درد دلی که بازگو نشد ...

[sting]

چه سرسبز و چه سرشارند،​

آنان که اگر رنجی آشکار و نهان دارند،​

توان آن دارند​

کز زیر آوار سر برآرند،​

با بانگ بلند من هستم​

«من هستم ...​

کز زیبایی رنگ ها و آهنگ های جهان​

سر مستم ...»
​

​

«ژاله اصفهانی»​

​

​

 

[sting]

دیر کردی نازنینم کم کم آذر می رسد​

عمر آبان ماه هم، دارد به آخر می رسد​

فرصت از کف می رود، امروز و فردا تا به کی؟​

فصل عشق و عاشقی هم عاقبت سر می رسد​

برگ های دفتر پاییز، سرخ و زرد شد​

آخرین برگ سفیدِ کهنه دفتر می رسد​

زودتر برگرد تا وقتی بجا مانده هنوز​

می رود پاییزِ عاشق، فصل دیگر می رسد​

مهر و آبان طی شدند و نوبت آذر رسید​

نازنینم زودتر، سرما سراسر می رسد​

این هوا با عاشقان چندی مدارا می کند​

فصل سرما، زوزه ی باد ستمگر می رسد​

یک نفر با یک خبر ای کاش امشب می رسید​

مژده می آورد برخیزید، دلبر می رسد ...​

​

​

 

[sting]

تقصیر تو نیست​

هر چه هست زیر سر پاییز است​

که به نسیمی عقل را می رباید​

تا دل​

بی اگر و امایی​

تنگِ تو شود ...​

​

«آ. کلوناریس»​

مترجم: احمد پوری​

​

​

 

[sting]

در بازی زندگی ...
یاد می گیری:
اعتماد به حرف های قشنگ بدون پشتوانه ...
مثل آویختن به طنابی پوسیدست ...‌
یاد می گیری:
نزدیکترین ها به تو ...
گاهی می توانند دورترین ها باشند ...
یاد می گیری:
آنقدر از خودت برای روز مبادا پس انداز داشته باشی ...
تا بتوانی یک روزی تمام خودت را بغل کنی و بروی ...
و در جایی که شنیده و فهمیده نشوی نمانی ...
یاد می گیری:
دیوار خوب است ...
سایه ی درخت مطلوب است ...
اما هیچ تکیه گاهی ابدی نیست ...

 

[sting]

اگر کسی را دیدید که از کوچکترین چیزها لذت می برد،
محو طبیعت می شود،
کمتر سخت می گیرد،
می بخشد،
می خندد،
می خنداند و با خودش در یک صلح درونی ست،
او نه بی مشکل است نه شیرین مغز!
او طوفان های هولناکی را در زندگی پشت سر گذاشته و قدر آنچه امروز دارد را می داند.
او یاد گرفته است که لحظه لحظه ی زندگی را در آغوش بگیرد ...

 

[sting]

حالم بد است،​

مثل زمانی که نیستی ...​

دردا که تو همیشه،​

همانی که نیستی ...​

من بی تو،​

در غریب ترین شهر عالمم​

بی من، تو در کجای جهانی،​

که نیستی؟ ...​

​

​

​

 

[sting]

سنگ هم از آسمان می بارید​

جاذبه را کشف نمی کرد​

نیوتن​

از سیب​

خاطره داشت​

​

​

​

 

[sting]

منم​

درختی که برگ هایش را ریخت​

تا تو​

ماه را​

از میان شاخه هایش​

تماشا کنی!​

​

«علیرضا روشن»​

​

​

 

[sting]

من به در خانه ات تکیه داده ام​

عابران می گویند نیست​

به خانه ی متروکه اش نگاه کن!​

نیست​

رفته است​

می گویند و می روند​

سی سال است می گویند​

نیست​

رفته است​

گفته اند و رفته اند​

من اما​

به در خانه ات تکیه داده ام​

​

​

 

[sting]

آسمان قلبش گرفته، روسری را باز کن​

گیس بر صورت بچرخان و خسوف آغاز کن​

ای که چشم مشکی تو چشمه ی شعر سپید​

گونه ات را وقف این مرد غزل پرداز کن​

لب به لب هایم بده با بوسه ی شیرین خود​

در گلوی تلخ من فالوده ی شیراز کن​

تار گیتارم دگر امشب برایم کوک نیست​

تار موهای بلندت را برایم ساز کن​

شکوه بسیار و عزیزم وقتِ بوسیدن کم است​

امشبی در شکوه کردن های خود ایجاز کن​

مثل آذر ماهِ کردستان نبودت سرد بود​

کلبه ی سرد مرا شهریور اهواز کن ...​

​

​

​

 

