سالها رفت و هنوز یک نفر نیست بپرسد از من
که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟
صبح تا نیمه ی شب منتظری
همه جا می نگری
گاه با من سخن می گویی...
گاه با رهگذران، خبر گمشده ای می جویی راستی گمشده ات کیست؟
کجاست ؟
صدفی در دریاست؟! نوری از روزنه فرداهاست؟!
یادم باشـد
حرفی نـزنم کـه دلــی بلــرزد...
خطـــی ننــویســم کـه آزار دهــد کســی را
یادم باشد که روز و روزگـار خوش است
و تنهـا دلِ مــا دل نیسـت...
یـادم باشـد جوابِ کینـه را با کمتـر از مِهـر ؛
و جوابِ دورنگــی را بــا کمتــر از صِـداقـت نَــدَهَــم...
یادم باشــد بایـد در برابـرِ فریادهـا سکـوت کنـم
و بـرایِ سیاهـی هـا نـور بپـاشـم...
یادم باشـد از چشمه درسِ خُـروش بگیـرم و از آسمـان درسِ پاک زیستن را...
یادم بــاشد سنگــــ خیلــی تنهـاستـــ ...
یـادم بـاشـد بایـد با سنگـــ هم لطیف رفتار کنـم
مبـادا دلِ تنگـش بشکنَـد...
یـادم بـاشــد...
كه شــــرمســـآرم از اینكــه چــون تو خــــدایــی و چـــون ما بندگانــــی
چــون تو مهــربان وبنـدهـ نواز وبخشنـدهـ و چـــون بندگانـــی بی رحـــم و متجــــاوز
خـُـــــدایا ! شـــرمســآرم كه بندگانتـــــ به نــامِ تــو سَـــر از تــن جُـــدا مـــی كننــــد...
خـُـــــدایا !
خـجلَـــم كــه بندگانِ تــو به نام تو آزار و شكنجـــه مــی دهنـــد و حقــوق انسـان هــا را زیر پا مــی گـــذارند.
خـــداونـــدا !
شـــرمســآرم كه بنــدگانِ تو با نام تو حكومتــــــ مـــی كننـــد و دلهـــای امیـــدوار به تــو را مأیوس مـــی ســـازنــد.
خـُـــــدایا !
غُصّـه دارم كه مُـــدعیّـــان راه تو مشغـــول زر اندوزی هستند، در حالی كه مردانی شرمســـار از فقـــر و نـــداری نزد زن و همسر خود ســـر در گریبان مــــی كننـــد.
خـُـــــدایا !
شـــرمســـآرم از ایــن همه ریــا و دقـــل بازی! دلهایــــی كه نور تو را نــــــدیــده انــد امّــا زبان و ظاهــــر آنها تو را فـــریاد مـــی زند.
خـُـــــدایا !
شـــرمسآرم كه بـــر در و دیوار شهـــرم همه جـــا نـــام توستــــــ امّـــا دریغ از اینكه در رفتـــار و كـــردارهـــا بتـــوانم ترا بیـــابم...
خـُـــــدایا !
خجلـم كه ما بندگان از نعمتـــی چــون فكـــر و اندیشه خـــود بهـــره نمی بریـــم و عاقبتـــــــ آن را نصیبــــــ و قسمت تو می دانیم.
خـُـــــدایا !
شرمسآرم كه ما نمی خواهیــــم تُرا آنگــونه كه هستـــی بشناسیــــــم. خـُـــــدایا ! شرمسآرم كه هنـــوز آنقدر تو را نشناختــــه ایم كه تصّـــور مـــی كنیم برای رابطه با تو باید كســـی یا چیـــزی را نــزد تو روان كنیم.
خـُـــــدایا !
خجلم كه از زمان بت پرستی تا كنون نوعی پرستش در ذهن ما نقش بسته كه به ما اجـــازه نمی دهـــد بیشتر ترا بشناسیم و هنوز خـــوی بُتــــــــــــــ پرستی در وجود ماستــــــــــــ .
خـُـــــدایا ! شرمسآرم كه در آسمانهــــا به دنبال تو مـــی گردیم در حالی كه تو با مایــــی و اگـــر خــــود اراده كنیم دستـــــــ ما را مــــی گیــــری.
خـُـــــدایا !
از این ناراحتــــم كه روزی بسیاری از درهـــآی علوم را بر روی خود بگشـــاییم و هنوز شنـــاختمان از تو تنهـــا در همین حــــد باشد.
خـُـــــدایا !
شرمسآرم كه نمـــی بینیم تو خـــارج از قوانین طبیعی هستـــی هــــرگز هـــرگـــز عملی انجام نمی دهــــی با این حـــال همه ما بندگان دستـــــــــــ به دعا بر می داریـــم كه : قوانینتــــــــــ را به نفعِ كار ما تغییــــر ده!
خـُـــــدایا !
خجلم كه جهالتــــــــــ خود را به تو نسبتــــــــــ می دهیم و هـــر گونه كم و كاستــــی و كوته اندیشی خود را ناشی از قوانین تو می دانیم. در حالی كه قوانین طبیعــــی تو افـــراد متفكر و صاحب اندیشه را مـــــی طلبد, كه بداننـــد این قوانین ازلی و ابدی استــــــــــــ .
خـُـــــدایا ! شرمسآرم كه در طولِ تاریخ همه آنان كه خواستنــــد به درستی تو را به مردم بشناسنــــد, شكنجـــه دادیم و به نام كافر آنها را بر دار كردیم. و از آنان روی بر گـــــرداندیم چرا كه آنان مـــــــی خواستنـــد تعقُـــل را به جای تعبد پیشه ما سازنــــد.
خـُـــــدایا !
خجلم كه چون فكر نمــــی كنیم به حقیقتــــــــ نمی رسیــــم پس ناچار مـــی شویم موهـــوماتــــــــ را خیلی راحتــــ بپـــذیریــــم.
