شهادت حضرت علی اصغر علیه السلام ,

[sting]

بشتاب ای عمو جان، در خیمه قحط آب استاصغــــر فتاده مدهوش، در دامن رباب استشد آب اگــــــــــــر میسر، اول بده به اصغرکاین طفل ناز پــرور، از تشنگی کباب است





شش مـــــــــــــــاه ام دست دعا بالا گرفته امشـــب علی اصغرم احیا گرفتهامشب علی دارد به کف هم جـــان و هم دل فــــــردا تبسم می زند بر تیر قاتلامشـــب بــــــــرایت دیـــــــدۀ سقا بگریَد فــــــردا کنار کُشته ات بابا بگریدگهواره را از اشک خود می شوید اصغر آهسته با خدا سخن می گوید اصغر



​

غـم مخور ای آخرین سرباز من غم مخــور ای بهترین همراز منغـم مخو ای کودک خاموش من قتلــــــگاهت می شود آغوش منغم مخور ای کودک دُردی کشَم من خودم تیر از گلویت می کشَمدر حـرم زاری مکن از بهر آب که خجالت می کشم من از ربابمن بــــــرم تا آنکه سیرابت کنم بــــــا خَدنگ حرمله خوابت کنم​

​

گهــــــــواره را زینت کنم که شاید اصغــــــر دوباره در حرم بیایدبنشینم و دعا کنم، خدا خدا خدا کنم ششماهــــــــــۀ من، دُردانه منبــــــــــــــــالا بگیرم پردۀ حرم را از دور بینـــم روی اصغرم راطــــــــــــــــفل صغیرم کرده غش تـــــــرسم بمیرد از عطش (2)تیـــــــــــــر از کمان حرمله پریده حلــــــــــق علی اصغرم دریدهیــــــــــــــــا رب به زهرا ی بتول قــــــــــــــــــربانیم را کن قبولهنگـــــــــــــــام لالایـــــــــی شده اصغر تمــــــــــــــــاشایی شدهششمـــــــــــــــاهۀ من، دردانۀ من ششماهۀ من، دردانــــــــــۀ من



​

 

[sting]

آخه از امشب آب رو به روی اهلبیت می بندند​

دیده ی هر كس كه با عشق تو دمخور می شود​

دائماً از لطف زهرا مادرت پُر می شود​

گوشه چشمت ناصبی را کرد مجنون الحسین​

سنگ از خیمه نشینی ِ شما دُر میشود​

وقت نفرین کردنت هم لطف نازل میکنی​

گوشه ای از مهربانیهای تو حُر میشود​

قطره ی اشکی که در داغ تو از چشمی چکید​

پیش کوثر می رود گرم تفاخُر میشود​

ما بهشتی را که میگویند اینجا دیده ایم​

درمیان روضه ات جنت تصور میشود​

معصیت یکروز حسن عاقبت را میبرد​

عشق بی تقوا سر انجامش تنفر میشود​

آخر هر روضه وقتی گریه کن ها میروند​

سهم هرگریه کن از زهرا تشکر میشود​

نوکران مخلص تو خانه دار جنت اند​

یاحسین سینه زن آجر به آجر میشود​

سرنوشت قدرنشناسان هیئت های تو​

آخرش شرح نزول "التکاثر"میشود​

زود پیرم کرد داغت ، زود مویم شد سفید​

روضه خوانی تو منجر به تکسر میشود​

بعد اسمت ناخودآگاه اشک میریزم حسین​

کاسه چشم من از خون جگر پُر میشود..​

حسین جان،حسین جان....​

می زدی تا زیر گریه می شدم بی اختیار​

با شروع هقهقت می زد رقیه زار زار​

بر نیامد چون ز مشک و آب دریا هیچ کار​

شد لبت نا خواسته بر خشکی و تاول دچار​

رفتی و حالا شدم یک مرتبه بعد تو آب​

سوخته مادر سرت بر نیزه زیر آفتاب​

غنچهء شش ماهه ام را با صف دشمن چه کار​

کرده یک تیر سه شعبه با سر و گردن چه کار​

طفلکم آخر تو را با گرمی آهن چه کار​

می کند آب فرات این روزها با من چه کار​

می دهد گهوارهء خالی تو من را عذاب​

سوخته مادر سرت بر نیزه زیر آفتاب​

​

 

[sting]

اصغرم من در بر حق سرفرازی می کنم​

از پدر با خنده ی خود دلنوازی می کنم​

می زنم گلبوسه بر تیر سه شعبه زان که من​

در جنان با محسن شش ماهه بازی می کنم​

ای پدر مانند پرچم بر سر دوشم بگیر​

تشنه ی گلبوسه تیرم در آغوشم بگیر​

خون به جای جوهر از جام بنا گوشم بگیر​

​

***​

ای اهل شرف حمله ی دیگر ببرید​

هنگامه ی خصم را به آخر ببرید​

حالا که فرات را به دست آوردید​

یک جرعه آب برای اصغرم ببرید​

​

 

[sting]

