یکی دیگر از اختراعات ادیسون در نتیجه یک کار آزمایشگاهی با لوله های خلا شیشه ای در توسعه لامپ های رشته ای، اتفاق افتاد. در سال 1881 ادیسون امتیاز اختراع روشی برای حفظ و نگهداری میوه ها، سبزیجات و یا دیگر مواد آلی را در یک ظرف شیشه ای، ثبت کرد. شیشه با مواردی که قصد نگهداری و حفظ آن ها را داریم، پر شده و سپس تمامی هوا از آن توسط یک پمپ هوا مکیده می شود. لوله شیشه ای با قطعه شیشه ای دیگری مهر و موم می شود.
کاغذ موم از دیگر اختراعات مربوط به مواد غذایی، اغلب به ادیسون نسبت داده می شود، اما این محصول در فرانسه و در سال 1851 یعنی زمانی که ادیسون تنها یک کودک بوده است، اختراع شد. ادیسون نیز از کاغذ موم در کار ضبط صدای خود استفاده کرد که ممکن است همین امر موجب شروع این قصه شده باشد. خودروی الکتریکی
ادیسون معتقد به تامین قدرت خودروها با استفاده از الکتریسیته بوده است، و در سال 1899 شروع به توسعه باتری های قلیایی که بتوانند قدرت آن ها را تامین کنند، کرد. و در این راه به موفقیت هایی نیز رسید: در سال 1900 حدود 28 درصد از بیش از 400 خودروی تولید شده در آمریکا با انرژی الکتریسیته کار می کردند. (منبع این خبر: PBS) هدف ادیسون ایجاد باتری ای بود که بتواند تا 100 مایل را بدون شارژ دوباره طی کند. ادیسون از این پروژه پس از حدود 10 سال صرف نظر کرد زیرا فراوانی بنزین، وجود خودروهای الکتریکی را بحث برانگیز می کرد.
اما فعالیت ادیسون بیهوده نبود، باتری های ذخیره ساز به سودآور ترین اختراع او تبدیل شد و در نورافکن های معدنچیان، سیگنال های راه آهن و بویه های دریایی بکار برده شد. یکی از دوستان او با نام هنری فورد، همچنین از باتری های ادیسون در مدل Ts خود استفاده نمود.
جادوگر منلوپارک با قانع نبودن به بهبودبخشی نسبی زندگی آمریکایی ها به وسیله لامپ های الکتریکی، فیلم ها و گرامافون ها، در اوایل قرن بیستم به از میان بردن محله های فقیرنشین شهر و بکار گیری مرد کارگر هر خانه برای ساخت خانه های ضدآتش که می شد در مقیاس انبوه و با قیمت ارزانی آن ها را ساخت، تصمیم گرفت. و آن خانه ها از چه چیزی ساخته می شدند؟ از بتنی که البته از مواد شرکت سیمان پورتلند ادیسون عرضه می شد، استفاده می کرد. ادیسون با تربیت این طبقه کارگر، اعلام کرده بود که در صورت موفقیت این سرمایه گذاری، هیچ سودی دریافت نخواهد کرد.
برنامه ادیسون این بود که بتن را به قالب های چوبی بزرگ در اندازه و شکل خانه ها بریزند، تا این عمل منجر به سفت سازی بتن، حذف استخوان بندی و چارچوب و در نهایت ایجاد یک خانه بتنی به همراه قالب ریزی و سازه های تزئینی، لوله کشی و حتی وان حمام شود. ادیسون گفته بود که این خانه ها به قیمت 1200 دلار به فروش می روند که حدود یک سوم قیمت یک خانه معمولی به طور معمول ساخته شده در آن زمان بوده است.
