مجموعه اشعاری امیر خسرو دهلوی و زندگی نامه

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۲۰[/h]

ای باد برقع برفگن آن روی آتش*ناک را

وی دیده گر صفرا کنم آبی بزن این خاک را


ریزی تو خون برآستان من شویم از اشک روان

که آلوده دیده چون توان آن آستان پاک را


زان غمزه عزم کین مکن تاراج عقل و دین مکن

تاراج دین تلقین مکن آن هندوی بی باک را


تا شمع حسن افروختی پروانه وارم سوختی

پرده دری آموختی آن امن صد چاک را


جانم چو رفت از تن برون و صلم چه کار آید کنون

این زهر بگذشت از فسون ضایع مکن تریاک را


گویی بر آمد گاه خواب اندر دل شب آفتاب

آندم کز آه صبح تاب آتش زنم افلاک را


خسرو کدامین خس بود کز شور عشق از پس بود

یک ذره آتش بس بود صد خرمن خاشاک را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۲۱[/h]

هر طرفی و قصه*ای ورچه که پوشم آستین

پرده راز کی شود دامن چاک چاک را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۲۲[/h]

دوش زیاد رخت اشک جگر سوز من

شد به هوا پر بسوخت مرغ شب آهنگ را


در طلب عاشقان گر قدم از سر کنند

هیچ نپرسند با زمنزل و فرسنگ را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۲۳[/h]

بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را

چشم ز رخسان مکن عارض همچو سیم را


من نه بخود شدم چنین شهرهٔ کویها ولی

شد رخ نیکوان بلاعقل و دل سلیم را


شیفتهٔ رخ بتان باز کی آید از سخن

مست بگوش کی کند کن مکن حکیم را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۲۴[/h]

برو ای باد و پیش دیگران ده جلوه بستان را

مرا بگذار تا می بینم آن سرو خرامان را


به این مقدار هم رنجی برای خاطر نمی*خواهم

که از خونم پشیمانی بود آن ناپشیمان را


مپرس ای دل که چون می*باشد آخر جان غمناکت

که من دیریست کز یادت فراموش کرده*ام جان را


ورت بدنامی است از من به یک غمزه بکش زارم

چرا برخویش مشکل می کنی این کار آسان را؟

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۲۵[/h]

از درونم نمیروی بیرون

که گرفتی درون و بیرون را


نام لیلی بر آید اندر نقش

گر ببیزند خاک مجنون را


گریه کردم بخنده بگشا دی

لب شکر فشان میگون را


بیش شد از لب تو گریهٔ من

شهد هر چند کم کند خون را


هر دم الحمد میزنم به رخت

زانکه خوانند برگل افسون را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۲۶[/h]

مهر بگشای لعل میگون را

مست کن عاشقان محزون را


رخ نمودی و جان من بر دی

اثر این بود فال میمون را


دل من کشته شد بقای تو باد

چه توان کرد حکم بی*چون را


از درونم نمی*روی بیرون

در گرفتی درون و بیرون را


نام لیلی براید اندر نقش

گر بریزند خون مجنون را


گفت خسرو نگیردت ما ناک

خاصیت سلب گشت افسون را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۲۷[/h]

بهار پرده بر انداخت روی نیکو را

نمونه گشت جهان بوستان مینو را


یکی در ابر بهاری نگر ز رشتهٔ صبح

چگونه می*گسلد دانه*های لولو را


سفر چگونه توان کرد در چنین وقتی

ز دست چون بتوان داد روی نیکو را


به باغ غرقهٔ خون است لاله دانی چیست

ز تیغ کوه بریده است روزگار او را


بیا که تا به چمن در رویم و بنشینیم

ببوی گل بکف آریم جام گلبو را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۲۸[/h]

سری دارم که سامان نیست او را

به دل دردی که درمان نیست او را


به راه انتظارم هست چشمی

که خوابی هم پریشان نیست او را


به عشق از گریه هم ماندم چه جویم

باران از کشتی که یاران نیست او را


فرامش کرد عمرم روز را ز اینک

شبی دارم که پایان نیست او را


خط نو خیز و لب ساده از آنست

خوش آن مضمون که عنوان نیست او را


ز خسرو رخ مپیچ ار گشت ناچیز

خیالی هست گرجان نیست او را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۲۹[/h]

ای صبا بوسه زن ز من در او را

ور نرنجد لب چو شکر او را


چون کسی قلب بشکند که همه کس

دل دهد طرهٔ دلاور او را


رو سوی سر و تا فرو بنشیند

زانکه بادیست هر زمان سر او را


دل مده غمزه را به کشتن خلقی

حاجت سنگ نیست خنجر او را


چون بسی شب گذشت و خواب نیامد

ای دل اکنون بجو برادر او را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۳۰[/h]

جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را

آخر پرحمت باز کن آن چشم خواب آلوده را


نا خوانده سویت آمدم ناگفته رفتی از برم

یعنی سیاست این بود فرمان نافرموده را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۳۱[/h]

سوختهٔ رخت اگر سوی چمن گذر کند

در دل خود گمان کند شعله گرم لاله را


تو ز پیاله می*خوری من همه خون که دم به دم

حق لبم همی دهی از لب خود پیاله را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۳۲[/h]

جان ز نظاره خراب و ناز او ز اندازه بیش

ما به بویی مست وساقی پر دهد پیمانه را


حاجتم نبود که فرمایی به ترک ننگ و نام

زان که رسوایی نیاموزد کسی دیوانه را


خسرو است و سوز دل و ز ذوق عالم بی*خبر

مرغ آتش خواره کی لذت شناسد دانه را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۳۳[/h]

بس که خوشدل با غم شبهای در خویش را

دوست میدارم چو طفل کور دل آدینه را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۳۴[/h]

رخ بنما برمراد ارنه به خون منی

آب به سیری مده تشنهٔ دیرینه را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۳۵[/h]

جان برلب است عاشق بخت آزمای را

دستوریی خنده لب جان*فزای را


مطرب بزن رهی و مبین زهد من از انک

بر سبحهٔ نست شرف چنگ و نای را


نازک مگوی ساعد خوبان که خرد کرد

چندین هزار بازروی زور آزمای را


ای دوست عشق چون همه چشم است گوش نیست

چه جای پند خسرو شوریده رای را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۳۶[/h]

مخز به نیم جو آن صحبتی که باغرض است

که راحتی نبود صحبت ریایی را

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۳۷[/h]

برسرکوی تو فریاد که از راه وفا

خاک ره گشتم و برمن گذری نیست ترا


دارم آن سر که سرم در سر کار توشود

با من دلشده هر چند سری نیست ترا


دیگران گرچه دم از مهر و وفای تو زنند

به وفای تو که چون من دگری نیست ترا

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۳۸[/h]

که ره نمود ندانم قبای تنگ ترا

که در کشید به بر سرو لاله رنگ ترا


چه گویمت که دل تنگ من کرا ماند

اگر تو خورده نگیری دهان تنگ ترا

 

[*مینا*]

[h=3]گزیدهٔ غزل ۳۹[/h]

دلبرا عمریست تا من دوست می*دارم ترا

در غمت می*سوزم و گفتن نمی*یارم ترا