تشنگی برده ز تن تاب و ز سر هوش مرا​

تیر باید کندت مست و قدح نوش مرا​

جرعه نوشانه همه در معرکه سیر آب شدند​

بگمانم که پدر کرده فراموش مرا​

ای خدا مرحمتی کن عوض پرچم فتح​

پدرم آید و گیرد بسر دوش مرا​

حرمله منتظر و تیر بود تشنه خون​

من به خون دهم و او بدرد گوش مرا​

مادرم فاطمه آغوش گشوده است پدر​

که بگیرد ز سر دوش در آغوش مرا​

نفروشم به خدا آبروی خویش به آب​

تشنه آب نیم تا که دهد نوش مرا​

گفت یکبار دگر شاعر ژولیده پدر​

تشنگی برد ز تن تاب و ز سر هوش مرا

​

السلام ای مظهر خون و قیام​

در شداید کرده حجت را تمام​

یاد آن ساعت که کردی زیب دوش​

غنچه را ای باغبان گلفروش​

غنچه بودی اصغر و گل مادرش​

کز عطش بی شیر ماندی ساغرش​

گل برای غنچه اش بی تاب بود​

غنچه چشمش بر نگاه باب بود​

سوی میدان بردی او را ای امام​

تا کنی با بردنش حجت تمام​

طبق آن عهدی که بستی از الست​

شیر خوارت را گرفتی روی دست​

گفتی ای قوم زره بیرون شده​

در سراب بی خودی افسون شده​

بر شما گر خون من باشد مباح​

كشتن طفلی نمی باشد صلاح​

در کف او قبضه شمشیر نیست​

تشنه هست و مادرش را شیر نیست​

پس بگیرید از من و آبش دهید​

هست بی تاب و به تن تابش دهید​

از عطش بر من عزیزی می کند​

روی دستمن تلظی می کند​

بر لبانت مانده حرف ناتمام​

چون سفیر تیر شد حسن ختام​

حرمله کرد از کمان تیری رها​

تا دهد بر اصغرت آب بقاء​

از کمان آن تیر زهر آلود ، جست​

بر گلوی نازک اصغر نشست​

گوش تا گوش علی از هم درید​

تشنه اصغر روی دستش شد شهید​

تا که پرپر غنچه ات را تیر شد​

خون تو پیروز بر شمشیر شد​

کردی از خونش محاسن را خضاب​

تا کنی مظلومیت را فتح باب​

چون به خون قنداقه اش شد لاله گون​

فارغ التحصیل شد از آزمون​

​

​

 

[sting]

اصغر آمد در حرم در پیچ و تاب​

چون دل لیلا ، چو گیسوی رباب​

زین عمل در خیمه بر پا شد خروش​

شاه دین را آن خروش آمد به گوش​

آن زمان او را به غم ، افزود غم​

بار دیگر کرد آهنگ حرم​

برگرفت آن طفل را با اشک و آه​

در حرم آمد بسوی رزمگاه​

گفت : کی بیدادگر قوم عنید​

کرده اید اصحاب و انصارم شهید​

نیست بهر من معین و یاوری​

نه علمداری ، نه دیگر لشکری​

اکبرم از تیر و خنجر کشته شد​

قاسمم جسمش به خون آغشته شد​

کس ز یاران من ای قوم شریر​

نیست باقی غیر این طفل صغیر​

این هم سوز عطش بنموده غش​

کودکان را کی بود تاب عطش​

گر دهیدش جرعه آبی رواست​

ز آن که این لب تشنه مهمان شماست​

آه از آن ساعت که آن تیر از کمان​

کرد بر حلق علی اصغر ، مکان​

از جفا حلقوم آن طفل صغیر​

گشت پر خون جای آب و جای شیر

بی لبن تشنه اصغر من​

چون دلم زار و تپان اصغر من​

چنگ بر سینه بی شیر رباب​

مزن ای خسته روان اصغر من​

بر تو پیکان اجل بال گشود​

طفل نگشوده زبان اصغر من​

تشنه کامی ز لبانت پیداست​

نیست حاجت به بیان اصغر من​

رمز عشقی که من آموختمت​

مکن از خنده عیان اصغر من​

دل دشمن چو به حال تو نسوخت​

از غمت سوخت جهان اصغر من​

ترسم از آب کند سیر تو را​

این همه تیر و کمان اصغر من​

سنگدل حرمله از دیدن تو​

حلق تو کرد نشان اصغر من​

سربنه ای گل من پژمان بر خاک​

پای ننهانده بر آن اصغر من​

سوختی همچو من از داغ عطش​

بر لب آب روان اصغر من​

دفن کردم عقب خیمه گهم​

جسمت از خصم نهان اصغر من​

آه ، دشمن ز کجا یافت تو را​

که سرت زد به سنان اصغر من​

قبر تو سینه پر داغ من است​

لاله سوخته جان اصغر من​

​

​

 

[sting]

سلطان کربلا چو تمنای آب کرد​

دشمن به تیر حرمله او را جواب کرد​

نا خورده آب ، طفل رضیع حسین را​

آن تیر ظالمانه دگر سیر از آب کرد​

از سوز تشنگی که علی جانسپار بود​

دشمن ندانم از چه به کشتن شتاب کرد​

بگرفت خون حلق علی را به کف حسین​

با خون او محاسن را خضاب کرد​

از آن همه شکوفه به گلزار کربلا​

این بود گلپری که شهادت گلاب کرد​

خون می چکد ز خامه رنگین کلام تو​

بس کن حسان که شعر تو دلها کباب کرد




​

​