اما در حالی که سیمان پورتلند ادیسون در سال 1900 در رونق ساخت و ساز بسیاری از ساختارهای اطراف شهر نیویورک مورد استفاده قرار گرفت، ایده خانه بتنی او هرگز اجرا نشد. قالب و تجهیزات مورد نیاز برای این خانه ها، نیاز به یک سرمایه گذاری عظیم مالی داشت که سازندگان کمی قادر به تامین آن بودند. تصور از مشکلات دیگر بود، خانواده های زیادی خواهان این ننگ اجتماعی انتقال به خانه ای که برای مردم محلات فقیرنشین در نظر گرفته شده بود، نبودند. از دیگر عامل های عدم تولید آن می توانست این باشد که این خانه ها بسیار ساده و زشت بودند. در سال 1917، شرکتی که عمدتا توسط دوستان ادیسون اداره می شد، به ساخت 11 خانه بتنی در نیوجرسی اقدام کردند، اما سود خوبی از آن دریافت نکرده و بنابراین به این کار ادامه ندادند.
آیا می دانید ادیسون برای مبلمان چنین خانه های بتنی چه چیزی را در نظر داشت؟ به ادامه این مطلب برای فهمیدن اینکه چرا مخترعان نمی توانند طراحان داخلی خوبی به حساب بیایند، توجه نمایید.
اثاثیه بتنی
چرا یک زوج جوان باید برای خرید مبلمانی که تنها چند دهه عمر می کند، هزینه زیادی صرف کنند؟ ادیسون پیشنهاد کرده بود که تنها با نیمی از این هزینه، این زوج ها می توانند خانه ای پر از مبلمان بتنی که تا زمان بینهایتی دوام خواهند داشت، دستیابی داشته باشند. این مبلمان ساخته شده از فوم آغشته به هوا دارای وزنی تنها یک و نیم برابر مبلمان چوبی بوده اند. ادیسون ادعا می کرد که می تواند کل فضای یک خانه را تنها با کمتر از 200 دلار مبلمان کند.
در سال 1911 کمپانی ادیسون یک پیانو، وان حمام و قفسه ای برای قرار دادن گرامافون های ادیسون، قالب دهی کرد. آن ها قفسه گرامافون را در سراسر کشور به عنوان تبلیغات تجاری عرضه کردند، و ادیسون برچسب هایی را بر روی بسته بندی آن ها با مضمون درخواست از شرکت های باربری جهت حمل محکم آن ها، ضمیمه کرد. این قفسه ها در شهر نیویورک و در نمایشگاه سالانه صنعت سیمان رونمایی شد اما ادیسون در آن حضور پیدا نکرد، و از این رو دیگر خبری از این قفسه ها شنیده نشد.
هنگامی که ادیسون حق ثبت اختراع گرامافون خود را دریافت کرد، شروع به اختراع شیوه هایی برای استفاده از این محصول گرفت. یک ایده که برای اولین بار در سال 1877 و در یک یادداشت آزمایشگاهی بدان اشاره شد اما تا سال 1890 اختراع نشد، مینیاتوری و کوچک سازی این گرامافون ها و قرار دادن آن در یک عروسک و یا سایر اسباب بازی ها بود تا به این بازیچه ها قابلیت صوتی داده شود. گرامافون ضمیمه شده، در یک پوشش قلعی قرار گرفت و در قفسه سینه عروسک تعبیه شد، سپس بازو و پاهای از پیش ساخته شده به آن متصل شد و همچنین یک سر عروسکی که در آلمان تولید شد، به آن وصل شد. این عروسک های سخن گو با قیمت حدود 10 دلار به فروش رسید. در کارخانه از دختران کوچک و ضبط صدای آن ها و ثبت آهنگ ها و شعرهای کودکانه بر روی استوانه های مومی، برای صدای این عروسک ها استفاده می شد.
