SoHeIl
مــدیـر بـازنشـسـتـه
- تاریخ ثبت‌نام
- Sep 24, 2013
- ارسالی‌ها
- 4,988
- پسندها
- 268
- امتیازها
- 0
دانلود کتاب بوستان سعدی
اطلاعات موضوع
SoHeIl
مــدیـر بـازنشـسـتـه
- تاریخ ثبت‌نام
- Sep 24, 2013
- ارسالی‌ها
- 4,988
- پسندها
- 268
- امتیازها
- 0
درباره ی سعدی ...
ابومحمد مُصلِح بن عَبدُالله مشهور به سعدی شیرازی و مشرف الدین (۶۰۶ – ۶۹۱ هجری قمری) شاعر و نویسندهٔ پارسی*گوی ایرانی است. شهرت او بیشتر به خاطر نظم و نثر آهنگین، گیرا و قوی اوست. مقامش نزد اهل ادب تا بدان*جاست که به وی لقب استاد سخن داده*اند. آثار معروفش کتاب گلستان در نثر و بوستان در بحر متقارب و نیز غزلیات وی است.
سعدی در شیراز زاده شد. پدرش در دستگاه دیوانی اتابک سعد بن زنگی، فرمانروای فارس شاغل بود.[نیازمند منبع] سعدی کودکی بیش نبود که پدرش در گذشت. در دوران کودکی با علاقه زیاد به مکتب می*رفت و مقدمات علوم را می*آموخت. هنگام نوجوانی به پژوهش و دین و دانش علاقه فراوانی نشان داد. اوضاع نابسامان ایران در پایان دوران سلطان محمد خوارزمشاه و به خصوص حمله سلطان غیاث*الدین، برادر جلال الدین خوارزمشاه به شیراز (سال ۶۲۷) سعدی راکه هوایی جز کسب دانش در سر نداشت برآن داشت دیار خود را ترک نماید.[۱] سعدی در حدود ۶۲۰ یا ۶۲۳ قمری از شیراز به مدرسهٔ نظامیهٔ بغداد رفت و در آنجا از آموزه*های امام محمد غزالی بیشترین تأثیر را پذیرفت (سعدی در گلستان غزالی را «امام مرشد» می*نامد). غیر از نظامیه، سعدی در مجلس درس استادان دیگری از قبیل شهاب*الدین عمر سهروردی نیز حضور یافت و در عرفان از او تأثیر گرفت.این شهاب الدین عمر سهروردی را نباید با شیخ اشراق، یحیی سهروردی، اشتباه گرفت.معلم احتمالی دیگر وی در بغداد ابوالفرج بن جوزی (سال درگذشت ۶۳۶) بوده*است که در هویت اصلی وی بین پژوهندگان (از جمله بین محمد قزوینی و محیط طباطبایی) اختلاف وجود دارد. پس از پایان تحصیل در بغداد، سعدی به سفرهای گوناگونی پرداخت که به بسیاری از این سفرها در آثار خود اشاره کرده*است. در این که سعدی از چه سرزمین*هایی دیدن کرده میان پژوهندگان اختلاف نظر وجود دارد و به حکایات خود سعدی هم نمی*توان بسنده کرد و به نظر می*رسد که بعضی از این سفرها داستان*پردازی باشد (موحد ۱۳۷۴، ص ۵۸)، زیرا بسیاری از آنها پایه نمادین و اخلاقی دارند نه واقعی. مسلم است که شاعر به عراق، شام و حجاز سفر کرده است[نیازمند منبع] و شاید از هندوستان، ترکستان، آسیای صغیر، غزنین، آذربایجان، فلسطین، چین، یمن و آفریقای شمالی هم دیدار کرده باشد.
