ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست شب تـار است و ره وادی ایمـــن در پیش آتش طــور کـــجا موعــــد دیــدار کــــجاست هــر کــــه آمـــد به جهان نقش خرابـــــی دارد در خـــرابات بگــــویید کــــه هشیـــار کـــجاست آن کــــس است اهـــل بشارت کــــــه اشارت داند نکــــته*ها هست بســـی محـــرم اســـرار کــجاست هـــــر ســــر مـــوی مــــرا بـا تـــو هـــزاران کــــار است مـــا کـــجاییـــم و مـــلامـــت گـــر بـــی*کـــار کـــجاست...
بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی خـــون خوری گـــر طلب روزی ننهــاده کـــنی آخــرالامـــر گــــل کــوزه گـــران خواهــی شــــد حالیـــا فکـــر سبــو کـــن کـــــه پـر از بـاده کنـــی گـــــر از آن آدمیــانی کـــــه بهشتت هوس است عیـــش با آدمـــی ای چنــــد پـری زاده کنــــی تکیــــه بر جای بزرگان نتوان زد به گــــــزاف مگر اسباب بزرگـی همه آماده کــنی...
راهیست راه عشـــق کـــه هیچش کـــــناره نیست آن جـــا جــز آن کـــه جـان بسپارند چـاره نیست هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست...
هـــر آن کــــه جانب اهـــل خدا نگــه دارد خـــداش در همـــه حـــال از بلا نگــــــه دارد حــدیث دوست نگــویم مگر به حضــرت دوست کــــــــه آشنــــا سـخـــــن آشنــــا نگـــــــه دارد...
گفتــم ای سلطـــان خوبان رحـم کــــن بر این غـــریب گفت در دنبال دل ره گــــم کـــند مسکـــــین غریب گفتمــش مگـــذر زمانی گـفت معـــذورم بــــدار خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب...
چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست سخن شناس نه*ای جان من خطا این جاست... در انـــدرون مــــن خستـــه دل نـــدانــــم کــیســت کــــه مـــن خموشـــم و او در فغــان و در غوغاست...
دوش دیــــدم کــــه مـلایـــک در میـخــــانـــه زدنــد گـــــل آدم بســــرشتنـــد و بــه پیمـــانــه زدنـــد ســاکنـــان حـــــرم ستـــر و عفـــاف ملکـــوت بــا مـــن راه نشیـــن بــاده مـستانــه زدنــد آسمــــان بـار امـــانت نتـوانســت کــشید قــرعــــه کـــار به نام مـــن دیوانــه زدنــد جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه چون نــدیدند حقیقت ره افسانه زدنــد شکـــر ایزد کــه میان من و او صلح افتاد صـــوفیان رقص کـــنان ساغر شکرانه زدند آتش آن نیسـت کــه از شعله او خندد شمع آتش آن است کـــــه در خــــرمن پـــــروانه زدند کـــــس چـــو حــافظ نگشــاد از رخ اندیشه نقاب تـا ســــر زلـــف سخـــن را بــــه قلـــم شـــانه زدند
المــــنه لله کـــــــه در مــیکـــــده باز است زان رو کـــــه مـــــــــرا بــــر در او روی نیــــاز است خم*ها همه در جوش و خروشند ز مستی وان می که در آن جاست حقیقت نه مجاز است از وی همــــه مستی و غرور است و تکبر وز مــــا همــــه بیچارگـــــی و عجــز و نیـاز است رازی کــــه بر غیر نگـــفتیم و نگـــــــوییم با دوست بگـــــوییـم کــــه او محـــرم راز است...
