باکویه شیرازی یا علی ابوعبدالله ابن باکویه مشهور به باباکوهی، از شاعران ایرانی است. در۲۵ مهرماه ۱۳۹۲ طرح بازسازی و مرمت آنجا بررسی گردید و از تاریخ اول آبانماه قرار است پس از مرمت ومقاوم سازی به فضای گردشگری - باستانی -تفریحی تبدیل خواهد شد. این فضا توسط گروهی جوان مرمت و فضا سازی خواهد شد.بنا بر نظری: باباکوهی شاعر نبوده و هرگز شعری نگفته و دیوانی که به او نسبت داده‌اند متعلق به صوفی دیگری است که ظاهراً در قرن نهم و دهم هجری می‌زیسته و گاهی کوهی و زمانی انسان تخلص می‌کرده و نباید او را به ابن باکویه که از مشایخ بزرگ قرن پنجم بوده‌است اشتباه کرد زیرا علاوه بر این که اشعار دیوان باباکوهی از حیث سبک و انشاء مناسب با آثار شاعران قرن نهم ودهم است بعضی مضامین و حتی پاره‌ای از غزلیات حافظ را اقتباس و استقبال کرده‌است. شاید این کوهی شاعر، روزگاری بر سر مزار ابن باکویه به عزلت و گوشه نشینی پرداخته و در همانجا مرده و مدفون شده و دیوانش هم به عنوان دیوان باباکوهی منتشر گردیده‌است. مطابق استقصای مرحوم علامه قزوینی، قدیمی‌ترین نسخه این دیوان در سال ۱۰۸۸ یعنی بیش از ۶۵۰ سال بعد از ابن باکویه نوشته شده و فعلاً در موزه بریتانیا است. اولین مرتبه مرحوم رضاقلی خان هدایت در ریاض العارفین که در سال ۱۲۶۰ تألیف شده ذکری از باباکوهی شاعر کرده وگرنه تذکره‌نویسان پیشین هیچ‌کدام نه از او یاد کرده‌اند و نه ابن باکویه را صاحب قریحه شاعری می‌دانسته‌اند. به هر حال باباکوهی شاعر صوفی غیر از ابن باکویه‌است و عبدالله محمدبن باکویه یا باباکوهی که مردم شیراز او را از قرن پنجم می‌شناسند وعرفا او را از اولیاء و مردان بزرگ می‌دانند آن پیر مرادی است که در سال ۴۴۰ برفراز کوه صبوی شیراز درگذشته است.