متاسفانه ایده عروسک های سخنگو به مراتب جلوتر از تکنولوژی مورد نیاز برای اجرای آن بود. ضبط صدا در مراحل ابتدایی خود قرار داشت و صدای خش خش موجود در ضبط های اولیه بسیار آزاردهنده بوده است. یکی از مشتریان در این مورد گفته بود: " صدای این هیولاهای کوچک برای شنیدن بسیار ناخوشایند است." بسیاری از عروسک ها اصلا دارای صدایی نبودند و یا صدای آن ها به حدی ضعیف بود که قابل شنیدن نبود. شکل شکننده این عروسک ها نیز از مکانیزم ظریف آن ها در برابر تکان دادن و ضربت محافظت نمی کرد.
با توجه به ایده تلفن و تلگراف، ادیسون در اکتبر 1920 اعلام کرد که در حال کار بر روی دستگاهی جهت برقراری ارتباط با دنیای ارواح است. پس از جنگ جهانی اول، اعتقاد به عالم ارواح دوباره تقویت شد و بسیاری از مردم امیدوار بودند که علم بتواند وسیله ای برای دستیابی به ارواح مردگان آن ها، ایجاد کند. مخترعی که خود اعتقادی به وجود خدا نداشت و بارها اعلام کرده بود که حتی نمی داند که آیا دنیای ارواحی وجود دارد یا خیر، اما از این ایده خود در مجلات مختلف سخن گفت و برای نییورک تایمز نیز شرح داد که دستگاه او قادر به اندازه گیری آنچه را که وی به عنوان واحدهای زندگی، که از طریق جهان پس از مرگ پراکنده می شود، نیز است.
ادیسون با مخترع انگلیسی سر ویلیام کوک، که ادعا می کرد که می تواند به تصویربرداری از ارواح بپردازد، در ارتباط بود. این عکس ها ظاهرا موجب تشویق ادیسون شد اما او هرگز به معرفی دستگاهی که می گفت می تواند با مردگان ارتباط برقرار کند، نپرداخت و پس از مرگ خود او در سال 1931، هیچ دستگاهی یافت نشد. بسیاری بر این باورند که او فقط یک شوخی با گزارشگران کرده بود.
برخی از مردم نیز ادعا می کنند که در یک جلسه احضار ارواح در سال 1941، روح ادیسون به شرکت کنندگان گفت که سه تن از دستیاران او این برنامه ها را در اختیار دارند. این دستگاه بنا به گزارش ها پس از آن ساخته شد اما کار نکرد. بعدها در جلسه دیگری ادیسون ظاهرا بهسازی هایی را پیشنهاد کرد. مخترعی با نام جی.گیلبرت رایت به کار بر روی این دستگاه تا زمان مرگ خود در سال 1959 پرداخت اما تا جایی که می دانیم، هیچ گاه از آن برای تماس با ارواح استفاده نکرد.
جهت مشاهده ی تصویر در ابعاد واقعی 545x469 پیکسل اینجا کلیک کنید.
اديسون مدت زيادي بر روي ايده اش كار كرد . بسيازي چيزها را استفاده كرد كه هيچ كدام عمل نمي كردند . اما او هيچ گاه مايوس نشد و كارش را قطع نكرد ، او ادامه داد تا روزي كه توانست آنچه را مي خواست بدست آورد .
اختراع كردن بهترين چيزي بودن كه اديسون به آن علاقه داشت . او ابتدا مي انديشيد كه اشياء پيرامونش چگونه كار مي كنند، پس فكر مي كرد كه چگونه مي تواند كاري كند كه آنها بهتر عمل كنند . كه به آن الهام مي گويند . اما قسمت مشكل كار اينجا بود كه اديسون بايد ايده هايش را در عمل پياده مي كرد طوري كه آنها كار مي كنند . او انواع چيزها را استفاده مي كرد تا در نهايت دقيقا" آن چه را كه مي خواست مي توانست پيدا كند . خود او آنرا سخت كاركردن و نا اميد نشدن مي دانست او مي گفت اختراع " يك درصد الهام گرفتن و 99 درصد پشتكار و جديت است . "
