[/h] چون رود جاری*ام کن وچون کوه استوار مانند باد ... پر عطش گشت باغها
مثل ستاره ... آینه دار چراغ ها گاهی برای بازی خیل فرشتگان تن را میان حادثه ها رهسپار کن تا خود ببینی از همه دنیا بریده ام دل را برای دیدن خود بی قرار کن
[/h] در انتهای زمستان و ابتدای بهار مرور می*کنمت*! تو را چو شاخه یک گل نه خشک ... تازه و سبز! درست در صفحه*ی خوب آرزوهای کتاب زندگی*ام دخیل می*بندم خدا کند که بدانی چقدر دلتنگم خدا کند که ببینی چقدر دلگیرم در این مسیر بلند چه فرصت خوبی*ست دوباره رد شدنت چه عیدی خوبی*ست دوباره آمدنت !
[h=2]من از عشق لبریزم [/h] هوا سردست ... من از عشق لبریزم چنان گرمم ... چنان با یاد تو در خویش سر گرمم .... که رفت روزها و لحظه ها از خاطرم رفته ست! هوا سردست اما من ... به شور و شوق دلگرمم چه فرقی می کند فصل بهاران یا زمستان است! تو را هر شب درون خواب می*بینم تمام دسته های نرگس دی ماه را در راه می*چینم و وقتی از میان کوچه می*آیی ... و وقتی قامتت را در زلال اشک می*بینم ... به خود آرام می*گویم :دوباره خواب می*بینم! دوباره وعده*ی دیدارمان در خواب شب باشد بیا... من دسته های نرگس دی ماه را در راه می چینم !!
[h=2]باغچه ی کوچک دل... [/h] بذر می پاشم و این هرزه علفهای سیاه خسته ام کرده ... بگو تو در آن باغچه ی کوچک دل... چه گلی می*کاری ؟ هر زمان دیده*ام از پشت حصار در زمین دلت آسوده و لبخند زنان باز گل می*کاری ...!
[h=2]کودکی*ام را سنجاق کرده ام [/h]کودکی*ام را سنجاق کرده ام به... جوانی*ام و دوچرخه سبزم آن پایین صفحه مدام تاب می*خورد! من آویزانم... از یک دست به یای آخر تنهایی که همه کودکی از آن ترسیدم دروغ می*گفتند ! روزگار پیرمان نمی*کند آدمها تنهایند!.... بشمار... تو روزهای تقویم را من موهای سپیدم را ! یکی از همین روزها دست می*کشم از تنهایی... و سقوط می*کنم از آن بالا.... و می*پرم روی دوچرخه*ی هفت سالگی*ام من کوچک نمی*شوم ... دور می*شوم
