شعر ای ستاره ها از فروغ فرخزاد | دیوان اشعار فروغ فرخ زاد

[@r@h]

​

ای ستاره ها که بر فراز آسمان​

با نگاه خود اشاره گر نشسته اید​

ای ستاره ها که از ورای ابرها​

بر جهان نظاره گر نشسته اید​

آری این منم که در دل سکوت شب​

نامه های عاشقانه پاره میکنم​

ای ستاره ها اگر بمن مدد کنید​

دامن از غمش پر از ستاره میکنم​

با دلی که بویی از وفا نبرده است​

جور بیکرانه و بهانه خوشتر است​

در کنار این مصاحبان خودپسند​

ناز و عشوه های زیرکانه خوشتر است​

ای ستاره ها چه شد که در نگاه من​

دیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مرد ؟​

ای ستاره ها چه شد که بر لبان او​

آخر آن نوای گرم عاشقانه مرد ؟​

جام باده سر نگون و بسترم تهی​

سر نهاده ام به روی نامه های او​

سر نهاده ام که در میان این سطور​

جستجو کنم نشانی از وفای او​

ای ستاره ها مگر شما هم آگهید​

از دو رویی و جفای ساکنان خاک​

کاینچنین به قلب آسمان نهان شدید​

ای ستاره ها ستاره های خوب و پاک​

من که پشت پا زدم به هر چه که هست و نیست​

تا که کام او ز عشق خود روا کنم​

لعنت خدا بمن اگر بجز جفا​

زین سپس به عاشقان با وفا کنم​

ای ستاره ها که همچو قطره های اشک سربدار​

سر بدامن سیاه شب نهاده اید​

ای ستاره ها کز آن جهان جاودان​

روزنی بسوی این جهان گشاده اید​

رفته است و مهرش از دلم نمیرود​

ای ستاره ها چه شد که او مرا نخواست ؟​

ای ستاره ها ستاره ها ستاره ها​

پس دیار عاشقان جاودان کجاست ؟​

 

[@r@h]

شعر اندوه از فروغ فرخزاد | دیوان اشعار فروغ فرخ زاد

كارون چو گیسوان پریشان دختری​

بر شانه های لخت زمین تاب می خورد​

خورشید رفته است و نفس های داغ شب​

بر سینه های پر تپش آب می خورد​

دور از نگاه خیره من ساحل جنوب​

افتاد مست عشق در آغوش نور ماه​

شب با هزار چشم درخشان و پر زخون​

سر می كشد به بستر عشاق بی گناه​

نیزار خفته خامش و یك مرغ ناشناس​

هر دم ز عمق تیره آن ضجه می كشد​

مهتاب می دود كه ببیند در این میان​

مرغك میان پنجه وحشت چه می كشد​

بر آبهای ساحل شط سایه های نخل​

می لرزد از نسیم هوسباز نیمه شب​

آوای گنگ همهمه قورباغه ها​

پیچیده در سكوت پر از راز نیمه شب​

در جذبه ای كه حاصل زیبایی شب است​

رویای دور دست تو نزدیك می شود​

بوی تو موج می زند آنجا بروی آب​

چشم تو می درخشد و تاریك می شود​

بیچاره دل كه با همه امید و اشتیاق​

بشكست و شد به دست تو زندان عشق من​

در شط خویش رفتی و رفتی از این دیار​

ای شاخه شكسته ز طوفان عشق من​

​

 

[@r@h]

