درد دلی که بازگو نشد ...

[sting]

این مطلب در اینستاگرام توسط خانمی که از همسرش دلگیر بود کپی شده. من هم از طریق یکی از مسنجرها (نمیگم وایبر) دریافتش کردم برای همین منبع دقیقی ندارم. توصیه می کنم بخونیدش متن بسیار زیبا و تامل برانگیزیه ... من و همسرم از هم خسته شدیم! دیگر احساسی بینمان نیست تقریبا هیچ حرفی با هم نمی زنیم، سرد و بی روح و شاید جدایی ...چندی پیش یک پیامک ناشناس و پر احساس برایش دادم ... یک پاسخ پر احساس به این پیامک ناشناس داد ... گفت تو چقدر زیبا حرف می زنی و من زیباتر پاسخش را دادم ... و او زیباتر پاسخم را داد ... و باز من زیباتر ... و باز او زیباتر ...اصلا فکر نمی کردم همسرم تا این حد محبت آمیز بلد است حرف بزند ... گاهی انقدر عاشقانه حرف می زنیم که من یادم می رود آن سوی خط همسرم است ... حالا این دو ناشناس عاشق هم شده اند ... آرزو دارد که مرا ببیند و بشناسد حتی گفت بخاطر من از همسرش جدا می شود ... کاش می شد تا ابد ناشناس و عاشقانه زندگی می کردیم ... ما آدم های عجیبی هستیم ... ناشناس عاشق هم می شویم، ناشناس برای هم می میریم، ناشناس از هم لبریز می شویم ... ولی وقتی خودمانیم همانی می شویم که تو بهتر از من می دانی!!!

 

[sting]

بر تل خاکی نشسته بودم که خدا آمد و کنارم نشست ...!
گفت: «مگر کودک شده ای که با خاک بازی می کنی؟»
گفتم: «نه! ولی از بازی آدم هایت خسته شدم، همان هایی که حس می کنند هنوز از خاکم و روح تو در من دمیده نشده ... من با این خاک بازی می کنم تا آدم هایت را بازی ندهم!»
خدا خندید ...
پرسیدم: «خدایا! چرا از آتش نیستم تا هر که قصدِ بازی داشت را بسوزانم؟»
خدا اما ساکت بود، گویا از من دلخور شده بود ...
گفت: «تو را از خاک آفریدم تا بسازی، نه بسوزانی! تو را از خاک، از عنصری برتر ساختم ... از خاک ساختم که با آب گل شوی و زندگی ببخشی، از خاک که اگر آتشت بزنن باز هم زندگی می کنی و پخته تر می شوی ... با خاک ساختمت تا همراه باد برقصی ... تو را از خاک ساختم تا اگر هزار بار آتش و آب و باد تو را بازی داد، تو برخیزی، سر بر آوری و در قلبت دانه ی عشق بکاری و رشد دهی و از میوه ی شیرینش لذت ببری ... تو از خاکی پس به خاکی بودنت ببال ...»
و من هیچ نداشتم برای گفتن به خدا! ...

 

[sting]

مردم اینجا چقدر مهربانند!​

دیدند کفش ندارم، برایم پاپوش دوختند ... ​

دیدند سرما می خورم، سرم کلاه گذاشتند​

و چون برایم تنگ بود کلاه گشادتری​

و دیدند هوا گرم شد، پس کلاهم را برداشتند ...​

چون دیدند لباسم کهنه و پاره است به من وصله چسباندند​

چون از رفتارم فهمیدند که سواد ندارم، محبت کردند و حسابم را رسیدند​

خواستم در این مهربانکده خانه بسازم ، نانم را آجر کردند گفتند کلبه بساز ...​

روزگار جالبیست!​

مرغمان تخم نمی گذارد ولی هر روز گاومان می زاید!​

​

«زنده یاد حسین پناهی»​

​

​

 

[sting]

ی گفت: - خوش به حال مسافرکشان میدان آزادی که آزادانه فریاد می زنند: «آزادی ... آزادی ... آزادی» و عابران خسته می پرسند: «آزادی چند؟» و من عابری را دیدم که از راننده سوال می کرد: «آزادی کجاست؟»، راننده گفت: «رد کردی ... آزادی قبل از انقلاب بود ...»گفتم: - از غرب که به میدان آزادی نگاه کنی، آزادی قبل از انقلاب است. اما از میدان امام حسین (ع) که به آزادی نگاه کنی، آزادی درست می افتد بعد از انقلاب.