سعدی در حدود ۶۵۵ قمری به شیراز بازگشت و در خانقاه ابوعبدالله بن خفیف مجاور شد. حاکم فارس در این زمان اتابک ابوبکر بن سعد زنگی(۶۲۳-۶۵۸) بود که برای جلوگیری از هجوم مغولان به فارس به آنان خراج می*داد و یک سال بعد به فتح بغداد به دست مغولان (در ۴ صفر ۶۵۶) به آنان کمک کرد. در دوران ابوبکربن سعدبن زنگی شیراز پناهگاه دانشمندانی شده بود که از دم تیغ تاتار جان سالم بدر برده بودند. در دوران وی سعدی مقامی ارجمند در دربار به دست آورده بود. در آن زمان ولیعهد مظفرالدین ابوبکر به نام سعد بن ابوبکر که تخلص سعدی هم از نام او است به سعدی ارادت بسیار داشت. سعدی بوستان را که سرودنش در ۶۵۵ به پایان رسید، به نام بوبکر سعد کرد. هنوز یکسال از تدوین بوستان نگذشته بود که در بهار سال ۶۵۶ دومین اثرش گلستان را بنام ولیعهد سعدبن ابوبکر بن زنگی نگاشت و خود در دیباچه گلستان می*گوید. هنوز از گلستان بستان یقینی موجود بود که کتاب گلستان تمام شد.[۱]
سعدی جهانگردی خود را در سال ۱۱۲۶ آغاز نمود و به شهرهای خاور نزدیک و خاور میانه، هندوستان، حبشه، مصر و شمال آفریقا سفر کرد(این جهانگردی به روایتی سی سال به طول انجامید)؛ حکایت*هایی که سعدی در گلستان و بوستان آورده*است، نگرش و بینش او را نمایان می*سازد. وی در مدرسه نظامیه بغداد دانش آموخته بود و در آنجا وی را ادرار بود. در سفرها نیز سختی بسیار کشید، او خود گفته*است که پایش برهنه بود و پاپوشی نداشت و دلتنگ به جامع کوفه درآمد و یکی را دید که پای نداشت، پس سپاس نعمت خدایی بداشت و بر بی کفشی صبر نمود. آن طور که از روایت بوستان برمی آید، وقتی در هند بود، سازکار بتی را کشف کرد و برهمنی را که در آنجا نهان بود در چاله انداخت و کشت؛ وی در بوستان، این روش را در برابر همه فریبکاران توصیه کرده*است. حکایات سعدی عموماً پندآموز و مشحون از پند و و پاره*ای مطایبات است. سعدی، ایمان را مایه تسلیت می*دانست و راه التیام زخم*های زندگی را محبت و دوستی قلمداد می*کرد. علت عمر دراز سعدی نیز ایمان قوی او بود.[۲]
بوستان کتابی*است منظوم در اخلاق در بحر متقارب (فعولن فعولن فعولن فعل) و چنان*که سعدی خود اشاره کرده*است نظم آن را در ۶۵۵ ه*.ق. به پایان برده*است. کتاب در ده باب تألیف و تقدیم به بوبکر بن سعد زنگی شده*است. معلوم نیست خود شیخ آن را چه می*نامیده*است. در بعضی آثار قدیمی به آن نام سعدی*نامه داده*اند. بعدها، به قرینهٔ نام کتاب دیگر سعدی (گلستان) نام بوستان را بر این کتاب نهادند.
باب*های آن از قرار زیر است:
1.عقل و تدبیر و رای
2.احسان
3.عشق و مستی و شور
4.تواضع
5.رضا
6.قناعت
7.عالم تربیت
8.شکر بر عافیت
9.توبه و راه صواب
10.مناجات و ختم کتاب
نچه عیان است اینکه بوستان بر سبک مثنوی حماسی سروده شده و احتمالاً سعدی آن*را به تقلید از فردوسی و بر وزن شاهنامه سروده*است، حال آنکه طبع لطیف او فرصت حماسه سرایی بر وی نگسترده*است آن*سان که در شعر حماسی خود می*سراید:
مرا در سپاهان یکی یار بود که جنگاور و شوخ و عیار بود
در این بیت نیز صفت شوخ بودن شاهدان را به جنگاوران منتسب می*کند[۳]؛
واین شعر که قیاس بوستان وشهنامه*است.