شعر انتقام از فروغ فرخزاد | دیوان اشعار فروغ فرخ زاد

​

باز کن از سر گیسویم بند​

پند بس کن که نمیگیرم پند​

در امید عبثی دل بستن​

تو بگو تا به کی آخر تا چند​

از تنم جامه برآر و بنوش​

شهد سوزنده لبهایم را​

تا یکی​

در عطشی درد آلود​

بسر آرم همه شبهایم را​

خوب دانم که مرا برده زیاد​

من هم از دل بکنم بنیادش​

باده ای ‚ ای که ز من بی خبری​

باده ای تا ببرم از یادش​

شاید از روزنه چشمی شوخ​

برق عشقی به دلش تافته است​

من اگر تازه و زیبا بودم​

او ز من تازه تری یافته است​

شاید از کام زنی نوشیده است​

گرمی و عطر نفسهای مرا​

دل به او داده و برده است زیاد​

عشق عصیانی و زیبای مرا​

گر تو دانی و جز اینست بگو​

پس چه شد نامه چه شد پیغامش​

خوب دانم که مرا برده ز یاد​

زآنکه شیرین شده از من کامش​

منشین غافل و سنگین و خموش​

زنی امشب ز تو می جوید کام​

در تمنای تن و آغوشی است​

تا نهد پای هوس بر سر نام​

عشق طوفانی بگذشته او​

در دلش ناله کنان می میرد​

چون غریقی است که با دست نیاز​

دامن عشق ترا می گیرد​

دست پیش آر و در آغوش گیر​

این لبش این لب گرمش ای مرد​

این سر و سینه سوزنده او​

این تنش این تن نرمش ای مرد​

 

[@r@h]

شعر افسانه تلخ از فروغ فرخزاد | اشعار فروغ فرخ زاد

​

نه امیدی که بر آن خوش کنم دل​

نه پیغامی نه پیک آشنایی​

نه در چشمی نگاه فتنه سازی​

نه آهنگ پر از موج صدایی​

ز شهر نور و عشق و درد و ظلمت​

سحر گاهی زنی دامن کشان رفت​

پریشان مرغ ره گم کرده ای بود​

که زار و خسته سوی آشیان رفت​

کجا کس در قفایش اشک غم ریخت​

کجا کس با زبانش آشنا بود​

ندانستند این بیگانه مردم​

که بانگ او طنین ناله ها بود​

به چشمی خیره شد شاید بیابد​

نهانگاه امید و آرزو را​

دریغا آن دو چشم آتش افروز​

به دامان گناه افکند او را​

به او جز از هوس چیزی نگفتند​

در او جز جلوه ظاهر ندیدند​

به هرجا رفت در گوشش سرودند​

که زن را بهر عشرت آفریدند​

شبی در دامنی افتاد و نالید​

مرو ! بگذار در این واپسین دم​

ز دیدارت دلم سیراب گردد​

شبح پنهان شد و در خورد بر هم​

چرا امید بر عشقی عبث بست ؟​

چرا در بستر آغوش او خفت ؟​

چرا راز دل دیوانه اش را​

به گوش عاشقی بیگانه خو گفت ؟​

چرا؟…او شبنم پاکیزه ای بود​

که در دام گل خورشید افتاد​

سحرگاهی چو خورشیدش بر آمد​

به کام تشنه اش لغزید و جان داد​

به جامی باده شور افکنی بود​

که در عشق​

لبانی تشنه می سوخت​

چو می آمد ز ره پیمانه نوشی​

بقلب جام از شادی می افروخت​

شبی نا گه سر آمد انتظارش​

لبش در کام سوزانی هوس ریخت​

چرا آن مرد بر جانش غضب کرد ؟​

چرا بر ذره های جامش آویخت ؟​

کنون این او و این خاموشی سرد​

نه پیغامی نه پیک آشنایی​

نه در چشمی نگاه فتنه سازی​

نه آهنگ پر از موج صدایی​

 

[@r@h]

شعر اسیر از فروغ فرخزاد | فروغ فرخزاد | اشعار فروغ فرخ زاد

​

تو را می خواهم و دانم که هرگز​

به کام دل در آغوشت نگیرم​

تویی آن آسمان صاف و روشن​

من این کنج قفس مرغی اسیرم​

ز پشت میله های سرد تیره​

نگاه حسرتم حیران به رویت​

در این فکرم که دستی پیش آید​

و من ناگه گشایم پر به سویت​

در این فکرم که در یک لحظه غفلت​

از این زندان خاموش پر بگیرم​

به چشم مرد زندانبان بخندم​

کنارت زندگی از سر بگیرم​

در این فکرم من و دانم که هرگز​

مرا یارای رفتن زین قفس نیست​

اگر هم مرد زندانبان بخواهد​

دگر از بهر پروازم نفس نیست​

ز پشت میله ها هر صبح روشن​

نگاه کودکی خندد به رویم​

چو من سر می کنم آواز شادی​

لبش با بوسه می آید به سویم​

اگر ای آسمان خواهم که یک روز​

از این زندان خامش پر بگیرم​

به چشم کودک گریان چه گویم​

ز من بگذر که من مرغی اسیرم​

من آن شمعم که با سوز دل خویش​

فروزان می کنم ویرانه ای را​

اگر خواهم که خاموشی گزینم​

پریشان می کنم کاشانه ای را​

 

