مشاعره کده بیا ۲ فروم

[eLOy]

در آغاز محبت گر پشیمانی بگو با من

که دل ز مهــرت بر کنم تا فرصتی دارم

رفیعی کاشانی

 

[نبات]

می نمایی ماه من رخسار و پنهان می شوی
میکنی لطف و همان ساعت پشیمان می شوی

 

[eLOy]

یک سال دیگر آمد و دنیا عوض نشد

چیزی بغیر پیرهن از ما عوض نشد

میثم امانی

 

[نبات]

دیشب گله ی ذلفش با باد همی گفتم
گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی

حافظ بزرگوار

 

[eLOy]

یاد روزی که به عشق تو گرفتار شدم

از سر خویش گذر کرده سوی یار شدم

امام خمینی

 

[نبات]

ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم
خانه گویی به سرم ریخت چو این قصه شنیدم

 

[eLOy]

مردم بیگانه را خاطر نگه دارند خلق
دوستان ما بیازردند یار خویش را



همچنان امید می‌دارم ڪه بعد از داغ هجر
مرهمے بر دل نهد امیدوار خویش را

َ#سعدى

 

[نبات]

آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
این چراغی است کزین خانه به آن خانه برند

 

[eLOy]

دل باده تو خورده وز خانه سفر کرده
ما بی‌دل و دل با تو با ما هم و بی‌ما هم



ای دل که روانی تو آن سوی که دانی تو
خدمت برسان از ما آن جا و موصی هم

َ#مولانا

 

[نبات]

مائیم که از بادهٔ بی‌جام خوشیم
هر صبح منوریم و هر شام خوشیم

گویند سرانجام ندارید شما
مائیم که بی‌هیچ سرانجام خوشیم

دیوان شمس

 

[eLOy]

من عاشقی از کمال تو آموزم
بیت و غزل از جمال تو آموزم





در پردهٔ دل خیال تو رقص کند
من رقص خوش از خیال تو آموزم

#مولانا

 

[نبات]

مـا ره بـه کـوی عـافـیـت دانـیـم و مـنـزلـگـاه انس
ای در تــکــاپــوی طـلـب گـم کـرده ره بـا مـا بـیـا

جناب شهریار گرامی

 

[eLOy]

این عشـق شد مهمان من ؛
زخمے بِزد بـَر جان مـن ؛



صـد رحمـت و صـد آفرین ؛
بر دست و بر بازوی او ... !


#مولانا

 

[نبات]

وجودم درد و غم دارد، نمیفهمد چرا دنیا
به هر سازی که میرقصم ، نمیرقصد چرا دنیا؟

 

[eLOy]

ای آنک جبرئیل ز تو راه گم کند



با صبرِ تو ندارد این چرخ طاقتی



#__مولانا

 

[نبات]

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم
هرچند در این عهد خریدار ندارد

 

[eLOy]

دور از تو گر چه ز آتش دل در جهنمم
دارم طمع که روضهٔ رضوان من شوی

#خواجوى_کرمانی

 

[نبات]

یاد وصال میکنم،دیده پر آب می شود
شرح فراق میکنم،سینه کباب می شود

 

[eLOy]

دین و دل به یک دیدن، باختیم و خرسندیم
در قمار عشق ای دل، کی بود پشیمانی؟

#شیخ_بهایی

 

[نبات]

همش ی....

یک روز رسد غمی به اندازه کوه
یک روز رسد نشاط به اندازه دشت
افسانه زندگی همین است عزیز
در سایه ی کوه باید از دشت گذشت