فردوسی می*سراید:
برد کشتی آنجا که خواهد خدای وگر جامه بر تن درد ناخدای
و سعدی در بوستان این گونه بسراید:[۴]
خدا کشتی آنجا که خواهد برد اگر ناخدا جامه بر تن درد
ابومحمد مُصلِح بن عَبدُالله مشهور به سعدی شیرازی و مشرف الدین (۶۰۶ – ۶۹۱ هجری قمری) شاعر و نویسندهٔ پارسی*گوی ایرانی است. شهرت او بیشتر به خاطر نظم و نثر آهنگین، گیرا و قوی اوست. مقامش نزد اهل ادب تا بدان*جاست که به وی لقب استاد سخن داده*اند. آثار معروفش کتاب گلستان در نثر و بوستان در بحر متقارب و نیز غزلیات وی است.
سعدی در شیراز زاده شد. پدرش در دستگاه دیوانی اتابک سعد بن زنگی، فرمانروای فارس شاغل بود.[نیازمند منبع] سعدی کودکی بیش نبود که پدرش در گذشت. در دوران کودکی با علاقه زیاد به مکتب می*رفت و مقدمات علوم را می*آموخت. هنگام نوجوانی به پژوهش و دین و دانش علاقه فراوانی نشان داد. اوضاع نابسامان ایران در پایان دوران سلطان محمد خوارزمشاه و به خصوص حمله سلطان غیاث*الدین، برادر جلال الدین خوارزمشاه به شیراز (سال ۶۲۷) سعدی راکه هوایی جز کسب دانش در سر نداشت برآن داشت دیار خود را ترک نماید.[۱] سعدی در حدود ۶۲۰ یا ۶۲۳ قمری از شیراز به مدرسهٔ نظامیهٔ بغداد رفت و در آنجا از آموزه*های امام محمد غزالی بیشترین تأثیر را پذیرفت (سعدی در گلستان غزالی را «امام مرشد» می*نامد). غیر از نظامیه، سعدی در مجلس درس استادان دیگری از قبیل شهاب*الدین عمر سهروردی نیز حضور یافت و در عرفان از او تأثیر گرفت.این شهاب الدین عمر سهروردی را نباید با شیخ اشراق، یحیی سهروردی، اشتباه گرفت.معلم احتمالی دیگر وی در بغداد ابوالفرج بن جوزی (سال درگذشت ۶۳۶) بوده*است که در هویت اصلی وی بین پژوهندگان (از جمله بین محمد قزوینی و محیط طباطبایی) اختلاف وجود دارد. پس از پایان تحصیل در بغداد، سعدی به سفرهای گوناگونی پرداخت که به بسیاری از این سفرها در آثار خود اشاره کرده*است. در این که سعدی از چه سرزمین*هایی دیدن کرده میان پژوهندگان اختلاف نظر وجود دارد و به حکایات خود سعدی هم نمی*توان بسنده کرد و به نظر می*رسد که بعضی از این سفرها داستان*پردازی باشد (موحد ۱۳۷۴، ص ۵۸)، زیرا بسیاری از آنها پایه نمادین و اخلاقی دارند نه واقعی. مسلم است که شاعر به عراق، شام و حجاز سفر کرده است[نیازمند منبع] و شاید از هندوستان، ترکستان، آسیای صغیر، غزنین، آذربایجان، فلسطین، چین، یمن و آفریقای شمالی هم دیدار کرده باشد.
