ملک*الشعرای بهار

[***HeleNa***]

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید
فصل گل می گذرد هم نفسان بهر خدا
بنشینید به باغی و مرا یاد کنید
عندلیبان گل سوری به چمن کرد ورود
بهر شاد باش قدومش همه فریاد کنید
یاد از این مرغ گرفتارکنید ای مرغان
چو تماشای گل و لاله و شمشاد کنید
هر که دارد ز شما مرغ اسیری به قفس
برده در باغ و یاد منش آزاد کنید
آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک
فکر ویران شدن خانه صیاد کنید ملک*الشعرای بهار

 

[***HeleNa***]

شمعیم و دلی مشعله*افروز و دگر هیچ
شب تا به سحر گریه*ی جانسوز و دگر هیچ
افسانه بود معنی دیدار، که دادند
در پرده یکی وعده*ی مرموز و دگر هیچ
خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات
مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ
زین قوم چه خواهی؟ که بهین پیشه*ورانش
گهواره*تراش*اند و کفن*دوز و دگر هیچ
زین مدرسه هرگز مطلب علم که اینجاست
لوحی سیه و چند بدآموز و دگر هیچ
خواهد بدل عمر، بهار از همه گیتی
دیدار رخ یار دل*افروز و دگر هیچ ملک*الشعرای بهار

 

[***HeleNa***]

افسوس که صاحب نفسی پیدا نیست
فریاد که فریادرسی پیدا نیست
بس لابه نمودیم و کس آواز نداد
پیداست که در خانه کسی پیدا نیست ملک*الشعرای بهار

 

[***HeleNa***]

ما درس صداقت و صفا می*خوانیم
آیین محبت و وفا می*دانیم
زین بی*هنران سفله ای دل! مخروش
کآنها همه می*روند و ما می*مانیم ملک*الشعرای بها

 

[***HeleNa***]

شاه انوشیروان به موسم دی
رفت بیرون ز شهر بهر شکار
در سر راه دید مزرعه*ای
که در آن بود مردم بسیار
دانهٔ جوز در زمین می*کاشت
که به فصل بهار سبز شود
گفت کسری به پیرمرد حریص
که: «چرا حرص می*زنی چندین؟
تو که بعد از دو روز خواهی مرد
گردکان کشتنت چه کار آید؟»
مرد دهقان به شاه کسری گفت:
« مردم از کاشتن زیان نبرند
دگران کاشتند و ما خوردیم
ما بکاریم و دیگران بخورند» ملک*الشعرای بهار

 

[***HeleNa***]

با شه ایران ز آزادی سخن گفتن خطاست
کار ایران با خداست...
شاه مست و شیخ مست و شحنه مست و میر مست
مملکت رفته ز دست
هر دم از دستان مستان فتنه و غوغا به پاست
کار ایران با خداست
کار پاس کشتی و کشتی*نشین با ناخداست
کار ایران با خداست...
پادشه خود را مسلمان خواند و سازد تباه
خون جمعی بی*گناه
ای مسلمانان! در اسلام این ستمها کی رواست؟
کار ایران با خداست... ملک*الشعرای بهار

 

[***HeleNa***]

یا که به راه آرم این صید دل رمیده را
یا به رهت سپارم این جان به لب رسیده را
یا ز لبت کنم طلب قیمت خون خویشتن
یا به تو واگذارم این جسم به خون تپیده را
کودک اشک من شود خاک*نشین ز ناز تو
خاک*نشین چرا کنی کودک نازدیده را؟... ملک*الشعرای بهار

 

[***HeleNa***]

برو کار می*کن، مگو چیست کار
که سرمایهٔ جاودانی است کار ملک*الشعرای ب

 

[***HeleNa***]

رخ تو دخلی به مه ندارد
که مه دو زلف سیه ندارد
به هیچ وجهت قمر نخوانم
که هیچ وجه شبه ندارد
بیا و بنشین به کنج چشمم
که کس در این گوشه ره ندارد
نکو ستاند دل از حریفان
ولی چه حاصل؟ نگه ندارد
بیا به ملک دل ار توانی
که ملک دل پادشه ندارد
یکی بگوید به آن ستمگر :
« بهار مسکین گنه ندارد؟» ملک*الشعرای بهار

 

[***HeleNa***]

اگر تو رخ بنمایی ستم نخواهد شد
ز حسن و خوبی تو هیچ کم نخواهد شد...
تو پاک باش و برون آی بی*حجاب و مترس
کسی به صید غزال حرم نخواهد شد... ملک*الشعرای بهار

 

[***HeleNa***]

دعوی چه کنی؟ داعیه*داران همه رفتند
شو بار سفر بند که یاران همه رفتند...
افسوس که افسانه*سرایان همه خفتند
اندوه که اندوه*گساران همه رفتند...
یک مرغ گرفتار در این گلشن ویران
تنها به قفس ماند و هزاران همه رفتند... ملک*الشعرای بهار