Amirhoo3in
مــدیـر بـازنشـسـتـه
- تاریخ ثبتنام
- Dec 27, 2013
- ارسالیها
- 1,083
- پسندها
- 913
- امتیازها
- 113
- محل سکونت
- ساحل کارون
- دل نوشته
- زندگی آبراهی است به نام وفا,میریزد توی جویی به نام صفا,میرود به رودی به نام عشق,میریزد به دریایی به نام وداع:(
اعتبار :
این گزارش را بخوانید تا وقتی به این روستا میروید تعجب نكنید
ابیانه روستایی در 40 كیلومتری شمال غربی نظنز، در دامنه كوه كركس است. این روستا به اعتبار معماری بومی و بناهای تاریخی پر تنوعش از روستاهای استثنایی ایران است. ابیانه نقطهای خوشمنظره و خوش آب و هوا و دارای موقعیت طبیعی مساعدی است.
نوشته و اثری كه قدمت زمانی ابیانه را دقیقاً معلوم كند در دست نیست؛ ولی قدمت هزار و پانصد ساله را برای آن تخمین میزنند و آن را از كهنترین زیستگاههای انسانی در حاشیه دشت كویر ایران میدانند. آثار و بناهای تاریخی كه در ابیانه وجود دارد مربوط به دورههای ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجاراست.این آثار نشاندهنده قدمت تاریخی این زیستگاه انسانی است.
در دوره صفویه هنگامی كه شاهان صفوی برای ییلاق به نطنز میرفتند بسیاری از نزدیكان آنها و درباریان ترجیح میدادند در ابیانه اقامت كنند.
شمار خانه های ابیانه در سرشماری سال 1361 برابر با 500 واحد برآورد شد؛ این خانهها تماماً بر روی دامنه پرشیبی در شمال رودخانه برزرود بنا شده است به صورتی كه پشت بام مسطح خانه های پایین دست، حیاط خانه های بالا دست را به وجود آورده است و هیچ دیواری هم آنها را محصور نمیسازد. در نتیجه، ابیانه در وهله اول روستایی چند طبقه به نظر میآید كه در بعضی موارد تا چهار طبقه میتوان آن را مشاهده كرد. اتاقهای ابیانه به پنجرههای چوبی ارسی مانند مجهزند و اغلب دارای ایوانها و طارمیهای چوبی پیش آمده مشرف بر كوچههای تنگ و تاریكاند كه خود به صورت مناظر جالبی درآمدهاند. نمای خارجی دیوارهای خانههای ابیانه با خاك سرخی كه معدن آن در مجاورت روستا میباشد،پوشیده شده است. از آنجا كه در دامنه های شیبدارابیانه فضای كافی برای ساختن خانههای مورد نیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده است كه هر خانواده انبار غار مانندی در تپههای یك كیلومتری روستا،دركنار جاده و نرسیده به ابیانه ایجاد كند.این غارها كه در دل تپهها حفرشدهاند و از بیرون تنها درهای كوتاه و محقرآن نموداراست برای نگهداری دامها و نیز آذوقه زمستانی و اشیای غیرضروری، مورد استفاده قرار میگیرند.
زندگی مردم ابیانه كشاورزی و باغداری و دامداری است كه با روشهای سنتی اداره میشود. بیشتر زنان در امور اقتصادی با مردان همكاری دارند. ابیانه دارای هفت رشته قنات است كه برای آبیاری مزارع و باغات مورد استفاده قرار میگیرد. گندم، جو، سیبزمینی و انواع میوه به خصوص سیب، آلو،گلابی، زردآلو، بادام و گردو در ابیانه به دست میآید.
در سالهای اخیر قالیبافی در ابیانه رواج پیدا كرده و نزدیك به 30 كارگاه قالیبافی در آنجا دایر شده است. در گذشته گیوه بافی از جمله مشاغل پر درآمد زنهای ابیانه بوده است كه امروزه تا حدی متروك شده است.
مردم ابیانه به سبب كوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل آنها از مراكز پر جمعیت و راههای ارتباطی، قرنها در انزوا زیسته و در نتیجه بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجه قدیم خود را حفظ كرده اند. زبان مردم ابیانه فارسی با لهجه خاص ابیانه ای است كه با لهجههای متداول در جاهای دیگر تفاوت اساسی دارد. لباس سنتی آنها، هنوز هم میان آنها رواج دارد و در حفظ آن تأكید و تعصب از خود نشان میدهند، در مردان شلوار گشاد و درازی از پارچه سیاه (شبیه شلوار مردان بختیاری) و در زنها پیراهن بلندی از پارچههای گلدار و رنگارنگ است. علاوه بر این، زنهای ابیانه معمولاً چارقدهای سفید رنگی بر سر دارند.