سعدی در حدود ۶۵۵ قمری به شیراز بازگشت و در خانقاه ابوعبدالله بن خفیف مجاور شد. حاکم فارس در این زمان اتابک ابوبکر بن سعد زنگی(۶۲۳-۶۵۸) بود که برای جلوگیری از هجوم مغولان به فارس به آنان خراج می*داد و یک سال بعد به فتح بغداد به دست مغولان (در ۴ صفر ۶۵۶) به آنان کمک کرد. در دوران ابوبکربن سعدبن زنگی شیراز پناهگاه دانشمندانی شده بود که از دم تیغ تاتار جان سالم بدر برده بودند. در دوران وی سعدی مقامی ارجمند در دربار به دست آورده بود. در آن زمان ولیعهد مظفرالدین ابوبکر به نام سعد بن ابوبکر که تخلص سعدی هم از نام او است به سعدی ارادت بسیار داشت. سعدی بوستان را که سرودنش در ۶۵۵ به پایان رسید، به نام بوبکر سعد کرد. هنوز یکسال از تدوین بوستان نگذشته بود که در بهار سال ۶۵۶ دومین اثرش گلستان را بنام ولیعهد سعدبن ابوبکر بن زنگی نگاشت و خود در دیباچه گلستان می*گوید. هنوز از گلستان بستان یقینی موجود بود که کتاب گلستان تمام شد.[۱]
سعدی جهانگردی خود را در سال ۱۱۲۶ آغاز نمود و به شهرهای خاور نزدیک و خاور میانه، هندوستان، حبشه، مصر و شمال آفریقا سفر کرد(این جهانگردی به روایتی سی سال به طول انجامید)؛ حکایت*هایی که سعدی در گلستان و بوستان آورده*است، نگرش و بینش او را نمایان می*سازد. وی در مدرسه نظامیه بغداد دانش آموخته بود و در آنجا وی را ادرار بود. در سفرها نیز سختی بسیار کشید، او خود گفته*است که پایش برهنه بود و پاپوشی نداشت و دلتنگ به جامع کوفه درآمد و یکی را دید که پای نداشت، پس سپاس نعمت خدایی بداشت و بر بی کفشی صبر نمود. آن طور که از روایت بوستان برمی آید، وقتی در هند بود، سازکار بتی را کشف کرد و برهمنی را که در آنجا نهان بود در چاله انداخت و کشت؛ وی در بوستان، این روش را در برابر همه فریبکاران توصیه کرده*است. حکایات سعدی عموماً پندآموز و مشحون از پند و و پاره*ای مطایبات است. سعدی، ایمان را مایه تسلیت می*دانست و راه التیام زخم*های زندگی را محبت و دوستی قلمداد می*کرد. علت عمر دراز سعدی نیز ایمان قوی او بود.[۲]
بوستان کتابی*است منظوم در اخلاق در بحر متقارب (فعولن فعولن فعولن فعل) و چنان*که سعدی خود اشاره کرده*است نظم آن را در ۶۵۵ ه*.ق. به پایان برده*است. کتاب در ده باب تألیف و تقدیم به بوبکر بن سعد زنگی شده*است. معلوم نیست خود شیخ آن را چه می*نامیده*است. در بعضی آثار قدیمی به آن نام سعدی*نامه داده*اند. بعدها، به قرینهٔ نام کتاب دیگر سعدی (گلستان) نام بوستان را بر این کتاب نهادند.
باب*های آن از قرار زیر است:
1.عقل و تدبیر و رای
2.احسان
3.عشق و مستی و شور
4.تواضع
5.رضا
6.قناعت
7.عالم تربیت
8.شکر بر عافیت
9.توبه و راه صواب
10.مناجات و ختم کتاب
نچه عیان است اینکه بوستان بر سبک مثنوی حماسی سروده شده و احتمالاً سعدی آن*را به تقلید از فردوسی و بر وزن شاهنامه سروده*است، حال آنکه طبع لطیف او فرصت حماسه سرایی بر وی نگسترده*است آن*سان که در شعر حماسی خود می*سراید:
مرا در سپاهان یکی یار بود که جنگاور و شوخ و عیار بود
در این بیت نیز صفت شوخ بودن شاهدان را به جنگاوران منتسب می*کند[۳]؛
واین شعر که قیاس بوستان وشهنامه*است.
فردوسی می*سراید:
برد کشتی آنجا که خواهد خدای وگر جامه بر تن درد ناخدای
و سعدی در بوستان این گونه بسراید:[۴]
خدا کشتی آنجا که خواهد برد اگر ناخدا جامه بر تن درد