پس بنگر که در کدامین سو ایستاده ای ...​

 

[sting]

سر بر شانه ی خدا بگذار تا قصه ی عشق را چنان زیبا بخواند​

که نه از دوزخ بترسی و نه از بهشت ​

به رقص درآیی​

قصه ی عشق، انسان بودن ماست​

اگر کسی احساست را نفهمید مهم نیست​

سرت را بالا بگیر و لبخند بزن​

فهمیدن احساس​

کار هر آدمی نیست!‌ ​

​

«احمد شاملو»​

​

​

 

[sting]

سر تا پایم را خلاصه کنند می شوم «مشتی خاک»​

که ممکن بود «خشتی» باشد در دیوار یک خانه​

یا «سنگی» در دامان یک کوه​

یا قدری «سنگ ریزه» در انتهای یک اقیانوس​

شاید «خاکی» از گلدان​

یا حتی «غباری» بر پنجره​

اما مرا از این میان برگزیدند، برای «نهایت»، برای «شرافت»، برای «انسانیت»​

و پروردگارم بزرگوارانه اجازه ام داد برای: ​

«نفس کشیدن»، «دیدن»، «شنیدن»، «فهمیدن»​

و ارزنده ام کرد بابت نفسی که در من دمید​

من منتخب گشته ام، برای «قرب» برای «رجعت» برای «سعادت»​

من مشتی از خاکم که خدایم اجازه ام داده: ​

به «انتخاب»، به «تغییر»، به «شوریدن»، به «محبت»​

وای بر من اگر قدر ندانم ...​

​

​

 

[sting]

می گویند قلب هر کس به اندازه ی مشت بسته ی اوست​

اما من قلب هایی را دیده ام که به اندازه ی دنیایی از محبت عمیق اند​

دل های بزرگی که هیچ وقت در مشت های بسته جای نمی گیرند​

مثل غنچه ای با هر طپش شکفته می شوند​

دل های بزرگی که مانند کویر نامحدودند​

و تشنه اند، تا اینکه ابر محبت ببارد​

در عوض دل هایی هم هستند​

که حتی از یک مشت بسته ی کوچک هم، کوچکترند​

و تو می خواهی بدانی قلبت چقدر بزرگ است؟​

به دستت نگاه کن ...!​

وقتی که عشق و مهربانی را به دیگران تعارف می کنی ...​

​

​

 

[sting]

زندگی بدون عشق​

مثل دشتِ بی باران است​

مگر رود​

برای رسیدن به دریا جاری نشد؟​

جاری شویم​

بر بستر رسیدن​

به نهایت خواستن؛​

من به معجزه ایمان دارم​

من به معجزه ی آفتاب​

برای شکستن تاریکی​

به معجزه ی بلند بال های پرنده​

برای پرواز​

و به معجزه ی سبز باران​

برای رویش​

ایمان دارم​

و می دانم و باور دارم​

که هیچ انگیزه ای به قوتِ عشق​

عشق به تک تک آنهایی که دوستشان داریم​

ما را زنده نگاه نمی دارد ...​

​

​

 

[sting]

پرواز پرندگان​

در آبی آسمان​

هر کجا چشمانم را​

کودکانه به دنبال می کشد​

و روحم را در خواهش گنگ پریدن​

خواب های شبانه ام را تفسیر می کند​

کسی چه می داند​

شاید دست هایم​

تقدیر بال های پرواز است​

که هنوز چیزی از اوج به خاطر دارد​

​

​

 

[sting]

از سکوتم بترس ...​

وقتی که ساکت می شوم ...​

لابد همه ی درد و دل هایم را برده ام پیش خدا ...​

بیشتر که گوش دهی ...​

از همه ی سکوتم ...​

از همه ی بودنم ...​

یک «آه» می شنوی ...​

و باید بترسی ...​

از «آه» مظلومی که ...​

فریادرسی جز خدا ندارد ...​

​

​

 

[sting]

آنه! تکرار غریبانه روزهایت چگونه گذشت ​

وقتی روشنی چشم هایت، در پشت پرده های مه آلود اندوه پنهان بود​

با من بگو از لحظه لحظه های مبهم کودکی ات​

از تنهایی معصومانه دست هایت​

آیا میدانی که در هجوم درد ها و غم هایت​

و در گیر و دار ملال آور دوران زندگی ات​

حقیقت زلالی دریاچه آب های نقره ای نهفته بود؟​

آنه! اکنون آمده ام تا دست هایت را​

به پنجه ی طلایی خورشید دوستی بسپاری​

در آبی بیکران مهربانی ها به پرواز درآیی​

و اینک آنه!​

شکفتن و سبز شدن در انتظار توست​

در انتظار توست​

​

​

 

[sting]

دلتنگم!
دلتنگ روزهای مملو از صداقت، روزهای سکوت، روزهای آرامش
دلتنگ سکوت های پر از فریاد
دلتنگ سِیر پرشتاب و بی اشتباه
دلتنگ پای پر آبله و قلب خستگی ناپذیر
دلتنگم!
کاش باری دیگر مجال حرکت یابم
کاش دوباره اشک میهمان هر لحظه کویر چشمانم می شد
کاش می شد دوباره دست بر زانو بزنم و قد علم کنم
انگار خستگی سالهاست با وجودم عجین شده و توانم را فرسوده
مرا ببخش!
باری دیگر، مثل همان هزار بار قبلی
مجالی دیگر نصیبم کن
فرصتی نمانده!

