مرا هزار امید است و هر هزار تویی

[۪A۫۰۪f۫۰۪s۫۰۪h۫۰۪a۫۰۪n۫۰]

نگاه می کنم از هر طرف سوار تویی
​

نشسته یک تنه بر صدرِ روزگار تویی​

هزار لحظه گذشت و هزار لحظه دلم​

به سینه سر زد و ... دیوانه را قرار تویی​

تو را ندارم و دلتنگم و ... دلم قرص است​

که انتهای خوشِ صبر و انتظار تویی​

خزان اگرچه شکسته ست شاخه هامان را​

بیا پرستو جان، مژده ی بهار تویی​

بخوان به نام گل سرخ، عاشقانه بخوان​

بخوان که سایه و سیمین و شهریار تویی​

به رغمِ ابر سیه جامه روشنایی هست​

که آفتابِ بلندِ طلایه دار تویی​

به اعتبارِ تو امید تازه خواهد شد​

در این زمانه ی بی مایه اعتبار تویی​

اگرچه بخت به من پشت کرده باکی نیست​

مرا هزار امید است و هر هزار تویی
​

​

«جویا معروفی»
​

​

​