[sting]

 

[sting]

اگر در ثانیه های زندگی ات حضور ندارم اما ...​

دلم،​

دعایم​

همیشه،​

همه جا​

با توست ...​

​

 

[sting]

همه می پرسند چیست در زمزمه ی مبهم آب​

چیست در همهمه ی دلکش برگ​

چیست در بازی آن ابر سپید​

روی این آبیِ آرام بلند​

که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال​

چیست در خلوت خاموش کبوترها​

چیست در کوشش بی حاصل موج​

چیست در خنده ی جام​

که تو چندین ساعت​

مات و مبهوت به آن می نگری​

نه به ابر​

نه به آب​

نه به برگ​

نه به این آبیِ آرام بلند​

نه به این خلوت خاموش کبوترها​

نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام​

من به این جمله نمی اندیشم​

من مناجات درختان را هنگام سحر​

رقص عطر گل یخ را با باد​

نفس پاک شقایق را در سینه ی کوه​

صحبت چلچله ها را با صبح​

نبض پاینده ی هستی را در گندمزار​

گردش رنگ و طراوت را در گونه ی گل​

همه را می شنوم​

می بینم​

من به این جمله نمی اندیشم​

به تو می اندیشم​

ای سراپا همه خوبی​

تک و تنها به تو می اندیشم​

همه وقت​

همه جا​

من به هر حال که باشم به تو می اندیشم​

تو بدان این را تنها تو بدان​

تو بیا​

تو بمان با من تنها تو بمان​

جای مهتاب، به تاریکی شب ها، تو بتاب​

من فدای تو به جای همه گل ها، تو بخند​

اینک این من که به پای تو درافتادم باز​

ریسمانی کن از آن موی دراز​

تو بگیر​

تو ببند​

تو بخواه​

پاسخ چلچله ها را تو بگو​

قصه ی ابر، هوا را تو بخوان​

تو بمان با من تنها، تو بمان​

در رگ ساغرِ هستی تو بجوش​

من همین یک نفس از جرعه ی جانم باقی ست​

آخرین جرعه ی این جام تهی را تو بنوش​

​

 

[sting]

خواهر و برادر داغدارم ...
بنر بازگشت حاجی مظلومت را از کوچه باز کن ...
او دیگر برنمی گردد ...
او مظلومانه قربانی شد ...
عیدمان امروز عزا شد ...
حاجی!
دیروز دعای عرفه را که می خواندی ...
دستانت را که بالا بردی، چه خواستی؟ ...
آرزویت برنگشتن و چشم انتظاری خانواده ات بود؟!
نگران رزرو تالار ولیمه ات نباش، برای مراسم ختمت مهیا می شود ...
بنر سر در خانه ات دیگر سبز رنگ و خیرمقدم به آمدنت نیست ...
سیاه رنگ و تسلیت به آمدن جنازه ات است ...
خودت نمی آیی اما سوغاتت چرا ...
به دست عزیزانت می رسند اما با ذوق باز نمی شوند ...
با چشمان گریان و خون جگر
بخاطرِ خریدت تشکر می کنند ...
ما که نمی توانیم انتقامت را از آل سعود لعنتی بگیریم ...
اما ...
آقایی داریم که عاجزانه از خدا می خواهیم تا در ظهورش تعجیل نماید
و علاوه بر انتقامِ کوچه، انتقامِ خون پایمال شده ی شما را هم بگیرد ...

 

[sting]

چمدان را که جمع می کردیم،​

هر کسی یک نفس دعا می خواست​

پسرت عاقبت به خیر شدن​

دخترت اذن کربلا می خواست ...​

اسم ها را نوشته بودی تا،​

هیچ قولی ز خاطرت نرود​

مرد همسایه شیمیایی بود،​

همسرش وعده ی شفا می خواست!​

من که این سال ها قدم به قدم،​

پا به پای تو زندگی کردم​

در خیالم دمی نمی گنجید،​

دل بی طاقتت چه ها می خواست ...​

تو شهادت مقدرت بوده،​

گرچه از جنگ زنده برگشتی​

ملک الموت از همان اول،​

قبض روح تو را مِنا می خواست!​

عصر روز گذشته در عرفات،​

در مناجات عاشقانه ی خود​

تو چه گفتی که من عقب ماندم؟!​

که خدا هم فقط تو را می خواست؟!​

ما دو تن هر دو همقدم بودیم،​

لحظه لحظه کنار هم بودیم​

کاش با هم عروج می کردیم،​

کاش می شد ...​

اگر​

خدا​

می خواست ...​

 