 

[sting]

چه زیباست که در اندیشه مان​

دوست داشتن است …​

چه شادی بخش است​

وقتی نگاهمان می خندد.​

چه مست می شود این دنیا آنگاه که …​

دلمان پر از امید به فردایی روشن است.​

من می دانم​

از همین صبح زیبا …​

از این گنجشکانی که رقصان آواز می خوانند …​

از این صدای گذر آب در نهر کوچک زندگیمان می دانم​

آری، امروز روز خوبیست …​

بی شک معجزهای در راه است!​

​

​

 

[sting]

تا شقایق هست زندگی باید کنم؟ ​

یا که شبدر در تاقچه بگذارم؟ ​

یا که آزادی یک کرکس را بر بند اسارت بکشم؟ ​

تا که باور بکنی جور دیگر دیدم؟​

باور کن ... ​

با شقایق می توان هر شب مُرد و سحرگه چو غنچه شکفت!​

می توانی چو شبدر به هیچ انگاشته شوی و باشی! سبز و شاداب و رها! ​

یا که چون کرکس منفور شوی لیک هیچ بندی به پایت ندهی! آزادی به بهای زشتی! ​

باور کن جور دیگر دیدم! ​

لیک با هر دیدی مرگ یک کودک قحطی زده زیبا نیست! ​

باز با هر دیدی حراج کلیه یک بچه زیبا نیست! هر چند که جان می دهد به فردی دگر! ​

باورم کن جور دیگر دیدم!!! لیک این دید هیچ زیبا نیست!!!​

هیچ زیبا نیست! ​

هیچ!​

​

​

 

[sting]

دوست داشتن​

آه چه حالتی دارد!​

نه به وصف می ­آید و نه به فهم!​

دوست داشتن چه قدرتی دارد،​

در خویشاوندی و صمیمیت راستین​

چه نیروی معجزه گر خدایی نهفته است.​

چه لذتی است اینجا در "خود را نادیده گرفتن"​

در "خود را لقمه لقمه کردن"​

و به دهان دوست دادن که بجود و بجود و بجود​

و طعم و عصاره­اش را بمکد و تفاله­اش را بر خاک بریزد​

و این خود بهترین زندگی کردن است!​

و اینها و اینگونه نعمت­ها را همه از او دارم!​

من کی با این حالات آشنا بودم؟​

کودک را، پدرش، مادرش می ­زند و او به گریه می ­افتد​

و از درد فریاد می کشد، اما چه می کند؟​

با چهره برافروخته و چشمانی سرخ و گونه ­های خیس از اشک،​

خود را به دامن مادرش یا پدرش،​

همان که آزارش داده است می ­افکند.​

​

​

 

[sting]

دنیا کوچکتر از آن است​

که گم شده ای را در آن یافته باشی​

هیچ کس اینجا گم نمی شود​

آدمها به همان خونسردی که آمده اند​

چمدانشان را می بندند​

و ناپدید می شوند​

یکی در مه​

یکی در غبار​

یکی در باد​

و بی رحم ترینشان در برف.​

آنچه بر جای می ماند​

رد پایی است​

و خاطره ای که هر از گاه​

پس می زند مثل نسیم سحر​

پرده های اتاقت را​

​

​

 

[sting]

صبر کن سهراب! قایقت جا دارد؟​

​

آب را گل کردند چشم ها را بستند و چه با دل کردند …​

​

وای سهراب کجایی آخر؟… زخم ها بر دل عاشق کردن، خون به چشمان شقایق کردند …​

​

آی سهراب کجایی که ببینی حالا دل خوش سیری چند؟​

​

صبر کن سهراب …!​

​

قایقت جا دارد؟ من را نیز با خود ببر، اینجا عاشقی بین مردم مرده است ...​

​

​

​

​

​

 

[sting]

دلتنگ شدی به آسمان نگاه کن​

کسی هست که عاشقانه تو را می نگرد و منتظر توست​

اشک های تو را پاک می کند و دست هایت را صمیمانه می فشارد​

تو را دوست دارد فقط به خاطر خودت​

و اگر باور داشته باشی می بینی​

ستاره ها هم با تو حرف می زنند​

باور کن که با او هرگز تنها نیستی​

فقط کافیست عاشقانه به آسمان نگاه کنی​

​

​

 

[sting]

آنقدر زمین خورده ام که بدانم​

برای برخاستن​

نه دستی از برون​

که همتی از درون​

لازم است​

حالا اما …​

نمی خواهم برخیزم​

در سیاهی این شب بی ماه​

می خواهم اندکی بیاسایم​

فردا​

فردا​

برمی خیزم​

وقتی که فهمیده باشم چرا​

زمین خورده ام …​

​

​

 

[sting]

با تو هستم!​

صدای باران را می شنوی،​

دانه های باران را لمس می کنی،​

سرت را بالا بگیر، روح آبی ات را در فیروزه بیکران آسمان به​

پرواز در بیاور ...​

و ترنم باران را با تمام وجود لمس کن​

تا باور کنی که ...​

تنها نیستی ...​

​

​