عاشقانه ی تلخ ...

[نگآر]

دلم همیشه پر است از زمانه ی تلخ
که لحظه لحظه می دهدم یک نشانه ی تلخ

دلم همیشه پر است از غمی که می آید
شبیه بغض گلوگیر، در بهانه ی تلخ

تب و تباهی و حس قریب تنهایی
عجب ضیافت شومی در این شبانه ی تلخ“

چقدر حس بدی است حس تنهایی”
دوباره زمزمه ی زیر لب، ترانه ی تلخ

کبوتری که جدا مانده از جفتش
چگونه پر بزند رو به آشیانه ی تلخ؟

قلم به دست من هر شب به گریه می گوید:
چرا دوباره شروعِ شعرِ عاشقانه ی تلخ؟

تمام قصه همین بود: اینکه تو بروی
ومن به انتظار تو خیره، به بی کرانه ی تلخ