حسین پناهی
- نویسنده موضوع SoHeIl
- تاریخ شروع
- Tagged users هیچ
اطلاعات موضوع
SoHeIl
مــدیـر بـازنشـسـتـه
- تاریخ ثبت‌نام
- Sep 24, 2013
- ارسالی‌ها
- 4,988
- پسندها
- 268
- امتیازها
- 0
بی تو
نه بوی خاک نجاتم داد
نه شمارش ستاره ها تسکینم
چرا صدایم کردی
چرا ؟
سراسیمه و مشتاق
سی سال بیهوده در انتظار تو ماندم و نیامدی
نشان به آن نشان
که دو هزار سال از میلاد مسیح می گذشت
و عصر
عصر والیوم بود
و فلسفه
نه بوی خاک نجاتم داد
نه شمارش ستاره ها تسکینم
چرا صدایم کردی
چرا ؟
سراسیمه و مشتاق
سی سال بیهوده در انتظار تو ماندم و نیامدی
نشان به آن نشان
که دو هزار سال از میلاد مسیح می گذشت
و عصر
عصر والیوم بود
و فلسفه
SoHeIl
مــدیـر بـازنشـسـتـه
- تاریخ ثبت‌نام
- Sep 24, 2013
- ارسالی‌ها
- 4,988
- پسندها
- 268
- امتیازها
- 0
می دانی؟
یک وقت هایی باید
رویِ یک تکه کاغذ بنویسی
تعطیل است
و بچسبانی پشتِ شیشه*یِ افکارت
... ... باید به خودت استراحت بدهی
دراز بکشی
دست هایت را زیر سرت بگذاری
به آسمان خیره شوی
و بی خیال سوت بزنی
در دلت بخندی به تمام افکاری که
پشت شیشه*یِ ذهنت صف کشیده اند
آن وقت با خودت بگویی:
بگذار منتظر بمانند.
یک وقت هایی باید
رویِ یک تکه کاغذ بنویسی
تعطیل است
و بچسبانی پشتِ شیشه*یِ افکارت
... ... باید به خودت استراحت بدهی
دراز بکشی
دست هایت را زیر سرت بگذاری
به آسمان خیره شوی
و بی خیال سوت بزنی
در دلت بخندی به تمام افکاری که
پشت شیشه*یِ ذهنت صف کشیده اند
آن وقت با خودت بگویی:
بگذار منتظر بمانند.
SoHeIl
مــدیـر بـازنشـسـتـه
- تاریخ ثبت‌نام
- Sep 24, 2013
- ارسالی‌ها
- 4,988
- پسندها
- 268
- امتیازها
- 0
در مکّه دیدم ،
خدا چند سالی ست که از شهر ِ مکّه رفته و انسانها به دور ِ خویش میگردند !
در مکّه دیدم ،
هیچ انسانی به فکر ِ فقـــیر ِ دوره گرد نیست !
دوست دارد زود به خدا برسد و گناهان ِ خویش را بـــزُداید ،
غافل از اینکه آن دوره گرد ، خود ِ خدا بود !
در مکّه دیدم ، خدا نیست !
و چقدر باید دوباره راه ِ طولانی را طی کنم ، تا به خانه ی خویش برگردم
و درهمان نماز ساده ی خویش ، تصور ِ خدا را در کمک به مردم جستجو کنم...
آری ؛
شاد کردن ِ دل ِ مردم ، همانا برتر از رفتن به مکّه ایست ، که خدایی در آن نیست ...!
خدا چند سالی ست که از شهر ِ مکّه رفته و انسانها به دور ِ خویش میگردند !
در مکّه دیدم ،
هیچ انسانی به فکر ِ فقـــیر ِ دوره گرد نیست !
دوست دارد زود به خدا برسد و گناهان ِ خویش را بـــزُداید ،
غافل از اینکه آن دوره گرد ، خود ِ خدا بود !
در مکّه دیدم ، خدا نیست !
و چقدر باید دوباره راه ِ طولانی را طی کنم ، تا به خانه ی خویش برگردم
و درهمان نماز ساده ی خویش ، تصور ِ خدا را در کمک به مردم جستجو کنم...
آری ؛
شاد کردن ِ دل ِ مردم ، همانا برتر از رفتن به مکّه ایست ، که خدایی در آن نیست ...!
SoHeIl
مــدیـر بـازنشـسـتـه
- تاریخ ثبت‌نام
- Sep 24, 2013
- ارسالی‌ها
- 4,988
- پسندها
- 268
- امتیازها
- 0
به کفرِمن نترس!نترس!
کافر نمی شوم هرگز،
زیرا به نمی دانم های خود ایمان دارم!
انسانُ بی تضاد؟!
خمره های منقوش در حجره های میراث!
عرفانِ لایت با طعمِ نعناع!
شک دارم به ترانه یی که
زندانیُ زندان بان هم زمان زمزمه می کنند!
پس ادامه می دهم ،
سرگذشت مردی را که هیچ کس نبود،
با این همه
تو گویی اگر نمی بود
جهان به حفظِ تعادل خود نبود!
چون آن درخت که زیرِ باران ایستاده است!
نگاهش کن!
کافر نمی شوم هرگز،
زیرا به نمی دانم های خود ایمان دارم!
انسانُ بی تضاد؟!
خمره های منقوش در حجره های میراث!
عرفانِ لایت با طعمِ نعناع!
شک دارم به ترانه یی که
زندانیُ زندان بان هم زمان زمزمه می کنند!
پس ادامه می دهم ،
سرگذشت مردی را که هیچ کس نبود،
با این همه
تو گویی اگر نمی بود
جهان به حفظِ تعادل خود نبود!
چون آن درخت که زیرِ باران ایستاده است!
نگاهش کن!
SoHeIl
مــدیـر بـازنشـسـتـه
- تاریخ ثبت‌نام
- Sep 24, 2013
- ارسالی‌ها
- 4,988
- پسندها
- 268
- امتیازها
- 0
چرا نمي شناسي ام ؟
چرا نمي شناسمت ؟
مي دانم مرا نمي شنوي و من اين را از سيبي که از دستت افتاد فهميدم
ديگر به غربت چشم هايت خو کرده ام و به درد هاي باد کرده روحم
که از قاب تنم بيرون زده اند
با توأم بي حضور تو
بي مني با حضور من
مي بيني تا کجا به انتحار وفادار مانده ام تا دل نازک پروانه نشکند
همه سهم من از خود دلي بود که به تو دادم
و هر شب بغض گلويت را در تابوت سياهي که برايم ساخته بودي گريستم
و تو هرگز ندانستي که زخم هايت ، زخم هاي مکررم بودند
نخ هاي آبي ام تمام شده اند
و گل هاي بقچه چهل تيکه دلم ناتمام مانده اند
بايد بيش از بند آمدن باران بميرم
چرا نمي شناسمت ؟
مي دانم مرا نمي شنوي و من اين را از سيبي که از دستت افتاد فهميدم
ديگر به غربت چشم هايت خو کرده ام و به درد هاي باد کرده روحم
که از قاب تنم بيرون زده اند
با توأم بي حضور تو
بي مني با حضور من
مي بيني تا کجا به انتحار وفادار مانده ام تا دل نازک پروانه نشکند
همه سهم من از خود دلي بود که به تو دادم
و هر شب بغض گلويت را در تابوت سياهي که برايم ساخته بودي گريستم
و تو هرگز ندانستي که زخم هايت ، زخم هاي مکررم بودند
نخ هاي آبي ام تمام شده اند
و گل هاي بقچه چهل تيکه دلم ناتمام مانده اند
بايد بيش از بند آمدن باران بميرم