بیا ساقی از سر بنه خواب را

[!!!OMID!!!]

[h=2][/h]

بیا ساقی از سر بنه خواب را
​

می ناب ده عاشق ناب را​

میی گو چو آب زلال آمده است​

بهر چار مذهب حلال آمده است​

دلا تا بزرگی نیاری به دست​

به جای بزرگان نشاید نشست​

بزرگیت باید در این دسترس​

به یاد بزرگان برآور نفس​

سخن تا نپرسند لب بسته دار​

گهر نشکنی تیشه آهسته‌دار​

نپرسیده هر کو سخن یاد کرد​

همه گفته خویش را باد کرد​

به بی دیده نتوان نمودن چراغ​

که جز دیده را دل نخواهد به باغ​

سخن گفتن آنگه بود سودمند​

کز آن گفتن آوازه گردد بلند​

چو در خورد گوینده ناید جواب​

سخن یاوه کردن نباشد صواب​

دهن را به مسمار بر دوختن​

به از گفتن و گفته را سوختن​

بخش ۱۱ - رغبت نظامی به نظم شرف‌نامه

نظامی » خمسه » شرف نامه​

بیا ساقی از خنب دهقان پیر​

میی در قدح ریز چون شهد و شیر​

نه آن می‌که آمد به مذهب حرام​

میی کاصل مذهب بدو شد تمام​

بیا باغبان خرمی ساز کن​

گل آمد در باغ را باز کن​

نظامی به باغ آمد از شهر بند​

بیارای بستان به چینی پرند​

ز جعد بنفشه برانگیز تاب​

سرنرگس مست برکش ز خواب​

لب غنچه را کایدش بوی شیر​

ز کام گل سرخ در دم عبیر​

سهی سرو را یال برکش فراخ​

به قمری خبر ده که سبزست شاخ​

یکی مژده ده سوی بلبل به راز​

که مهد گل آمد به میخانه باز​

ز سیمای سبزه فروشوی گرد​

که روشن به شستن شود لاجورد​

دل لاله را کامد از خون به جوش​

فرو مال و خونی به خاکی بپوش​

سرنسترن را زموی سپید​

سیاهی ده از سایه مشک بید​

لب نارون را می‌آلود کن​

به خیری زمین را زراندود کن​

سمن را درودی ده از ارغوان​

روان کن سوی گلبن آب روان​

به نو رستگان چمن باز بین​

مکش خط در آن خطه نازنین​

​

بخش ۲۰ - خراج خواستن دارا از اسکندر

نظامی » خمسه » شرف نامه​

بیا ساقی آن جام آیینه فام​

به من ده که بر دست به جای جام​

چو زان جام کیخسرو آیین شوم​

بدان جام روشن جهان بین شوم​

بیا تا ز بیداد شوئیم دست​

که بی داد نتوان ز بیداد رست​

چه بندیم دل در جهان سال و ماه​

که هم دیو خانست و هم غول راه​

جهان وام خویش از تو یکسر برد​

به جرعه فرستد به ساغر بود​

چو باران که یک یک مهیا شود​

شود سیل و آنگه به دریا شود​

بیا تا خوریم آنچه داریم شاد​

درم بر درم چند باید نهاد​

نهنگی به ما برگذر کرده گیر​

همه گنج ناخورده را خورده گیر​

از آن گنج کاورد قارون به دست​

سرانجام در خاک بین چون نشست​

وزان خشت زرین شداد عاد
​

چه آمد به جز مردن نامراد
​

درین باغ رنگین درختی نرست​

که ماند از قفای تبرزن درست​

[h=4][/h]
​