[@r@h]

اشعار فروغ فرخزاد ، شعر از یاد رفته از فروغ فرخزاد ، فروغ فرخزاد

​

ياد بگذشته به دل ماند و دريغ​

نيست ياري که مرا ياد کند​

ديده ام خيره به ره ماند و نداد​

نامه اي تا دل من شاد کند​

خود ندانم چه خطايي کردم​

که ز من رشته الفت بگسست​

در دلش جايي اگر بود مرا​

پس چرا ديده ز ديدارم بست​

هر کجا مينگرم باز هم اوست​

که به چشمان ترم خيره شده​

درد عشقست که با حسرت و سوز​

بر دل پر شررم چيره شده​

گفتم از ديده چو دورش سازم​

بي گمان زودتر از دل برود​

مرگ بايد که مرا دريابد​

ورنه​

درديست که مشکل برود​

تا لبي بر لب من مي لغزد​

مي کشم آه که کاش اين او بود​

کاش اين لب که مرا مي بوسد​

لب سوزنده آن بدخو بود​

مي کشندم چو در آغوش به مهر​

پرسم از خود که چه شد آغوشش​

چه شد آن آتش سوزنده که بود​

شعله ور در نفس خاموشش​

شعر گفتم که ز دل بر​

دارم​

بار سنگين غم عشقش را​

شعر خود جلوه اي از رويش شد​

با که گويم ستم عشقش را​

مادر اين شانه ز مويم بردار​

سرمه را پاک کن از چشمانم​

بکن اين پيرهنم را از تن​

زندگي نيست بجز زندانم​

تا دو چشمش به رخم حيران نيست​

به چکار آيدم اين زيبايي​

بشکن اين آينه را​

اي مادر​

حاصلم چيست ز خودآرايي​

در ببنديد و بگوييد که من​

جز از او همه کس بگسستم​

کس اگر گفت چرا ؟ باکم نيست​

فاش گوييد که عاشق هستم​

قاصدي آمد اگر از ره دور​

زود پرسيد که پيغام از کيست​

گر از او نيست بگوييد آن زن​

دير گاهيست در اين منزل نيست​

 

[@r@h]

شعر از دوست داشتن از فروغ فرخزاد / دیوان اشعار فروغ

​

آیینه شکسته ، فروغ فرخزاد ، رمیده
امشب از آسمان دیده تو
روی شعرم ستاره میبارد
در سکوت سپید کاغذها
پنجه هایم جرقه میکارد
شعر دیوانه تب آلودم
شرمگین از شیار خواهشها
پیکرش را
دوباره می سوزد
عطش جاودان آتشها
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست
از سیاهی چرا حذر کردن
شب پر از قطره های الماس است
آنچه از شب به جای می ماند
عطر سکر آور گل یاس است
آه بگذار گم شوم
در تو
کس نیابد ز من نشانه من
روح سوزان آه مرطوب من
بوزد بر تن ترانه من
آه بگذار زین دریچه باز
خفته در پرنیان رویا ها
با پر روشنی سفر گیرم
بگذرم از حصار دنیاها
دانی از زندگی چه میخواهم
من تو باشم ‚ تو ‚ پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره
بود
بار دیگر تو بار دیگر تو
آنچه در من نهفته دریاییست
کی توان نهفتنم باشد
با تو زین سهمگین طوفانی
کاش یارای گفتنم باشد
بس که لبریزم از تو می خواهم
بدوم در میان صحراها
سر بکوبم به سنگ کوهستان
تن بکوبم به موج دریا ها
بس که لبریزم از تو می خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم
زیر پای تو سر نهم آرام
به سبک سایه تو آویزم
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه نا پیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست​

