دلگیری رمضانی ...

[نگآر]

می‌گوید:
«دلت نگیره دیگه. حیف این روزا و شبا نیس؟ من عاشق ماه رمضونم..»
من چی؟ جوابش را نمی‌دهم. از کی دیگر ماه‌ها برایم علی السویه شدند؟ از کی برایم فرقی نکرد که رجب است یا رمضان یا شعبان یا محرم؟ از کی روزها و شب‌هایم همه شکل هم شدند؟ ریبع الاولم مثل صفر گذشت و در رمضان، فقط ساعت غذا خوردن و بیدار شدن و خوابیدنم جا به جا شد؟ مگر من عاشق شعبان نبودم؟ مگر برای رسیدن اعیادش روزشماری نمی‌کردم؟ مگر محرم‌ها عزیزترین ماه سال نبود برایم؟ پس از چه حالا فرقی بین فروردین و شعبان و مارس نمی‌بینم؟
حال ارمیای بی‌وتن را دارم در منهتن ِ بی آسمان ِ آمریکا....
از کی بی آسمان شدم؟ از کی آسمانم ماه ندارد؟..
می‌پرسم «تو ماه رمضان بیشتر چی می‌خوندم؟ ،مناجات امیرالمومنین (ع) »
می‌گوید «آره. باقی‎شو نمی‌دونم.»
باهاش خداحافظی می‌کنم. باید پاورچین پاورچین توی اتاق‌های تاریک و لای کتاب‌ها، دنبال مفاتیح بگردم. باید یک چیزی بخوانم که روزم رنگ رمضان بگیرد. این‌طور لااقتضا و بی‌غیرت که نمی‌شود...

پ . ن : گفتگوی من و دخترخاله


​