قدیمیترین اثر تاریخی ابیانه آتشكدهای است كه مانند دیگر بناهای ده سراشیبی قرار گرفته است. آتشكده ابیانه را نمونهای از معابد زردشتی دانستهاند كه در جوامع كوهستانی ساخته می شد. اثر تاریخی دیگر این روستا مسجد جامع آن و قدیمیترین اثر تاریخی این مسجد منبر چوبی منبتكاری آن است كه در سال 466 هجری قمری ساخته شده است. مسجد قدیمی دیگرابیانه مسجد برزله است كه دارای فضای دلبازی است و روی لنگه در شرقی آن سال 701 هـ.ق. نوشته شده است كه مربوط به دوره ایلخانان است. مسجد تاریخی دیگر ابیانه مسجد حاجتگاه است كه كنار صخره ای در كوهستان بنا شده و بر در ورودی شبستان آن تاریخ 952هـ.ق. مشاهده می شود. روستای ابیانه دارای دو زیارتگاه است: یكی مرقد شاهزاده عیسی و شاهزاده یحیی در جنوب روستا كه به گفته اهالی فرزندان امام موسی كاظم بودهاند؛و زیارتگاه دیگر ابیانه قدمگاه نامیده می شود. از جمله جاها و اماكن دیدنی دیگر ابیانه میتوان از خانه غلام نادرشاه و خانه نایب حسین كاشی نام برد.
در ایام گلابگیری كه معمولاً اواخر اردیبهشت آغاز می شود، خیل عظیمی از مسافران و گردشگران به سمت این روستا روانه میشوند. ابیانه مسیری نسبتاًً طولانی و كوهستانی دارد كه شما را گاه به یاد جاده چالوس میاندازد. علاوه بر این به علت قرار نداشتن بر روی هیچ كدام از راههای اصلی، ماشین خطی یا مینیبوس در آن مسیر كار نمیكند.ابیانه در جنوب كاشان و در فاصله حدود 80 كیلومتری آن قرار دارد.
این روستا هم از طریق جاده كاشان- نطنز و هم از اتوبان كاشان- اصفهان قابل دسترسی است. از دو راهی مسیر كاشان به نطنز تا ابیانه حدود 22 كیلومتر فاصله است كه مسیری زیبا و سرسبز میباشد، مسیر كاملاً كوهستانی و درهمانند است كه جای جای آن را باغهای پر درخت پوشانده است. البته لازم به یادآوری است كه تقریباً هیچكدام از دیدنیهای شناخته شده آن همچون مسجد و منبر معروف آن در معرض نمایش قرار ندارند و احتمالاً تنها برای افراد خاص قابل رؤیت است. این طور كه به نظر میرسد نیز جدیداً تنها تعداد معدودی از ساكنان مسن در روستا حضور دارند كه اغلب مشغول فروش اجناس خود به گردشگران میباشند. و در انتها در صورتی كه در بدو ورود به روستا از شما وجه نقد دریافت شد، اصلاً تعجب نكنید!!
منبع:نشریه اطلاعات هفتگی، ش3405
ابیانه روستایی در 40 كیلومتری شمال غربی نظنز، در دامنه كوه كركس است. این روستا به اعتبار معماری بومی و بناهای تاریخی پر تنوعش از روستاهای استثنایی ایران است. ابیانه نقطهای خوشمنظره و خوش آب و هوا و دارای موقعیت طبیعی مساعدی است.
نوشته و اثری كه قدمت زمانی ابیانه را دقیقاً معلوم كند در دست نیست؛ ولی قدمت هزار و پانصد ساله را برای آن تخمین میزنند و آن را از كهنترین زیستگاههای انسانی در حاشیه دشت كویر ایران میدانند. آثار و بناهای تاریخی كه در ابیانه وجود دارد مربوط به دورههای ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجاراست.این آثار نشاندهنده قدمت تاریخی این زیستگاه انسانی است.
در دوره صفویه هنگامی كه شاهان صفوی برای ییلاق به نطنز میرفتند بسیاری از نزدیكان آنها و درباریان ترجیح میدادند در ابیانه اقامت كنند.
شمار خانه های ابیانه در سرشماری سال 1361 برابر با 500 واحد برآورد شد؛ این خانهها تماماً بر روی دامنه پرشیبی در شمال رودخانه برزرود بنا شده است به صورتی كه پشت بام مسطح خانه های پایین دست، حیاط خانه های بالا دست را به وجود آورده است و هیچ دیواری هم آنها را محصور نمیسازد. در نتیجه، ابیانه در وهله اول روستایی چند طبقه به نظر میآید كه در بعضی موارد تا چهار طبقه میتوان آن را مشاهده كرد. اتاقهای ابیانه به پنجرههای چوبی ارسی مانند مجهزند و اغلب دارای ایوانها و طارمیهای چوبی پیش آمده مشرف بر كوچههای تنگ و تاریكاند كه خود به صورت مناظر جالبی درآمدهاند. نمای خارجی دیوارهای خانههای ابیانه با خاك سرخی كه معدن آن در مجاورت روستا میباشد،پوشیده شده است. از آنجا كه در دامنه های شیبدارابیانه فضای كافی برای ساختن خانههای مورد نیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده است كه هر خانواده انبار غار مانندی در تپههای یك كیلومتری روستا،دركنار جاده و نرسیده به ابیانه ایجاد كند.این غارها كه در دل تپهها حفرشدهاند و از بیرون تنها درهای كوتاه و محقرآن نموداراست برای نگهداری دامها و نیز آذوقه زمستانی و اشیای غیرضروری، مورد استفاده قرار میگیرند.