 

[@r@h]

[h=2]اشعار فروغ فرخزاد ، آیینه شکسته[/h]

​

دیروز به یاد تو و آن عشق دل انگیز​

بر پیکر خود پیرهن سبز نمودم​

در آینه بر صورت خود خیره شدم باز​

بند از سر گیسویم آهسته گشودم​

عطر آوردم بر سر و بر سینه​

فشاندم​

چشمانم را ناز کنان سرمه کشاندم​

افشان کردم زلفم را بر سر شانه​

در کنج لبم خالی آهسته نشاندم​

گفتم به خود آنگاه صد افسوس که او نیست​

تا مات شود زین همه افسونگری و ناز​

چون پیرهن سبز ببیند به تن من​

با خنده بگوید که چه زیبا شده ای باز​

او نیست که در مردمک​

چشم سیاهم​

تا خیره شود عکس رخ خویش ببیند​

این گیسوی افشان به چه کار آیدم امشب​

کو پنجه او تا که در آن خانه گزیند​

او نیست که بوید چو در آغوش من افتد​

دیوانه صفت عطر دلآویز تنم را​

ای آینه مردم من از حسرت و افسوس​

او نیز که بر سینه فشارد بدنم را​

من خیره به​

آینه و او گوش به من داشت​

گفتم که چه سان حل کنی این مشکل ما را​

بشکست و فغان کرد که از شرح غم خویش​

ای زن چه بگویم که شکستی دل ما را​

 

[@r@h]

[h=2]شعر رمیده از فروغ فرخزاد
[/h]

​

نمی دانم چه می خواهم خدا یا​

به دنبال چه می گردم شب و روز​

چه می جوید نگاه خسته من​

چرا افسرده است این قلب پر سوز​

ز جمع آشنایان میگریزم​

به کنجی می خزم​

آرام و خاموش​

نگاهم غوطه ور در تیرگیها​

به بیمار دل خود می دهم گوش​

گریزانم از این مردم که با من​

به ظاهر همدم و یکرنگ هستند​

ولی در باطن از فرط حقارت​

بدامانم دو صد پیرایه بستند​

از این مردم که تا شعرم شنیدند​

برویم چون گلی خوشبو شکفتند​

ولی آن دم که در​

خلوت نشستند​

مرا دیوانه ای بد نام گفتند​

دل من ای دل دیوانه من​

که می سوزی از این بیگانگی ها​

مکن دیگر ز دست غیر فریاد​

خدا را بس کن این دیوانگی ها​

 

[@r@h]

[h=2]شعر سپیده عشق از فروغ فرخزاد
[/h]

​

آسمان همچو صفحه دل من​

روشن از جلوه های مهتابست​

امشب از خواب خوش گریزانم​

که خیال تو خوشتر از خوابست​

خیره بر سایه های وحشی بید​

می خزم در سکوت بستر خویش​

باز دنبال نغمه ای دلخواه​

می نهم سر بروی دفتر خویش​

تن صدها ترانه می رقصد​

در بلور ظریف آوایم​

لذتی ناشناس و رؤیا رنگ​

می دود همچو خون به رگ هایم​

آه … گوئی ز دخمه دل من​

روح شبگرد مه گذر کرده​

یا نسیمی در این ره متروک​

دامن از عطر یاس تر کرده​

بر لبم شعله های بوسه تو​

می شکوفد چو لاله گرم نیاز​

در خیالم ستاره ای پر نور​

می درخشد میان هاله راز​

ناشناسی درون سینه من​

پنجه بر چنگ و رود می ساید​

همره نغمه های موزونش​

گوئیا بوی عود می آید​

آه … باور نمی کنم که مرا​

با تو پیوستنی چنین باشد​

نگه آندو چشم شورافکن​

سوی من گرم و دلنشین باشد​

بی گمان زان جهان رؤیائی​

زهره بر من فکنده دیده عشق​

می نویسم بروی دفتر خویش​

«جاودان باشی، ای سپیده عشق»​