[sting]

انسان ها زود پشیمان می شوند ...​

گاه از گفته هایشان​

گاه از نگفته هایشان​

اما سراغ ندارم کسی را​

که از «لبخند زدن» پشیمان شده باشد ...!​

خوشا به حال آنانی که خوب می دانند،​

لبخند زدن «منطقی ترین گفت و گوی انسانی ست» ...​

​

​

 

[sting]

آنقدر جرم و خطا سر زده از من که فقط​

به تو بخشیدن این جرم و خطا می آید​

عرفات است ولی هر که بگوید یا رب​

پاسخش از طرف کرب و بلا می آید​

​

 

[sting]

«پناه» می برم به «خدا»،​

از عیبی که، «امروز» در خود می بینم و​

«دیروز» دیگران را به خاطر «همان عیب» ملامت کرده ام.​

محتاط باشیم، در «سرزنش» و «قضاوت کردن دیگران».​

وقتی نه از «دیروزِ او» خبر داریم و نه از «فردایِ خودمان» ...​

​

​

​

 

[sting]

همین پیش پایت دلم تنگ شد ​

نبودی برایت دلم تنگ شد​

نبودی سکوت و سکوت و سکوت ...​

برای صدایت دلم تنگ شد​

ورق می زدم عکس های تو را​

به حال و هوایت دلم تنگ شد​

تو با جاده رفتی و رفتی، و من ...​

من اینجا به جایت دلم تنگ شد​

خداحافظی کرده بودم قبول ​

ولی پا به پایت دلم تنگ شد ...​

​

​

 

[sting]

قورباغه به کانگورو گفت: من می توانم بپرم و تو هم. پس اگر با هم ازدواج کنیم بچه مان می تواند از روی کوه ها یک فرسنگ بپرد، و ما می توانیم اسمش را «قورگورو» بگذاریم.کانگورو گفت: "عزیزم" چه فکر جالبی! من با خوشحالی با تو ازدواج می کنم اما درباره ی قورگورو، بهتر است اسمش را بگذاریم «کانباغه».هر دو بر سر «قورگورو» و «کانباغه» بحث کردند و بحث کردند.آخرش قورباغه گفت: برای من نه «قورگورو» مهم است و نه «کانباغه». اصلا من دلم نمی خواهد با تو ازدواج کنم.کانگورو گفت: بهتر.قورباغه دیگر چیزی نگفت. کانگورو هم جست زد و رفت. آنها هیچ وقت ازدواج نکردند، بچه ای هم نداشتند که بتواند از کوه ها بجهد و تا یک فرسنگ پپرد. چه بد، چه حیف که نتوانستند فقط سر یک اسم توافق کنند.این قصه ی زیبا از شل سیلور استاین مفهوم جالبی دارد.«پتانسیل موجود برای دستاوردهای بزرگ، قربانی اختلاف نظرهای کوچک می شود.»هر آدمی درون خود کوزه ای دارد که با عقاید، باورها و دانشی که از محیط اطرافش می گیرد پر می شود. این کوزه اگر روزی پر شود یاد گرفتنِ آدمی تمام می شود. نه که نتواند، دیگر نمی خواهد چیز بیشتری یاد بگیرد. پس تفکر را کنار می گذارد و با تعصب از کوزه ی باورهایش دفاع می کند و حتی برای آن می میرد اما آدم غیرمتعصب تا لحظه ی مرگ در حال پر کردن کوزه است و صدها بار محتوای آن را تغییر می دهد.اگر شما مدتی ست که افکارتان تغییر نکرده، بدانید که این مدت فکر نکرده اید. آب هم اگر راکد بماند فاسد می شود!آنچه ما را ویران می کند باورهای غلط و تعصباتی است که به خودمان اجازه ی دگربینی و دگرگونی آنها را نمی دهیم.به قول نیچه: «باورهای غلط از حقایقِ خطرناک ویران کننده ترند.»