زندگی مردم ابیانه كشاورزی و باغداری و دامداری است كه با روشهای سنتی اداره میشود. بیشتر زنان در امور اقتصادی با مردان همكاری دارند. ابیانه دارای هفت رشته قنات است كه برای آبیاری مزارع و باغات مورد استفاده قرار میگیرد. گندم، جو، سیبزمینی و انواع میوه به خصوص سیب، آلو،گلابی، زردآلو، بادام و گردو در ابیانه به دست میآید.
در سالهای اخیر قالیبافی در ابیانه رواج پیدا كرده و نزدیك به 30 كارگاه قالیبافی در آنجا دایر شده است. در گذشته گیوه بافی از جمله مشاغل پر درآمد زنهای ابیانه بوده است كه امروزه تا حدی متروك شده است.
مردم ابیانه به سبب كوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل آنها از مراكز پر جمعیت و راههای ارتباطی، قرنها در انزوا زیسته و در نتیجه بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجه قدیم خود را حفظ كرده اند. زبان مردم ابیانه فارسی با لهجه خاص ابیانه ای است كه با لهجههای متداول در جاهای دیگر تفاوت اساسی دارد. لباس سنتی آنها، هنوز هم میان آنها رواج دارد و در حفظ آن تأكید و تعصب از خود نشان میدهند، در مردان شلوار گشاد و درازی از پارچه سیاه (شبیه شلوار مردان بختیاری) و در زنها پیراهن بلندی از پارچههای گلدار و رنگارنگ است. علاوه بر این، زنهای ابیانه معمولاً چارقدهای سفید رنگی بر سر دارند.
قدیمیترین اثر تاریخی ابیانه آتشكدهای است كه مانند دیگر بناهای ده سراشیبی قرار گرفته است. آتشكده ابیانه را نمونهای از معابد زردشتی دانستهاند كه در جوامع كوهستانی ساخته می شد. اثر تاریخی دیگر این روستا مسجد جامع آن و قدیمیترین اثر تاریخی این مسجد منبر چوبی منبتكاری آن است كه در سال 466 هجری قمری ساخته شده است. مسجد قدیمی دیگرابیانه مسجد برزله است كه دارای فضای دلبازی است و روی لنگه در شرقی آن سال 701 هـ.ق. نوشته شده است كه مربوط به دوره ایلخانان است. مسجد تاریخی دیگر ابیانه مسجد حاجتگاه است كه كنار صخره ای در كوهستان بنا شده و بر در ورودی شبستان آن تاریخ 952هـ.ق. مشاهده می شود. روستای ابیانه دارای دو زیارتگاه است: یكی مرقد شاهزاده عیسی و شاهزاده یحیی در جنوب روستا كه به گفته اهالی فرزندان امام موسی كاظم بودهاند؛و زیارتگاه دیگر ابیانه قدمگاه نامیده می شود. از جمله جاها و اماكن دیدنی دیگر ابیانه میتوان از خانه غلام نادرشاه و خانه نایب حسین كاشی نام برد.
در ایام گلابگیری كه معمولاً اواخر اردیبهشت آغاز می شود، خیل عظیمی از مسافران و گردشگران به سمت این روستا روانه میشوند. ابیانه مسیری نسبتاًً طولانی و كوهستانی دارد كه شما را گاه به یاد جاده چالوس میاندازد. علاوه بر این به علت قرار نداشتن بر روی هیچ كدام از راههای اصلی، ماشین خطی یا مینیبوس در آن مسیر كار نمیكند.ابیانه در جنوب كاشان و در فاصله حدود 80 كیلومتری آن قرار دارد.
این روستا هم از طریق جاده كاشان- نطنز و هم از اتوبان كاشان- اصفهان قابل دسترسی است. از دو راهی مسیر كاشان به نطنز تا ابیانه حدود 22 كیلومتر فاصله است كه مسیری زیبا و سرسبز میباشد، مسیر كاملاً كوهستانی و درهمانند است كه جای جای آن را باغهای پر درخت پوشانده است. البته لازم به یادآوری است كه تقریباً هیچكدام از دیدنیهای شناخته شده آن همچون مسجد و منبر معروف آن در معرض نمایش قرار ندارند و احتمالاً تنها برای افراد خاص قابل رؤیت است. این طور كه به نظر میرسد نیز جدیداً تنها تعداد معدودی از ساكنان مسن در روستا حضور دارند كه اغلب مشغول فروش اجناس خود به گردشگران میباشند. و در انتها در صورتی كه در بدو ورود به روستا از شما وجه نقد دریافت شد، اصلاً تعجب نكنید!!
منبع:نشریه اطلاعات هفتگی، ش3405