مــــرا عهدیست بـا جانـان کــــه تـا جــان در بــدن دارم هــواداران کـویش را چو جان خویشتن دارم صفــــای خلـــوت خـاطـــر از آن شمـــع چگــــل جویــم فـــروغ چشـــم و نور دل از آن مـاه ختن دارم بـــه کــــام و آرزوی دل چــــو دارم خلــــوتــی حــاصـــل چـــه فکــر از خبث بـدگویان میان انجمن دارم گـــرم صــد لشکــر از خوبان به قصد دل کـــمین سازند بحمد الله و المنـــه بتـــی لشکـــرشکـــن دارم الا ای پیـــــر فـــرزانــــه مکــــن عیبــــــم ز مـیخــــانـــه کـــه من در تـرک پیمانه دلی پیمان شکن دارم خـــدا را ای رقیب امشــب زمــانـــی دیــده بر هـــم نه که من با لعل خاموشش نهانی صد سخن دارم چــــو در گــــلزار اقبالــــش خـــرامـــــانــــم بحمـــــدالله نـــه میل لاله و نســـرین نه بــــرگ نسترن دارم بـــه رنـــدی شهــــره شد حافظ میان همدمان لیکـــن چه غم دارم که در عالم قوام الدین حسن دارم
حـالیـــا مـــصلحـــت وقــت در آن مـــی*بـیـنـــم که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینــم جام می گــــیرم و از اهـــل ریا دور شــوم یعنـــی از اهـــل جهـان پاکدلی بگزینم جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم تا حریفان دغا را به جهان کم بینم سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو گر دهد دست که دامن ز جهان درچینـــم بس کـــه در خـــرقه آلـــوده زدم لاف صـــلاح شـــرمسار از رخ ســـاقـی و مـــی رنگـــینم...
دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما چیسـت یاران طریقت بعد از این تدبیر ما ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون روی ســوی خـــانـــه خمـــــار دارد پیــــر مـــا در خــــرابات طریقت مـــا بـــه هــم منزل شویم کـــاین چنیـــن رفتـــه*ست در عهــــد ازل تقدیر مـا عقل اگر داند که دل دربند زلفش چون خوش اســت عــــاقلان دیـــوانه گـــــردند از پـــی زنجیــــــــر مــــــا روی خوبــت آیتـــی از لطــف بـــر مــا کــشف کـرد زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما بـا دل سنگـــینت آیا هیـــچ درگیـــرد شبـــــی آه آتشنـــاک و ســـوز سینـــه شبگیـــر مـــا تیـر آه ما ز گـــردون بگـــذرد حافظ خموش رحم کــن بر جان خود پرهیز کـن از تیر ما
ای پادشه خــــوبان داد از غــم تنهایی دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی دایـــم گـــل این بستان شـــاداب نمــــی*مــاند دریـــــــاب ضعیـفـــان را در وقــــت تــــوانـایــــی...
ای بـــی*خبــــر بکــــوش کــــه صاحب خبـــر شوی تــا راهــــرو نباشـــی کـــــی راهـبــــــر شــــوی در مکـــتب حقـــایق پیــــش ادیـــب عشـــق هــان ای پسر بکـــوش که روزی پدر شوی دست از مس وجود چو مردان ره بشوی تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی...
خــــرم آن روز کـــــز ایـــن منـــزل ویــــران بـــــروم راحت جان طلبـــــم و از پــــی جـــانان بــــروم گـــر چــه دانم کــه بــه جایی نبـرد راه غریب مـن به بوی ســـر آن زلف پریشان بـــروم دلــم از وحشت زندان سکـندر بگـــرفت رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم چون صبا با تن بیمار و دل بـی*طاقت بـــه هـــــواداری آن سرو خرامان بـــروم در ره او چــــو قلـم گـــر به سرم باید رفت بـا دل زخـــم کـــش و دیـــده گــــریان بــروم نـــذر کـــردم گــــر از این غـــم به درآیــم روزی تا در میکـــده شـــادان و غــــزل خــــوان بـــــروم
واعظان کاین جلوه در محراب و منبر میکنند چون به خلوت میروند آن کار دیگر میکنند مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر میکنند گوییا باور نمیدارند روز داوری کاین همه قلب و دغل در کار داور میکنند...
ما زیاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه می پنداشتیم
تا درخت دوستی کی بر دهد
حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم
گفت و گو آیین درویشی نبود
ورنه با تو ماجراها داشتیم
شیوه چشمت فریب جنگ داشت
ما خطا کردیم و صلح انگاشتیم... حافظ
یاری اندر کس نمیبینیم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد
آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست
خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد
کس نمیگوید که یاری داشت حق دوستی
حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد
لعلی از کان مروت برنیامد سالهاست
تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد
شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار
مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد... حافظ
