سلیقه ی دِمُدِه بنده !

[نگآر]

باید اعتراف کنم اینکه آقایون از پرداختن امر خرید مانتو معافند، بی شک لطف خداوند متعال است که شامل حالشان شده.

مانتو فروش ها دو دسته اند: یکی آن هایی که دنبالت راه می افتند و یکی آن هایی که دنبالت راه نمی افتند.
دسته ی اول بر مبنای صحبت های خودشان، به خاطر کمک به ارباب رجوع؛ ولی من می گویم به خاطر این که جنس هایشان را به زورِ تعریف و تمجید قالب همان ارباب رجوع محترم بکنند؛ دنبالت راه می افتند.
بعضاً هم طوری زیر نظرت دارند که انگار چشم ازت بردارند مانتو هایشان را کش می روی.
انگاری خودشان هم به آن همه دوربین مدار بسته و ماسماسک های سفید روی مانتو ها و گیت(=دروازه) ها اعتمادی ندارند.

لازم به ذکر است دسته ی دوم هم گروهی از همان دسته ی اول هستند که از دنبال مشتری راه افتادن خسته شده و دیگر نا ندارند.

بعد از این که با یک فقره چشم غرّه و اضافه کردن این که "اگه اجازه بدید دارم نگاه می کنم..." از این خوان اول عبور کردید می توانید با خیالی راحت تر به گشتن میان مدل های نه چندان زیبا بپردازید.

داستان از این جا برای من شروع می شود. امکان ندارد در یک مغازه بتوانم بیشتر از یک مانتوی مناسب -از نظر خودم- پیدا کنم.

حالا شما فرض کنید من مانتوی مورد نظر را انتخاب کردم. به این دیالوگ توجه کنید:

- لطفاً یکی ازین...لارژِش رو بدید...پُرُو کنم.
- [با یک نگاه وقیحانه به سر تا پای من]خانم...شما اِسمال بهتون می خوره. [با جدیّت]
- [با لبخند زورکی] شما لطفاً همون لارژِش رو بدید.
- [نگاه عاقل اندر سفیه]

تهِ گلو با این کلنجار می روم که به ایشان بگویم "به تو چه؟" یا نه. حالا بیا برایش توضیح بده که عزیز؛ ما لباسی نمی پوشیم که باعث عدم گردش خون در رگ هایمان شود. آن هم مانتو های جنابعالی که عینهو کشِ تنبان (با عرض معذرت) هستند! همه چیز وقتی بدتر می شود که از اتاق پرو بیرون بیایی و عیب و ایرادی به جنس فروشنده ی محترم بگیری.-کوتاهه...چرا دکمه نداره...آستیناش چرا نصفه س...
-خاااانوووم...این مدلشه...مُده!

حتی این که دوختش ایراد دارد هم، مُد است! در این مملکت حتی اگر بخواهی هم نمی توانی دِمُده بگردی!

پینوشت :
میخوام برم مانتو بخرم ...

​