی های آموزشی: در این روش از برنامه کامپیوتری برای فهم درس و شبیه سازی محیط آزمایشگاهی استفاده می شود. هزینه این روش هم کم است اما به نسبت ضبط ویدئویی هزینه بیشتری دارد.
*استفاده از WEB casting : استفاده از وب در آموزش از راه دور، یکی از ابزارهای مؤثر آموزشی به شمار می آید که می تواند تمام محیط های متنی، صوتی و ویدئویی را ترکیب کند.
دانشجوی الکترونیکی ایرانی چه می گوید:
معضلات آموزش الکترونیکی در دانشگاه های ایران متفاوت با کشورهای دیگر دنیاست و بر همین اساس دانشجوی الکترونیکی ایرانی هم دغدغه هایی متفاوت با دانشجو های مجازی دیگر جاهای دنیا را دارد. دانشجوی ایرانی که از راه الکترونیک تحصیل می کند تنها در برخی از دانشگاه ها می تواند تحصیل کند. برای تحصیل از راه دور نیازمند پهنای باندی در حدی که بتواند از مفاد درسی ارائه شده در سایت دانشگاهش استفاده کند، است که متأسفانه این پهنای باند را به سختی و با هزینه زیادی باید به دست آورد. از دیگر مشکلات دانشجوی الکترونیکی ایرانی باید به روز نبودن مطالب درسی اشاره کرد. این در حالی است که از مزایای آموزش الکترونیکی به روز بودن اطلاعات را نام برد، اما در ایران این مهم انجام نمی شود. این دانشجو همچنین با هر سختی و مشکلی که دوره هایش را بگذراند و مدرک را تحویل بگیرد یک مشکل اساسی برایش ایجاد می شود. این مشکل جا نیفتادن مدرک دانشگاه های مجازی در بین مراکز کاری است. در بسیاری از موارد بین این دانشجو و دانشجویی که از دانشگاه حضوری مدرک دریافت کرده تبعیض قائل می شوند. با وجود این معضلات، دانشجویان ایرانی ای که به صورت الکترونیک تحصیل می کنند بر حسب شرایطی که دارند و همچنین نفوذ تکنولوژی به زندگی شان، آموزش الکترونیکی را به آموزش حضوری ترجیح می دهند. حال می توان حدس زد اگر مشکلات حال حاضر دانشگاه های مجازی حل شود تعداد داوطلبان آموزش الکترونیکی در دانشگاه های ایران چند برابر خواهد شد.
هیچ چی کافه دانشگاه نمی شه
بعد از به وجود آمدن دانشگاه پیام نور و استقبال نه چندان زیاد دانشجویان از این دانشگاه، حالا نوبت به حضور دانشگاه های مجازی سوار بر فناوری اطلاعات بود. در پایان دهه 70 آموزش مجازی در دستور کار دانشگاه تهران قرار گرفت و پروژه هایی تحت این عنوان آغاز شد.
در سال 1380 سایت آموزش مجازی دانشگاه تهران با ارائه نه درس برای دانشجویان روزانه دانشگاه راه اندازی شد و از نیمسال اول، تحصیلی همان سال، بهره برداری از آن آغاز شد. در همان سال وزارت علوم، تحقیقات و فناوری از تأسیس دانشگاه اینترنتی خبر داد که تحت نظر آن وزارت ولی به صورت مؤسسه غیر انتفاعی نوع اول، در سراسر کشور خدمات آموزشی ارائه خواهد داد. اولین مرکز آموزش الکترونیک در ایران که به صورت رسمی مدرک مورد تأیید وزارت علوم را صادر کرد، مرکز آموزش الکترونیک دانشگاه علم و صنعت ایران بود. مرکز آموزش الکترونیکی دانشگاه علم و صنعت در سال 1383 تأسیس شد و برای اولین بار در کشور، اقدام به جذب دانش پذیر به صورت فراگیر در مقطع کارشناسی با ظرفیت 224 نفر با استفاده از مزیت ها و ظرفیت های آموزش الکترونیکی E- LEARNING کرد در کنار این دانشگاه دولتی، دانشکده مجازی علوم حدیث به عنوان یک دانشگاه غیر دولتی موفق شد نخستین دوره آموزشی خود را در سال 1383 در بستر شبکه اینترنت اجرا کند و پس از کسب مجوزهای قانونی لازم از سوی وزارت علوم، در سال 1384 جذب دانشجو را به صورت رسمی آغاز کرد. درحال حاضر دانشگاه های دانشگاه اینترنتی ایران، تهران، شیراز، علوم صنعت، البرز، علوم و حدیث، صنعتی شریف، اصفهان، خواجه نصیر، شهید بهشتی، تربیت مدرس، قم، دانشگاه پیام نور، برخی از واحدهای دانشگاه آزاد اسلامی و دانشگاه انتظار به صورت الکترونیکی به آموزش دانشجو پرداخته و بعد از طی دوره آموزش، مدرک تحصیلی لازم را به دانشجو ارائه می دهد این دانشگاه ها دانشجویانشان را از طریق آزمون تخصصی ای که سازمان سنجش کشور برگزار می کند می پذیرند و در خصوص مدرک این دانشگاه ها باید گفت مدرک دانشگاه های مجازی به تأیید وزارت علوم می رسد. با این مدرک، هم در دانشگاه های معتبر داخلی و هم در صورت پذیرش در دانشگاه های خارجی می توان ادامه تحصیل داد.
