مشی و مشیانه(آدم و هوای ایرانی)

[Mahdi.2ndFerdowsi]

مشی و مشیانه, نام نخستین جفت انسانی در ادبیات پهلوی است. نام این دو در اوستای موجود نیامده است. ولی ظاهرا در بخششهای مفقود اوستا ذکر ایشان رفته بوده است.چنان که در دینکرد هشتم

(مدن . ص 688 , س 6 به بعد ) درباره ی چهره داد نسک اوستا آمده است : (( چهره داد اساسا درباره تخمه مردمان است. چون آفریدن هرمز گیومرث را که نخستین مرد است به آشکاره پیکری و درباره چگونگی هستی

نخستین جفت , مشی مشیانه , و درباره فرزند و نسل ایشان تا گسترش مردم اندر میانه ی خونیرس کشور و بخش یافتن ایشیان به شش کشور پیرامون خونیرس)).



(پاره دو)

در شاهنامه سخن از مشی و مشیانه نیست و سیامک مستقیما فرزند کومرث خوانده شده است.(از دوستان پوزش می خواهم , نیاز دیدم این را گوشزد کنم که اگر فردسی از مشی و مشیانه سخن می گفت با

حاکمان تازی آن زمان ایران زمین دوچار نسازگاری می شد و برای او آسیب زا می بود) طبق اسطیر ایرانی پس از مرگ کیومرث نطفه او با سپندارمذ مینوی زمین درآمیخته و پس از چهل سال شاخه ریواس می روید

که دارای دو ساق است و پانزده برگ. این پانزده برگ مطابق با سالهایی است که مشی و مشیانه (نخستین زوج آدمی) در آن هنگام دارند. این دو همسان و همبالایند. تنشان در کمرگاه چنان بهم پیوند خورده است که

تشخیص اینکه کدام نر است و کدام ماده امکانپذیر نیست.

 

[Mahdi.2ndFerdowsi]

(پاره سه)​

این دو گیاه به صورت انسان در می آیند و (روان) بگونه مینوی در آنان داخل می شود.اورمزد اندیشه های اورمزدی را به آنان تلقین می کند : ( شما تخمه ی آدمیان هستید; شما نیای جهان هستید ; من شما را​

بهترین کامل اندیشی بخشیده ام. نیک بیندیشید , نیک بگوید و کار نیک کنید و دیوان را مستایید). نیروی بدی نیز در کمین است. نخست مشی و مشیانه به آفریدگاری اورمزد اقرار کردند.اما اهریمن بر اندیشه آنان​

تاخت و آنان را آلوده کرد تا اینکه اهریمن را آفریدگار خود دانستند. بدینسان نسبت دادن بنیاد جهان به شر , نخستین گناه آدمی است.​

(پاره چهار)​

اهریمن از این نخستین دروغ که دیوان بر آنان (مشی و مشیانه)تلقین کردند , شاد گشت. مشی و مشیانه هر دو گناهکار شدند و تا روز داوری دوزخی می مانند. از این فریب​

و از این گناه نیروی آز بر آنان چیره می شود و گرسنگی و تشنگی بر آنان غلبه می کند و سردرگمی آنان آغاز می شود. پس از آن سی روز بدون غذا زیستند و با شاخ و برگ​

​

گیاهان خود را پوشاندند. سپس به گیاهخواری پرداختند. پس از آن راهی بیابان شدند و از بز سفید مویی شیر دوشیدند و نوشیدند و پس از خوردن شیر مشی دروغ دیگری گفت​

که دیوان نیرومندتر شدند و مزه غذا را ربودند. سپس مشی و مشیانه گوسپند تیره رنگ آرواره ای یافتند و آن را کشتند و گوشت آن را بر آتشی که به یاری یزدان افروخته بودند ,​

کباب کردند و بدینگونه به گوشت خواری پرداختند.​

 

[Mahdi.2ndFerdowsi]

(پاره پنجم)​

بخشی از گوشت را نثار ایزدان و بخشی را نثار آسمان کردند. سپس از گیاهان جامه تهیه کردند و پوشیدن و از چوب درخت ظرف چوبین ساختند. اما ناسپاسیهای آنان به​

ایزدان موجب شود که (دیو رشک) در آنان نیرومند شود و آنان را به ستیز و کشمکش با یکدیگر برانگیزد. نخستین جفت به جان هم افتادند. دیوان شادمان شدند و با کارهای​

نادرست نخستین زوج نیرومندتر گشتند مشی و مشیانه میل به هم آغوشی و نیروی باروری را از دست دادند و به مدت پنجاه سال همخوابگی نکردند. اما اورمزد آنان را به حال​

خود رها نکرد بلکه به مشی و مشیانه کشاورزی, کشت گندم, دامداری و خانه سازی و پیشه های دیگر و هنرهای گوناگون را می آموزد و بتدریج با پرداخت کفاره گناهان خود,پس​

از پنجاه سال میل آنان بیدار شد و پس از نه ماه دو فرزند به دنیا آوردند, یک پسر و یک دختر. .​