نقض حقوق و آزادی های افراد هر روزه آشکارتر می شود و توجه جهانی به حقوق بشر متمرکزتر شده است . همچنان، موارد بیشتری از نقض شدید حقوق بشر نمایان می شود و در سالیان اخیر سرکوب گر ترین حکومت ها سرنگون شده اند. بسیاری از ما هم اکنون تحت نظام دموکراسی زندگی می کنیم و حداقل در حد نظری آزادیم تا از حمایت و حراستی که با تصویب معاهده های حیاتی و سرنوشت ساز حقوق بشری تامین شده برخوردار باشیم . علیرغم این پیشرفت، هنوز در عصری زندگی می کنیم که سیاستمداران )و رسانه ها( اغلب عبارت امنیت را در کنار دفاع نظامی و یا دستاوردهای پنهان جاسوسی قرار می دهند این روند در حال گسترش است چرا که سیاستمداران همواره در فکر تهدیدات متحمل بعدی و استقرار موانعی برای جلوگیری از عملیات مجرمان هستند : چندین نفر در بلمارش 1 زندانی می شوند و یا نوعی استراتژی پیشگیرانه هر مسلمانی را که در مورد جهاد صحبت می کند مورد هدف قرار م یدهد و یا اگر آمریکایی باشیم، 779 نفر را در خلیج گوانتانامو به صورت غیرقانونی زندانی می کنیم زندانی ها را در بگرام و ابوغریب مورد سوء استفاده قرار می دهیم و یا افراد را به مصر یا مراکش می فرستیم تا برای استخراج سریعتر اطلاعات تحت بازجویی های قرون وسطایی قرار گیرند . سیاستمداران با نگاهی این چنین جدی و قاطعانه بر جرائم فرضی آینده، مسئله ای بزرگتر را از یاد برده اند که وظیفه آنها در نهایت ایمن تر کردن جامعه است سیاست های مستبدانه و کوته بینانه به ندرت به اهداف مورد نظر خود- حتی اندک - می رسند. در واقع، شگردهای ارتجاعی اغلب باعث شعله ور شدن جامعه ی مورد نظر شده و بسیاری از افراد بی تفاوت و یا خاموش را به خشم آورده و حس عمومی ارزشمندی را که در جنایات انبوهی همچون 11 سپتامبر 2001 به وجود آمده از بین می برد به گفته ی یکی از مأموران سیا در سال 2004 ، به ازای هر زندانی نگهداری شده در گوانتانامو، ده نفر دیگر را برای آسیب رساندن به خودمان برانگیخته ایم )چند سال دیگر بدون شک وی رقم خود را بالاتر نیز خواهد برد( در نهایت، این کار، هم در داخل آمریکا و هم خارج از آن، جامعه را ناام نتر کرده است .