روش های تدریس E- LEARNING دانشگاهی
کلاس های درس در آموزش الکترونیکی دانشگاهی در جهان به سه روش زیر برگزار می شوند:
*کنفرانس ویدئویی دو طرفه: در این روش، استاد و دانشجو همدیگر را می بینند و می توانند با هم صحبت کنند. در این حالت به پهنای باند زیادی برای انتقال صوت و تصویر نیاز است. هر چند با استفاده از فنون فشرده سازی صوت و تصویر، مثل MPEG4 می توان پهنای باند را تا حدود 256 کیلو بایت کاهش داد.
*کنفرانس صوتی دو طرفه: برخلاف کنفرانس ویدئویی، استفاده از صوت به همراه تصاویر جانبی برای آموزش از راه دور، بهتر است. چون توجه دانشجو سیستم استاد و دانشجویان تصویر را نمی بینند، آنها فقط اسلایدها را می بینند و صدای همدیگر را می شنوند. در این سیستم به پهنای باند کمی، حدود 32 کیلو بایت بر ثانیه از هر طرف مورد نیاز است.
*روش دیداری ـ شنیداری: در این روش از ترکیب دو روش قبل استفاده می شود. هر وقت استاد اسلاید ندارد، تصویرش نمایش داده می شود و هر وقت مطلبی با اسلاید بیان می شود، فقط اسلاید و صدای او شنیده می شود. صدا و تصویر دانشجویان نیز با نظر استاد نمایش داده می شود. این روش قابلیت های دو شیوه قبل استفاده شده است، هر چند از پهنای باند به صورت مناسب استفاده نمی شود.
اینها روش های همزمانی هستند که در آن استاد و دانشجو به صورت همزمان تدریس و تحصیل می کنند اما در دانشگاه های ایرانی بیشتر از روش های غیر همزمانی استفاده می کنند که شامل روش های زیر است:
*استفاده از ضبط ویدئویی: این روش، از روش های قدیمی آموزش از راه دور است. در این حالت، کلاس درس استاد با استفاده از نوارهای ویدئویی یا سی دی های صوتی ـ تصویری ضبط می شود و در اختیار دانشجو قرار می گیرد. هزینه این روش بسیار کم است.
*تدریس و تکثیر با استفاده از سی دی های آموزشی: در این روش از برنامه کامپیوتری برای فهم درس و شبیه سازی محیط آزمایشگاهی استفاده می شود. هزینه این روش هم کم است اما به نسبت ضبط ویدئویی هزینه بیشتری دارد.
*استفاده از WEB casting : استفاده از وب در آموزش از راه دور، یکی از ابزارهای مؤثر آموزشی به شمار می آید که می تواند تمام محیط های متنی، صوتی و ویدئویی را ترکیب کند.
دانشجوی الکترونیکی ایرانی چه می گوید:
معضلات آموزش الکترونیکی در دانشگاه های ایران متفاوت با کشورهای دیگر دنیاست و بر همین اساس دانشجوی الکترونیکی ایرانی هم دغدغه هایی متفاوت با دانشجو های مجازی دیگر جاهای دنیا را دارد. دانشجوی ایرانی که از راه الکترونیک تحصیل می کند تنها در برخی از دانشگاه ها می تواند تحصیل کند. برای تحصیل از راه دور نیازمند پهنای باندی در حدی که بتواند از مفاد درسی ارائه شده در سایت دانشگاهش استفاده کند، است که متأسفانه این پهنای باند را به سختی و با هزینه زیادی باید به دست آورد. از دیگر مشکلات دانشجوی الکترونیکی ایرانی باید به روز نبودن مطالب درسی اشاره کرد. این در حالی است که از مزایای آموزش الکترونیکی به روز بودن اطلاعات را نام برد، اما در ایران این مهم انجام نمی شود. این دانشجو همچنین با هر سختی و مشکلی که دوره هایش را بگذراند و مدرک را تحویل بگیرد یک مشکل اساسی برایش ایجاد می شود. این مشکل جا نیفتادن مدرک دانشگاه های مجازی در بین مراکز کاری است. در بسیاری از موارد بین این دانشجو و دانشجویی که از دانشگاه حضوری مدرک دریافت کرده تبعیض قائل می شوند. با وجود این معضلات، دانشجویان ایرانی ای که به صورت الکترونیک تحصیل می کنند بر حسب شرایطی که دارند و همچنین نفوذ تکنولوژی به زندگی شان، آموزش الکترونیکی را به آموزش حضوری ترجیح می دهند. حال می توان حدس زد اگر مشکلات حال حاضر دانشگاه های مجازی حل شود تعداد داوطلبان آموزش الکترونیکی در دانشگاه های ایران چند برابر خواهد شد.